.

.

.

วันนั้นเป็นวันเปิดเทอมมัธยมปลายวันแรก คิมดงฮันจำได้ว่าครูประจำชั้นให้ทุกคนออกมาแนะนำตัวหน้าห้อง แน่นอนว่าในตอนนั้นเขาไม่ได้จำทุกคนได้ขนาดนั้นหรอก แม้แต่กับคิมดงฮยอนเองตอนนั้นก็แค่จำได้ลางๆว่ามีคนนึงในห้องหน้าตาประมาณนี้ รอยยิ้มประมาณนี้ที่แนะนำตัวต่อจากเขา วันนั้นดงฮันแนะนำตัวเองเสร็จก็ฟุบนอนลงไปด้วยซ้ำ



ที่นั่งของคิมดงฮันกับคิมดงฮยอนอยู่ห่างกันพอควร ดงฮันนั่งติดริมหน้าต่างด้านหลังห้อง ส่วนดงฮยอนนั่งเยื้องไปทางขวามือประมาณกลางๆห้อง บริเวณรอบๆของดงฮันมีฮยอนบินกับแทดงที่มาจากโรงเรียนเดียวกันกับเขาทำให้ดงฮันไม่ได้สนใจจะไปผูกมิตรกับใครเพิ่ม ระหว่างเขากับดงฮยอนไม่มีใครทำหน้าที่หัวหน้าห้อง ไม่เคยได้ทำงานกลุ่มร่วมกัน ไม่มีเหตุการณ์ให้ได้มีปฏิสัมพันธ์กัน







ครั้งแรกที่ทำให้จำได้จริงๆคงเป็นช่วงสัปดาห์ที่สองไม่ก็สามหลังเปิดเทอม เป็นคาบพละที่อาจารย์ปล่อยให้เล่นบาสกันตามอัธยาศัย คิมดงฮันนั่งพักอยู่กับพวกแทดงและฮยอนบินที่ข้างสนาม ตอนนั้นคิมดงฮยอนเพิ่งแย่งลูกบาสไปจากมือเพื่อนอีกคนได้และกำลังวิ่งนำไปชู้ต



ขนาดมองคนที่วิ่งอยู่กลางสนามจากข้างสนามแบบนี้ ยังรู้สึกได้ว่ารอยยิ้มอันแสนเจิดจ้าบนใบหน้าของคนที่มีความสุขกับการจะได้เอาชนะมันลอยมาเตะตาแค่ไหน จนกระทั่งคิมแทดงพูดชื่อเจ้าตัวขึ้นมาทำนองว่า ดงฮยอนเล่นเก่งดีนะ ถึงเป็นครั้งแรกที่ดงฮันเริ่มจำว่าคนๆนี้ชื่อคิมดงฮยอน



พอเริ่มรู้จักชื่อ เริ่มจำหน้าได้ชัดๆ คิมดงฮันถึงเพิ่งรู้สึกได้เห็นคิมดงฮยอนบ่อยขึ้น อย่างน้อยก็ตอนหลังจากการฟุบนอนในห้องเรียน เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็จะเริ่มเห็นเวลาดงฮยอนหันมาคุยเล่นกับเพื่อนที่นั่งด้านหลัง พอเป็นแบบนั้นบ่อยๆดงฮันก็เริ่มรู้สึกเพลินกับการมองไปแล้วเห็นคิมดงฮยอน



ไม่มีอะไรมากนัก ก็แค่นึกจะอิจฉาอยู่หน่อยๆที่พอยิ้มสวยแล้วทำให้ใบหน้ามีเสน่ห์มากขึ้นอีกเป็นกอง แถมเสียงนุ่มน่าฟังอีก สาวๆคงจะแพ้ทางไม่เบา ไหนจะถ่ายเซลก้าเก่งเป็นบ้า ข้อมูลด้านหลังรู้จากที่บังเอิญไปเจอเฟซบุ๊คของคิมดงฮยอนเข้า ซึ่งพอเห็นว่าไม่ได้ล็อคแอคเคาท์เป็นพิเศษก็มีบ้างที่พิมพ์ชื่อเข้าไปส่องบ่อยๆ พอเสิร์ชชื่อเสร็จก็ลบประวัติการเสิร์ชไป ป้องกันเวลาเพื่อนมาเล่นมือถือแล้วพบเข้า เพราะไม่งั้นมันคงแปลกๆไม่น้อยที่ชื่อของคิมดงฮยอนถูกเสิร์ชโดยคิมดงฮันบ่อยๆแบบนี้



