Note: from Joylada วันของเดี่ยว

เดี่ยว-ดงฮัน/เดย์-ดงฮยอน//ย้ง-ยงกุก/วี-แดฮวี (นอกเหนือจากนี้คือตัวละครสมมติ)






“อยากมีแฟนอ่ะ”



เดย์หยุดชะงักการตอกตะปูแล้วเงยหน้าขึ้นมองปูเป้ เพื่อนผู้หญิงในชั้นปีเดียวกันที่กำลังช่วยเขาจับท่อนไม้มาต่อกัน



“อารมณ์ไหนเนี่ยปูเป้”



“เหงาอ่ะ ไหนรุ่นพี่บอกว่าทำฉากแล้วจะได้แฟน”



“นี่มาทำฉากเพราะงี้เหรอ” เดย์ก้มลงไปตอกตะปูต่อ



คณะที่เดย์เรียนอยู่มีละครเวทีประจำปีที่เป็นผลงานของนิสิตเอง ในการทำละครนั้นมีหลายฝ่ายให้นิสิตแต่ละชั้นปีไปคัดเลือกได้ หรืออย่างบางฝ่ายก็สามารถร่วมได้เลยโดยไม่ต้องผ่านการคัด การทำฉากของละครนั้นไม่ใช่ฝ่ายซะทีเดียว มีเพียงกลุ่มคนที่เป็นเฮดหลักของงาน แต่ว่านิสิตคนไหนที่สนใจก็สามารถมาช่วยทำได้ทุกวันตอนเย็นที่ใต้โถงอาคารเรียน เดย์ไม่ได้สมัครฝ่ายไหนหรือมีฝ่ายไหนที่สนใจเป็นพิเศษจึงเลือกที่จะมาทำฉากเพราะเห็นว่าน่าสนุกดี ประกอบกับดูเป็นการที่จะได้รู้จักคนมากขึ้น อย่างน้อยๆเดย์ก็สนิทกับย้งและปูเป้ เพื่อนร่วมรุ่นที่มาทำฉากแทบทุกวันเหมือนกัน



“ประมาณหนึ่งในสามของเหตุผลหลัก แต่ที่มาทำก็ดูไม่น่าได้อ่ะ” ปูเป้บ่น “เกิดมาเรายังไม่เคยมีแฟนเลยอ่ะ นึกว่าเข้ามหาลัยแล้วจะมีแฟนซะอีก”



“เราก็ไม่เคยมีเหมือนกัน” เดย์พูดพลางพลิกไม้เช็คดูความเรียบร้อย ปูเป้ทำตาโต เธอนั่งย่อตัวลงมาจ้องหน้าเขาเขม็ง



“เดย์อ่ะนะไม่เคยมีแฟน”



“แปลกเหรอ” เดย์เลิกคิ้วในตอนที่ลุกขึ้นยืน ปูเป้ยืนตาม ทั้งสองช่วยกันขนไม้ที่ตอกขึ้นโครงเรียบร้อยไปเก็บเข้ามุม



“เดย์ดูน่าจะมีคนมาจีบเยอะอ่ะ มีคนมาจีบเยอะป่ะ”



เดย์พยายามคิดทบทวน เขานั้นไม่ได้ข้องเกี่ยวกับเรื่องความรักเลย ไอ้ความรู้สึกชอบพอใครสักคนก็คงมีบ้าง แต่วันๆของเดย์ก็เทไปให้กับเพื่อน ยิ่งก่อนเข้ามหาวิทยาลัยก็ไปโฟกัสเรื่องเรียงและการสอบเข้าซะมากกว่า เพราะงั้นถึงจะเคยรู้สึกแอบประทับใจใครหรือมีใครมาเข้าหา เดย์ก็ไม่ได้คิดจะสานต่อความสัมพันธ์เหล่านั้น



ต้องเรียกว่าเขาไม่เคยคิดจะสานต่อความสัมพันธ์อะไรมากกว่าล่ะมั้ง



เพราะแบบนั้น เดย์เลยเลือกจะส่ายหัวแทนคำตอบ ปูเป้พยักหน้าทำความเข้าใจ มีเสียงเอะอะมาจากทางขึ้นตึกเรียกความสนใจของคนทั้งคู่ ขณะนี้ได้เวลาที่คนจากห้องเวิร์คชอปอันประกอบด้วยทีมกำกับ ทีมแสดงและทีมแดนซ์จะลงมาจากการฝึกซ้อม



