หญิงสาวจ้องมองชายหนุ่มผ่านดวงตาของเธอ

ภาพตรงหน้านั้นช่างเลือนรางเหลือเกิน

อาจเพราะไอร้อนของกาแฟที่ลอยฉุย

หรืออาจเพราะน้ำใสๆที่คลอเคล้าอยู่ขอบตาของเธอตอนนี้







เขาชอบกาแฟร้อนหรือ?

ช่างเหมือนกับเธอเสียนี่กระไร

เธอรู้ว่าเขาและเธอชอบอะไรคล้ายๆกัน

เรียกว่าเหมือนจะดีกว่า







เธอยิ้มให้เขาในครั้งแรกที่พบกัน

เขายิ้มตอบ

พลันแก้วกาแฟในมือกลับอุ่นขึ้นอย่างไรอย่างนั้น

แถมรสชาติยังถูกจริตเธออย่างไม่เคยเป็นมาก่อน






แต่คนเราหน่ะหรือจะเหมือนกันทั้งหมด

เป็นไปไม่ได้หรอก

ขนาดฝาแฝดยังมีข้อแตกต่างเลย

นับประสาอะไรกับเธอและเขา ชายหนุ่มและหญิงสาวผู้มาพบกันเนื่องด้วยกาลเวลาพามาเล่า

หากแต่เธอก็รับรู้ได้

ด้วยตัวเธอ

ว่าเราสองคนเข้ากันได้ดีสักเท่าไหร่

เราสองคนพลัดกันแต่งแต้มสีสันให้กันและกันไปมา

จนพื้นที่กระดาษของเขาและเธอ

เต็มไปด้วยสีสันจากกันและกันโดยไม่รู้ตัว







เธอรู้ว่าเขาจะอยู่ตรงนี้

ไม่มีใครบอกเธอ

อาจมี

ความหวังอาจเป็นเพียงผู้เดียวที่บอกเธอ








เธอยิ้มให้กับเขา อีกครั้ง

เธอหวังให้เขาเห็นถึงความรู้สึกนึกคิดของเธอผ่านรอยยิ้ม

ให้รอยยิ้มเป็นสัญลักษณ์รอคอยเขาถอดความอย่างไรอย่างนั้น

ช่างน่าเสียดาย

คราวนี้ชายหนุ่มกลับมองผ่านไปอย่างไม่ใส่ใจ

หรือเขาจะเข้าใจอะไรผิดไป?

หรือกาแฟของเขามันไร้รสชาติเสียแล้ว?









เธอจรดริมฝีปากลงบนแก้วกาแฟใบเดิม

ไออุ่นจากถ้วยหายไปเสียแล้ว

รสหวานเองกลับหายตามความร้อนไปเสียด้วย

เธอส่ายหัวเล็กน้อย








ความหวังยังคงบอกเธอว่าเขาจะไม่จากเธอไปไหน

หากเวลาไม่ได้พูดเช่นนั้น

เวลาไม่ได้ข่มขู่

เวลาเพียงพรากความหวานและความร้อนจากไป

ทั้งจาก

แก้วกาแฟของเธอ

และแก้วกาแฟของเขา








เขาส่งยิ้มให้เธอกลับมา

ยิ้มที่เคลือบด้วยกาแฟรสขม

แต่เขาก็ยิ้มให้เธอ

เธอรู้สึกว่าเราสั่งเครื่องดื่มคนละชนิดกัน

เธอรู้สึกว่าเราเป็นคนแปลกหน้า







แต่สีสันบนตัวเธอที่เขาเป็นคนแต่งแต้มให้เป็นเครื่องยืนยันกับเธอว่าเขา

อาจ

เคย รู้จักเธอ







เธอยิ้มให้กับเขาอีกครั้งด้วยความรู้สึกที่ท้วมท้น

พร้อมกับกาแฟก้นถ้วยในมือของเธอ

เขามองมัน

เขากำลังทำความเข้าใจ

แต่เขาไม่ใส่ใจ







เธอจากมา

พร้อมกับกระดาษที่เต็มไปด้วยสีสันที่เขาระบายให้เธอ

พร้อมกับรสขมปนหวานที่เย็นชืดของกาแฟก้นถ้วย

พร้อมกันกับกาลเวลา