ดูจากใน SNS คิมดงฮยอนแล้วเป็นพวกขี้บ่นพอตัวเลยเหมือนกัน แต่ละวันคอยอัพสเตตัสนู่นนี่ไม่ขาดสาย ขยันถ่ายภาพลงด้วย ดงฮันคิดว่าถ้ามีดงฮยอนเป็นเพื่อนในโซเชียล หน้าฟีดของเขาคงมีสีสันมากขึ้น แต่ไม่กล้าแอดไป เพราะรู้สึกแปลกๆที่อยู่ห้องเดียวกันแท้ๆ แต่ผ่านมาหลายสัปดาห์แล้วยังไม่ได้เป็นเพื่อนกัน แถมไม่เคยคุยกันด้วย







เย็นวันหนึ่ง ตอนที่คิมดงฮันเดินเตร็ดเตร่แถวย่านศูนย์การค้าที่ไม่ไกลจากโรงเรียนมาก จู่ๆก็เกิดนึกเบื่อๆขึ้นมาจนต้องแวะเข้าเกมส์เซ็นเตอร์หาอะไรเล่นแก้เซ็ง ตอนนั้นคงเป็นครั้งแรกที่ได้เจอคิมดงฮยอนในสถานที่ที่ไม่ใช่ในโรงเรียน จะบอกว่าเป็นเพราะยูนิฟอร์มแบบเดียวกันทำให้สะดุดตาก็ไม่ใช่เพราะในร้านก็เต็มไปด้วยเด็กจากโรงเรียนเขาทั้งนั้น แต่ที่สะดุดตาเพราะว่าเป็นคนที่รู้จักมากกว่า



คิมดงฮันกำเหรียญที่เพิ่งแลกไปค้างไว้ในมือ ตายังจับจ้องอยู่ที่ดงฮยอนที่เล่นเกมส์อย่างเมามันส์ ไม่รู้เหมือนกันว่ามองมานานแค่ไหน รู้อีกทีก็เห็นเจ้าตัวดูจะหัวเสียหน่อยๆที่เหรียญหมดแล้วเหมือนจะไม่มีเงินไปซื้อเพิ่ม พอเห็นว่ามีท่าทีจะเดินคอตกออกจากร้าน ตอนนั้นก็เหมือนมีอะไรสักอย่างดลใจให้ดงฮันเดินเข้าไปหยิบยื่นน้ำใจในการให้ยืมเหรียญเล่นเกมส์ซะงั้น



และนั่นก็คงเป็นจุดเริ่มต้นของมิตรภาพในร้านเกมส์ระหว่างพวกเขา







ตอนนั้นดงฮันรู้สึกแปลกใจอยู่หน่อยๆที่ดงฮยอนเรียกชื่อเขาถูกตั้งแต่ยังไม่แนะนำตัวด้วยซ้ำ แต่คิดไปคิดมามันไม่แปลกเพราะเขาเองก็รู้จักชื่อดงฮยอนอยู่แล้วเหมือนกัน แถมเป็นเพื่อนร่วมห้องกันมาตั้งเกือบเดือนแล้วด้วยซ้ำ ในชีวิตนี้ดงฮันก็มีคนหลายคนที่รู้จักแม้จะไม่เคยคุยกัน



แต่พอเป็นเรื่องนี้ เรื่องที่เกี่ยวกับดงฮยอน กลับเป็นอะไรเล็กๆน้อยๆที่ถูกยกขึ้นมาให้มันพิเศษเองซะงั้น







Kim Donghyun sent you a friend request



คิมดงฮยอนส่งคำขอในเฟซบุ๊คมาให้เขาในสองสามวันให้หลังจากที่เจอในร้านเกมส์ ดงฮันตอบรับคำขอแบบไม่ต้องคิดอะไรเลย นับว่าเป็นการดีที่หลังจากนี้เขาจะได้กดไลค์สิ่งที่ดงฮยอนโพสท์ได้แบบเต็มที่ แต่ก่อนที่เขาจะได้ส่อง SNS ของดงฮยอนในฐานะเพื่อนในเฟซบุ๊ค กลับมีแจ้งเตือนจากดงฮยอนขึ้นมาทันทีที่เขากดรับคำขอนั้น