“พี่โอ๊ตหล่ออ่ะ” ปูเป้กำลังพูดถึงรุ่นพี่ที่ได้รับบทพระเอกละครปีนี้ด้วยหน้าตาสดใส



“นี่คือเหตุผลที่สองของการทำฉากป่ะ”



“นับว่าเป็นกำไร” เธอยิ้ม “เดย์ไม่มีเหรอ คนที่รอเจอตอนทำฉากอ่ะ”



“ไม่มีหรอก”



ก็เพราะคนที่รอเจอน่ะ เจอได้แค่ตามเวลาเรียนนี่นา ถึงหลังๆจะเจอบ่อยขึ้นหน่อยเพราะต้องทำงานกลุ่มด้วยกันก็เถอะ







เดย์ก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองนัก ว่าอะไรที่ทำให้เพื่อนคนหนึ่งในคณะที่เดย์รู้จักเขาระดับหนึ่งจะกลายเป็นคนที่ทำให้รู้สึกอยากเจอในแบบที่ไม่เหมือนอยากเจอกับพวกวี เดย์แค่รู้สึกว่าเขาเป็นคนใจดีในแบบที่ใบหน้านิ่งๆของเขามักไม่แสดงออก แต่มันส่งผ่านกระทำเสมอทุกครั้งที่ได้เจอกัน



เดย์ชอบความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้นกับตัวเองเวลาที่เจอเขาคนนั้น





“ย้ง เพื่อนกลุ่มย้งไม่มาทำฉากบ้างเหรอ” ปูเป้ถามขึ้นขณะที่เดินไปหาย้งที่กำลังนั่งเหลาโฟมอย่างขยันขันแข็ง ย้งเงยหน้าจากสิ่งที่ตัวเองจดจ่อแล้วส่ายหัวไปมา



“ไม่มาหรอก พวกแม่งบอกว่าขี้เกียจกัน”



ผิดจากที่คิดที่ไหนล่ะ ก็บอกแล้วคนที่อยากเจอน่ะ เจอได้แค่ตามห้องเรียนเท่านั้นแหละ





แต่บางวันก็ไม่ใช่แบบนั้น



บางวันที่เดย์เอ่ยปากชวนโดยไม่ได้คาดหวังอะไร คนคนนั้นก็มาทำฉากด้วยกันอย่างว่าง่าย



“เดี่ยว มึงต้องรีดกระดาษให้มันเรียบด้วย อย่าให้กาวเยอะเกินไป ไม่งั้นเวลามันแห้งมันจะพอง” ย้งที่ชำนาญกว่าใครกำลังอธิบายเพื่อนของเขาในการแปะเปเปอร์มาเช่ เดี่ยวพยักหน้ารับรู้แล้วลงมือทำต่อตามที่เพื่อนของเขาบอกไว้



เดย์ลอบมองเหตุการณ์ตรงหน้าจากอีกมุมหนึ่งของตู้ ใจหนึ่งก็อยากจะช่วย แต่ก็ได้รับตำแหน่งผู้เลื่อยไม้อย่างเชี่ยวชาญจากพี่ๆเฮดฉากไปแล้ว เมื่อมีเหตุให้ต้องเลื่อยไม้ เขาจึงต้องละหน้าที่จากตู้ที่ต้องแปะเปเปอร์มาเช่รอทาสีไป





ในตอนที่จะกลับ เขาบอกลาพี่ๆและเพื่อนไป เตรียมคว้ากระเป๋าจะเดินออกมาจากคณะแล้ว ทว่าเดี่ยวเดินมาทางเขาเสียก่อน



“จะกลับแล้วเหรอ” เป็นเดี่ยวที่เอ่ยทักเขา เดย์พยักหน้ายิ้มๆ



“อื้ม เดี่ยวล่ะ”



“จะกลับแล้วเหมือนกัน” อีกฝ่ายสะพายเป้ขึ้นหลัง “กลับบีทีเอสใช่มั้ย”



“อ่า...ใช่ๆ”



“เดี๋ยวเดินไปด้วย”



หน้าของเดี่ยวมักจะเรียบเฉย ทว่าเมื่อมีโอกาสได้อยู่ใกล้กลับไม่ใช่คนเย็นชาอย่างที่คิด จะว่าพูดไม่เก่งก็อาจจะใช่ แต่บ่อยครั้งก็มีมุมที่คาดไม่ถึง



เช่นตอนสอบที่ทำกล่องดินสอตก ท่าทีลนลานใต้ใบหน้าเรียบนิ่งนั้นทำให้เดย์เคยหลุดขำออกมา หรืออย่างการที่เดินไปบีทีเอสด้วยกันทั้งก่อนหน้านี้และตอนนี้



