"ไปเรียนละนะ เจอกันตอนเย็นน้าาา บุยยยย" (*เสียงสอง)


       ทุกเช้าก่อนออกจากบ้าน เรามักจะเห็นหมาสีน้ำตาล หน้าตามอมแมม นัยตาที่ดูเศร้าๆ นอนอยู่หน้าบ้าน เราไม่รู้ว่าหมาตัวนี้มาจากไหน อยู่ดีๆ มันก็เป็นสมาชิกหมาในซอยที่ป้าข้างบ้านทำบุฟเฟ่ต์เลี้ยงข้าวหมาทุกวันไม่มีเว้น
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เราเริ่ม "คุย" กับหมาตัวนี้ เราไม่ชอบเล่นกับหมาหรือสัตว์อื่นๆ มากเท่าไหร่นัก เพราะเราขี้เกียจล้างมือ รู้นะว่าไม่ดี แต่ขี้เกียจจริงๆแหล่ะ เราคงรู้สึกผิดมั้ง เวลาที่มันจ้องหน้าเรา แล้วทำกระดิกหางใส่ ทำตัวให้น่ารักที่สุดเท่าที่มันจะสามารถ ท่าทางที่อยากให้เราเข้าไปเล่นกับมัน แต่เราก็ได้แต่พูดกับมันทุกๆเช้าก่อนออกไปเรียนว่า "ไปเรียนละนะ เจอกันตอนเย็นน้าาา บุยยยย" ทุกครั้งที่กลับบ้าน เรามักเจอมันนอนอยู่ที่หน้าบ้าน ยิ่งเราเข้าไปใกล้มันจะรีบลุกขึ้น แล้วสั่นหางไปมา ลิ้นห้อย แหะแหะ เสมอ จนเป็นภาพชินตาที่ต้องเห็นทุกวัน

       วันเสาร์ วันที่ตื่นสายสุด ขี้เกียจสุดๆไปเลย เราลุกขึ้นมาจากเตียงกดไอโฟนที่วางอยู่ จนแม่ต้องเข้ามาด่าให้ลุก ด้วยความเคยชิน เรามองออกไปหน้าบ้าน มองหาหมาตัวนั้น เราไม่เห็นมัน คิดสงสัยว่ามันร้อน คงไปหาที่หลบแดด เมื่อเรากินข้าวเสร็จ กำลังไปนั่งเล่นเกม ทำไมไม่รู้ถึงมองออกไปที่หน้าบ้านอีกครั้ง กวาดสายตาหาสัตว์สี่ขาสีน้ำตาล เราเจอมันแล้ว! มันนอนอยู่ใต้รถแม่นี่เอง มันที่เอาตัวออกมาข้างรถครึ่งตัว เสมือนแสดงให้เห็นว่ามันไม่ได้หายไปไหน รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกแหะที่หามันเจอ
แต่เเล้วเย็นวันนั้นเราได้ยินแม่กับพ่อคุยกันว่าจะเอายังไงกับมันดี เราเลยเข้าไปถามแม่ว่าเกิดอะไรขึ้น คำตอบที่แม่พูดออกมา ทำเราตอบไม่ถูก ได้แต่ยืนคิดอยู่ตรงที่เดิม เมื่อเราทำใจได้ เราเดินไปหน้าบ้าน เห็นมันตัวสั่นเทา พยายามลุกขึ้นยืนแต่ก็ล้มพับไป ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ได้แต่ยืนดูความทรมานของมัน เป็นครั้งแรกที่เรา "สัมผัส" มัน เราค่อยๆ ลูบ พร้อมพูดปลอบด้วยความเป็นห่วง ถึงรู้ว่ายังไงมันไม่รอดแน่ เราเห็นน้ำตาของหมาครั้งแรก เราไม่เคยเห็นมาก่อน ความรู้สึกตอนนั้นมันอึดอัดมากๆ เราไม่เคยให้อะไรมันเลยนอกจากคำพูดของเราเอง ทำไมถึงผูกพันธ์แบบนี้ คืนนั้นทั้งคืน เรามองที่หน้าต่างเห็นมันพยายามลุกแต่ก็ยังล้มลงไป ได้ยินเสียงมันร้องโอดครวญด้วยความทรมานเหลือเกิน

       เช้าแล้ว ลุกขึ้นจากเตียงโดยไม่มีใครต้องสั่ง รีบเดินไปมองที่หน้าต่าง มันไม่อยู่เสียแล้ว...
แม่เห็นเราพอดี จึงบอกว่ามันไปตั้งแต่เช้ามืดแล้ว ให้คนงานที่บ้านไปฝังแล้วหล่ะ น้ำตาเอ่อล้นด้วยความเสียใจและความงงปนๆ กันไป ทำไมถึงร้องไห้นะ โตมาเป็นสิบปี จะดูหนังที่มีหมาตายกี่เรื่องก็ไม่สะท้าน เห็นหมาพี่อั้ม พัชราภา ตายไปกี่ตัวยังรู้สึกเฉย พอมาวันนี้ถึงได้เข้าใจความรักของคนรักสัตว์ เข้าใจป้าข้างบ้าน เข้าใจพี่อั้ม "เข้าใจตัวเอง" เพราะหมาตัวนี้นี่แหล่ะ
"นี่ยังอยู่แถวนี้มั้ย? ไปเกิดใหม่รึยัง ไปเรียนก่อนนะเจอกันตอนเย็นน้า บุยยยย".....