“ตอนเด็กๆแม่ฉันชอบเช็ดให้บ่อยๆ อยากลองทำให้คนอื่นมานานละเหมือนกัน” ดงฮยอนที่ยังคงเช็ดผมให้เขาอยู่พูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะหน่อยๆ “ฉันเก่งใช่มะ”



“อืม...เก่งที่สุดเลย”



“แน่นอนเพราะฉันคือคิมดงฮยอน เอ้า! เรียบร้อยแล้วเจ้าลูกหมา”



ดงฮยอนทิ้งผ้าขนหนูผืนนั้นค้างไว้บนหัวเขาก่อนที่เจ้าตัวจะลงไปนอนเอกเขนกบนเตียงของตนเอง พอมองดูแล้วเป็นภาพที่น่ารักดีเหมือนกัน







หลังจากวันนั้นนอกจากที่ได้จับมือนิดหน่อย กับกอดตามประสาเพื่อนๆ แบบที่ดงฮยอนก็กอดคนอื่น เรื่องพวกนั้นพวกเขาก็ยังไม่ก้าวหน้ากันไปไหน ยิ่งเรื่องจูบไม่ต้องพูดถึงเลย เดี๋ยวนี้แค่มองหน้าดงฮยอนที่ส่งยิ้มหวานๆมาให้ก็เขินจะแย่อยู่แล้ว พอคิดเล่นๆว่าจะได้เอาริมฝีปากไปแตะบนริมฝีปากอีกฝ่ายแค่นั้นหัวใจก็แทบจะระเบิด



พอนึกถึงเรื่องกอดแล้ว จากที่รู้จักกับดงฮยอนมา ดงฮันรู้สึกว่าดงฮยอนเป็นพวกชอบไล่กอดชาวบ้านไปทั่ว ชอบทำตัวอบอุ่นใจดีเผื่อแผ่ไปเรื่อยโดยเฉพาะกับรุ่นน้อง ยิ่งเวลาเล่นเกมส์เป็นทีมแล้วทีมชนะยิ่งชอบกระโดดกอด เขาเองที่เคยถูกดงฮยอนกอดก็เพราะตอนนั้นเล่นบาสทีมเดียวกันแล้วชนะนี่แหละ เมื่อมาคิดดูแล้วพออยู่ด้วยกันแบบนี้เขากลับไม่เคยโดนกอดเลย



“ดงฮยอนอา...”



“ว่าไง” คนที่นอนอยู่บนเตียงกลิ้งตัวมาทางเขา พอโดนจ้องตาตรงๆ ดงฮันก็แทบจะกลืนเรื่องที่อยากพูดลงไป แต่ยังไงก็ยังอยากพูดออกมาอยู่ดี จึงสูดหายใจเข้าเป็นการเรียกความมั่นใจเล็กน้อยก่อนจะพูดออกไป





“กอดฉันหน่อยสิ”



“อะไรนะ” ดงฮยอนหัวเราะออกมาเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง “ทำไมจู่ๆนึกอ้อนขึ้นมาเนี่ยเจ้าลูกหมา”



“กอดหน่อย นี่จริงจังนะ ขอแบบพิเศษๆกว่าคนอื่น”



“จะเอาแบบพิเศษกว่าคนอื่นด้วยนะ”



ถึงจะทำเป็นหัวเราะอยู่ แต่ดงฮันก็เห็นว่าแก้มของดงฮยอนแอบแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย ไม่ต่างกับตัวเขาเองที่พูดประโยคหน้าอายแบบนั้นออกไปแล้วรู้สึกร้อนไปทั่วทั้งใบหน้าและหูสองข้าง



ดงฮยอนกระแอมกระไอให้ตัวเองเลิกหัวเราะแก้เขินก่อนทำหน้าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วจึงเอ่ยปากให้ดงฮันยืนขึ้นดีๆ พอดงฮันยืนแล้วเจ้าตัวค่อยยืนขึ้นบนเตียงของตนเองเพื่อโน้มตัวลงมาสวมกอดคนที่ยืนบนพื้นเบาๆก่อนจะพาโยกไปมาเหมือนกำลังกอดเด็กๆ



“พิเศษพอยัง”



“นิดนึง”



ไม่นิดหรอก ทั้งที่โดนดงฮยอนกอดอยู่และที่เอื้อมแขนสองข้างไปโอบรอบลำตัวของดงฮยอนทำให้ดงฮันหัวใจเต้นแรงขึ้นไปอีกร้อยเท่า แต่ในใจก็ยังโลภอยากได้มากกว่านี้อยู่ดี



ดงฮยอนที่เอาคางแหลมๆของตนเองกดค้างบนกระหม่อมของเขาอยู่ถูไถหัวของตนเองไปมา ก่อนจะทิ้งตัวลงไปข้างหลังเป็นผลให้ทั้งทั้งคู่ลงไปนอนกอดกันอยู่บนเตียงแทน



“นอนกอดกันเนอะ แบบนี้พิเศษพอยังคิมดงฮัน”



“อืม พิเศษมากเลย”



ดงฮยอนไม่แค่สวมกอดธรรมดา ทว่ายังซุกหน้าลงมาบนอกของเขาพร้อมเอาขาก่ายเบาๆคล้ายกอดตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ การกระทำเกล่านั้นทำให้ดงฮันรู้สึกหัวใจพองโตมากขึ้นไปอีก



“ว่าแต่ทำไมจู่ๆมาอ้อนขอกอดล่ะเนี่ย”



“นึกภาพนายไล่กอดคนอื่นแล้วอยากโดนกอดบ้างน่ะ”



“งี่เง่านะเนี่ย”



“อืม ยอมรับ แต่ยกเว้นตอนแข่งบาสเสร็จแล้วทีมชนะนายก็ไม่ค่อยกอดฉันเท่าไหร่ ทีกับคนอื่นล่ะกอดบ่อยเชียว”



“ก็กอดคนอื่นแล้วไม่เขินนี่หว่า” ดงฮยอนบ่นอุบ แต่ก็ยังไม่ได้คลายอ้อมกอดออกจากเขา ทั้งคู่ยังคงนอนกอดกันอยู่อย่างนั้น



“งั้นกอดกันบ่อยๆ จะได้ชิน เนอะ”



“เออๆ”







ได้กอดดงฮยอนแบบนี้ มีความสุขกว่าที่คิดเอาไว้เสียอีก



คิมดงฮันมีความสุขจนจะตายอยู่แล้วล่ะ

#มนต101