หอพักของเดี่ยวอยู่ระหว่างทางจากคณะไปบีทีเอสซึ่งเป็นเส้นทางของเดย์ แต่จะครั้งนั้นหรือครั้งนี้ เดี่ยวก็จะเดินเลยมาส่งเขาเสมอ





อันที่จริงมันก็เป็นเส้นทางที่เดย์ต้องเดินทุกวันอยู่แล้ว



แต่พอมีคนที่ทำให้รู้สึกดีมาเดินด้วยแบบนี้ มันก็เกิดอุ่นใจขึ้นมา







ชอบ



ความรู้สึกนี้ผุดขึ้นในใจ



มันมากกว่าความรู้สึกดีๆเสียแล้ว







Day.

เราคิดว่าเราชอบเดี่ยวอยู่ฝ่ายเดียวซะอีก





วันหนึ่งเมื่อรู้ว่าต่างก็รู้สึกแบบเดียวกัน ก็ได้เลื่อนขึ้นมาเป็นสถานะที่ก่อนหน้านี้เดย์เคยแต่ได้ยินเพื่อนพูดถึง...คนคุย



ทั้งคู่คุยกันบ่อยขึ้น แบบที่ไม่มีใครปิดบังความรู้สึกที่ซ่อนไว้





หลายครั้งเดย์ก็คิดว่าเดี่ยวช่างร้ายกาจกว่าที่เคยคิดไว้ หัวใจของเดย์สัมผัสกับอาการสั่นไหวหลายต่อหลายครั้งนัก



แต่ก็เป็นความรู้สึกที่ไม่เลวเอาซะเลย..





ในโรงหนังที่นั่งดูด้วยกันครั้งแรก ช่วงท้ายของเรื่องบีบคั้นจนเดย์อดไม่ไหวที่จะร้องไห้ออกมา เขายกแขนเสื้อขึ้นเช็ดปลายหางตา ได้แต่คิดว่ามันต้องเป็นภาพที่ไม่น่ามองแน่ๆ เดย์นึกขอบคุณที่เดี่ยวมีสมาธิจดจ่อกับหนังอย่างมากจนไม่ได้หันมาเจอสภาพของเขาตอนนี้ ทว่าตอนออกจากโรงตาของเดย์ก็ยังคงบวมอยู่



“ร้องไห้เหรอ”



“ก็มันเศร้านี่นา...” เดย์บ่นอุบ ก่อนจะดูดน้ำโค้กจากแก้วที่ถืออยู่ แต่เพราะไม่มีน้ำหลงเหลืออยู่จึงมีแต่เสียงน้ำแข็ง



คนตรงหน้าหลุดขำแล้วยื่นมือข้างที่ไม่ได้ถือกล่องป๊อปคอร์นออกมา



เดี่ยวไม่ได้สูงไปกว่าเขานัก ถ้าพูดให้ถูกคือเราแทบจะสูงพอๆกัน ทว่าทุกครั้งที่อีกฝ่ายยื่นมือมาแตะบนหัวเขาเบาๆ ตอนนั้นเองที่เดย์มักจะรู้สึกตัวเล็กลงทุกที





ใจเต้น แต่ก็ทำให้รู้สึกสบายใจ



และ



ชอบ



ความรู้สึกนี้แสนจะเด่นชัด





“เดย์” ไม่ทันจะได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น เดี่ยวก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน



“ว่า?”



“คบกันมั้ย” หน้าของเดี่ยวที่เม้มปากแน่นราวกับลุ้นอะไรสักอย่างทำให้เดย์หลุดหัวเราะออกมา ไม่จำเป็นต้องใช้เวลาตัดสินใจนานเลย คำตอบมันอยู่ในใจของเดย์อยู่แล้ว



“อือ” เดย์พยักหน้าขึ้นลงสองสามครั้ง “คบก็คบ”





ผ่านช่องแตะบัตรของสถานีรถไฟ เมื่อมองย้อนกลับไป เดี่ยวยังยืนโบกมือให้เขาก่อนที่ฝูงชนจะค่อยๆบดบังจนมองไม่เห็น



ในขบวนรถไฟฟ้าที่แน่นขนัด หัวใจของเดย์พองโตจนไม่รู้สึกสัมผัสถึงความเบียดเสียดจากผู้คน ภายในใจเต้นระรัวจนต้องซบหน้าลงกับแขนข้างที่โหนราวเพื่อปกปิดใบหน้าที่ไม่อาจหุบยิ้มได้





ชอบ



ความรู้สึกนี้ช่างแน่นอนเหลือเกิน















 #วันของเดี่ยว  #มนต101