.

.

.

แดดตอนสายๆลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาทำให้ดงฮันรู้สึกตัว เขาพลิกตัวไปมาเล็กน้อยให้ร่างกายตื่นเต็มที่เตรียมพร้อมลุก





“อืม...”



เสียงครางในลำคอของอีกคนบนเตียงดังขึ้นยามที่เจ้าตัวพลิกไปมาหาท่านอนที่จะสบายที่สุด แม้จะซุกตัวภายใต้ผ้าห่ม แต่เมื่อขยับก็เผยแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่สัมผัสมาแล้วว่าลื่นมือพอตัว ไหนจะเรียวขาที่โผล่ออกมาเพราะพยายามจะกอดก่ายผ้าห่มเสมือนหมอนข้าง



เหนื่อยน่าดูสินะ






คิมดงฮันเหลือบมองกองผ้าบนพื้นข้างๆเตียง



อ่า...ต้องเรียกว่า กองเสื้อผ้าของเขาและดงฮยอนที่เมื่อคืนร่วมกันดึงทึ้งมันออกไป





ภาพตรงหน้าทำให้ดงฮันนึกอะไรบางอย่างขึ้นมา



เขาลุกขึ้นสวมกางเกงของตัวเองลวกๆ ก่อนจะคว้าเสื้อผ้าที่ตกบนนั้น เหลือเพียงเสื้อยืดไว้หนึ่งตัวบนพื้น เดินออกจากห้องนอนไป





จัดแจงโยนเสื้อผ้าลงไปในเครื่อง เติมผงซักฟอกตามปริมาณที่ข้างถุงระบุ ก่อนจะกดให้เครื่องทำงาน ระหว่างที่รอ ดงฮันยืนพิงผนังฟากตรงข้ามเครื่องซักผ้าพร้อมจิบกาแฟด้วยท่าทีสบายๆ



อันที่จริงก็ไม่ได้รักการซักผ้าขนาดนั้น โดยปกติจะมีแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดอยู่แล้ว แต่ว่า...การจัดการผ้าไม่กี่ผืนตอนนี้สนุกเป็นบ้าเมื่อนึกถึงสิ่งที่จะตามมา



อย่างเช่น...



คิมดงฮยอนที่สวมแค่เสื้อยืดของเขาไง





“ทำบ้าอะไรเนี่ย”



เจ้าตัวยังดูงัวเงีย ผมเผ้ายุ่งเหยิง ยืนกอดอกพิงประตู ส่งสายตาพิฆาตจากดวงตาปลายรีมาให้ แต่เสื้อยืดตัวโคร่งที่ปกปิดอย่างหมิ่นเหม่แถวๆสะโพก แถมคอเสื้อกว้างจนเห็นไหปลาร้าบางส่วนนี่ไม่เลวอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ



เพราะแบบนี้ไง ดงฮันถึงหยิบเสื้อของดงฮยอนมาโยนลงเครื่องซักผ้าแบบนี้





“ซักผ้าให้ไง เมื่อคืนเลอะน่าดู”



“ตลกละ แค่สองสามตัวเนี่ยนะ”



“ครับ”



“แต่เหลือเสื้อนายไว้เนี่ยนะ”



“ก็อยากเห็นนายใส่ น่าจะดี” ดงฮันฉีกยิ้ม มองคนตรงหน้าหัวจรดเท้า “แล้วก็ดีจริงๆด้วย”



“โรคจิต”



ดงฮยอนกลอกตาไปมาอย่างเหลือเชื่อ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป ทำให้ดงฮันคว้าแขนคนตรงหน้าไว้ก่อน แล้วสวมกอดจากด้านหลัง คนในอ้อมกอดขยับตัวขัดขืนหน่อยๆ แต่สุดท้ายก็หยุดยืนนิ่งให้เขากอดอยู่แบบนั้น



“แล้วทำไมใส่มาแค่นี้ ในห้องฉันมีเสื้อผ้าเยอะแยะนะ”



“ตื่นมาไม่เจอชุดเลยตกใจเฉยๆ ใครจะคิดว่านายจะเอามาซัก เดี๋ยวจะไปหาอย่างอื่นมาใส่ด้วยละ” คนพูดพ่นลมหายใจฟึดฟัด “เสร็จแล้วอบแห้งเลยนะ จะใส่กลับ”



“จะกลับแล้วเหรอ” เขากดคางลงบนไหล่มนของอีกฝ่าย ไถมันไปมาอย่างออดอ้อน มือที่สวมกอดอยู่คลายออก ไล้ไปตามเนื้อผ้าที่ปกคลุมผิวกาย “ยังเช้าอยู่เลยนะ”



“จะเที่ยงแล้ว เย็นๆฉันมีงานต้องทำนะ”



“ก็ยังเหลือเวลา...”



“ไม่เอาแล้ว เหนื่อย” ดงฮยอนแกะมือเขาออก หยุดชะงักทุกการกระทำที่มีแนวโน้มจะเกิดขึ้น ทว่ายังไม่ใจร้ายเกินไป เมื่อหันกลับมาสบตากับเขา ยกสองแขนขึ้นคล้องคอ แล้วยันตัวขึ้นแนบริมฝีปากเร็วๆ “แค่นี้ก่อนละกัน”



ดงฮันคลี่ยิ้มอย่างพึงพอใจ เลื่อนมือขึ้นประคองที่ลำคอของดงฮยอน แล้วเป็นฝ่ายโน้มตัวลงจูบเบาๆที่หน้าผาก แก้มนิ่มทั้งสองข้าง ก่อนจะจบลงที่ริมฝีปาก



เครื่องซักผ้าส่งเสียงให้รู้ว่าทำงานเสร็จสิ้นแล้ว ดงฮยอนผละตัวออกจากเขา ไม่ลืมที่จะดึงชายเสื้อที่เลิกขึ้นลงไม่ให้เกิดภาพล่อแหลมไปมากกว่านี้



“อย่าลืมอบแห้งนะ” ไม่วายชี้นิ้วสั่งก่อนเดินออกไป



“รับทราบครับ” ดงฮันทำท่าตะเบ๊ะกลับกวนๆ





คนในเสื้อยืดตัวเดียวเดินกลับเข้าไปในห้องนอน และกลับออกมานั่งเล่นที่โซฟากลางห้องพร้อมใส่บ็อกเซอร์ของเขาแล้ว





แต่ถึงจะมีบ็อกเซอร์ก็เถอะ



เสื้อที่หลวมโพรกตัวนั้นยังเผยกระดูกไหปลาร้าที่ดงฮันชอบมอง



ไหนจะกางเกงขากว้างนั่นอีก







ไม่ว่ายังไงก็ยังเป็นภาพเพลินตาสำหรับเขาอยู่ดี



คิมดงฮยอนน่ะ











#มนต101