Kim Donghyun likes your photo

จู่ๆก็เกิดความรู้สึกอุ่นวาบไปทั้งหัวใจทันทีที่ได้เห็นว่าที่ดงฮยอนกดไลค์เป็นภาพโปรไฟล์ของเขาที่ตั้งเอาไว้สักพักหนึ่งแล้ว เป็นอีกตัวอย่างเหตุการณ์เล็กๆน้อยๆที่พอเกิดจากดงฮยอนแล้ว ดงฮันก็แอบจดบันทึกในความทรงจำว่ามันพิเศษ





จากแรกเริ่มที่คิมดงฮันรู้จักดงฮยอนจากระยะไกล พอได้เริ่มคุยกันจริงๆก็ได้รู้ว่า ดงฮยอนที่มีภาพลักษณ์สดใสเปล่งประกายนั้น ไม่ผิดไปจากที่เขามองไว้เลย เป็นมนุษย์ที่มีพลังบวกอยู่เต็มเปี่ยมแล้วยังเผื่อแผ่มาให้คนรอบตัวอีกด้วย



แต่การได้รู้จักกับดงฮยอนมากขึ้นก็ทำให้เขาได้เห็นมุมอื่นๆของดงฮยอน อย่างเช่นดงฮยอนที่บ้าพลังเอามากๆเวลาเล่นเกมส์ ดงฮยอนที่แพ้ไม่ได้ตอนเล่นเกมส์ ดงฮยอนที่ขี้โม้อยู่พอตัวเวลาคุยกัน ดงฮยอนที่กินจุแล้วชอบพูดถึงเรื่องของกิน หรือแม้แต่ดงฮยอนที่จริงๆก็เครียดง่ายแต่ชอบหาอะไรทำให้ตัวเองหายเครียดได้ไวๆ เช่นการชวนเขามาเล่นบาสหลังเลิกเรียนหลังจากที่สอบตกวิชาประวัติศาสตร์แล้วหาเรื่องแข่งขันให้คนแพ้เลี้ยงต๊อกโบกีคนชนะ



เวลาแข่งกันโดยมีของกินเป็นเดิมพันดงฮยอนจะไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายอ่อนให้ มิหนำซ้ำยังจะโกรธกว่าเดิมอีก ทางเดียวที่จะลงตัวที่สุดคือแข่งกับดงฮยอนให้เต็มที่แล้วดงฮยอนจะมีความสุขเวลาชนะเอง หรือถ้าแพ้ ดงฮยอนก็จะแค่บ่นอุบๆแล้วก็กลับมาเป็นคนอารมณ์ดีคนเดิม







ตั้งแต่รู้จักคนที่ชื่อดงฮยอน คิมดงฮันก็รู้สึกว่าในหัวเต็มไปด้วยเรื่องราวของคนคนนี้ ทว่ามันก็ยังไม่แน่ชัด จนกระทั่งคาบพละวันหนึ่งที่อาจารย์ให้แบ่งกลุ่มแข่งบาสกัน ดงฮันบังเอิญได้อยู่กลุ่มเดียวกับดงฮยอนพอดี



เดิมทีดงฮันก็เป็นคนชอบเอาชนะการแข่งขันอยู่พอตัว แต่ยิ่งวิ่งไปมาในสนามโดยมีดงฮยอนคอยวิ่งส่งบาสให้ไปมาในสนามยิ่งช่วยขุดพลังเขาขึ้นมา และดงฮันจำได้ว่าตอนนั้นเขาชู้ตบาสลงในวินาทีสุดท้ายของการแข่งขัน จังหวะพอดีกับที่เสียงนกหวีดดังขึ้นทำให้ทีมของตนเองพลิกมาเป็นฝ่ายชนะได้ เสียงเฮจากเพื่อนร่วมทีมดังขึ้น ทุกคนกรูเข้ามาหาเขา ดงฮยอนที่เพิ่งส่งบาสให้เขาเมื่อสักครู่นี้เป็นคนแรกที่พุ่งเข้ามากอดเต็มรักก่อนจะพละออกไปให้คนอื่นได้เข้ามา และในเสี้ยวเวลานั้น เป็นครั้งแรกที่เขาถูกกอดจากดงฮยอน หัวใจของดงฮันเต้นแรงจนทุกอย่างที่เกิดตามมาพาลมืดมัวไปหมด



มีเพียงเสียงหัวใจที่เต้นดังจนก้องไปทั้งหัวกับรอยยิ้มดีใจของคนที่ชื่อคิมดงฮยอนเท่านั้นที่ชัดเจนในความทรงจำ

#มนต101