แม่เล่าแผนเที่ยวของแม่ว่าจะไปเที่ยวสวนสัตว์ บึงฉวาก กันและต่อด้วยไปเที่ยวที่สวนนกชัยนาท และนอนที่นี่ซักคืนและพรุ่งนี้ก็ค่อยกลับบ้านในตอนเช้า ทุกคนตกลงกันแผนของแม่
ทางเข้าของบึงฉวากนั้น เต็มไปด้วยรถยนต์ที่ต่อแถวเป็นทางยาว คือคนเยอะมากและรถก็ติดอยู่ 4 กิโลเมตร ....... เรานั่งรอให้รถติด และเคลื่อนตัวช้าๆ เหมือนตัวสล็อตปีนต้นไม้
"ในนี้มีอะไรหรอ มีแค่ปลาหรือเปล่า" ฉันถามแม่ด้วยความสงสัยว่ามีอะไร ทำไมคนเยอะจัง
"ก็มีหมดแหละ มันเป็นสวนสัตว์ มีอควาเรียมด้วยนะ" แม่ตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย
"น้องฟ้าเคยเห็นหรือยัง อควาเรียมอ่ะ ปลาเยอะมากเลยนะ" คุณตาหว่านล้อม
"เคยเห็นแล้ว.." ฉันตอบ
"งั้นกลับเลยมะ ไม่ต้องดูหรอก" แม่ถามอย่างเนือยๆ
"เออ ไปสวนนกก็ได้" ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันเพราะขี้เกียจรถติดรอนานๆ
ฉันกลับรถออกมาจากถนนเส้นนั้นเพื่อมุ่งหน้าไปที่สวนนก แต่พอมาถึงสวนนก ก็เจอปัญหาเดิมอีกครั้ง คือคนเยอะมากอีกแล้วและไม่มีที่จอดรถ....
"จะกลับกันตอนไหน กลับวันนี้เลยได้ไหม" ยายของฉันที่ไม่ค่อยพูดได้เอ่ยปากออกมาด้วยความเบื่อ
"ทำไมจะกลับวันนี้ล่ะ" แม่ถาม
"เป็นห่วงหมากับแมว กับปลาในบ่อ ไม่มีคนให้อาหารมัน" ยายตอบแบบซื่อๆ
"..........................." (ทั้งรถเงียบกว่าตอนที่ไปเจอค่านบางระจันอีก)
"อ่ะ กลับก็กลับสิ" คุณตาพูดอย่างเนือยๆ (เฮ้ยยยยยย จะกลับกันง่ายๆงี้เลยเหรอออออ)
ใช่ค่ะ สรุปเราก็กลับกันวันนั้นเลยจริงๆ
ฉันขับจากชัยนาทมุ่งหน้าไปที่ลพบุรี เพราะคุณตาเกิดอยากกินปลาจ่อม และยังบอกอีกว่า ถ้าไปซื้อปลาจ่อมไม่ทัน ให้นอนลพบุรีอีกคืนนึง เพื่อตื่นเช้าจะได้ซื้อปลาจ่อมก่อนแล้วค่อยกลับบ้านอย่างสบายใจ เออเว้ย เอาเส้!!!
ระหว่างทางไปที่ลพบุรีนั้น รถเยอะมาก เพราะเป็นเส้นทางเดียวกันที่มาจากเชียงใหม่เข้ากรุงเทพ ทำให้ฉันต้องค่อยๆกระดึ๊บๆไป ในใจฉันนึกว่าไปช้าๆก็ดี จะได้ไม่ต้องขับรถกลับบ้านในตอนกลางคืน มันมืดและอันตราย จะได้นอนพักที่ลพบุรีก่อน
แต่....... มันดันทันแฮะ........
เราถึงเมืองลพบุรีในเวลาเกือบๆจะ 5 โมงเย็น ซึ่งแสงสวยดี ฉันเลยอยากจะลงไปเก็บภาพเมืองและประชากรลิงซักหน่อย ฉันแยกกับทุกคนให้ทุกคนไปซื้อปลาจ่อมซะ และฉันจะเดินไปถ่ายรูป และให้ทุกคนมารับฉันเมื่อซื้อเสร็จแล้ว
ฉันเดินไปเรื่อยๆ และพบว่าเมืองนี้แปลกๆดีแฮะ มีตึกรามบ้านช่องเหมือนเมืองทั่วไป แต่เก่าหน่อย แต่ถัดจาดตึกเป็น เจย์ดีสามยอด ที่ดูเป็นโบราณสถานที่ตั้งอยู่ท่ามกลางตึกปูนยุคใหม่ ซึ่งน่ารักดี ฉันชอบมากเลย มันดูเป็นสิ่งที่อยู่ด้วยกันได้ลงตัวเลย ไม่จำเป็นต้องเหมือนกันก็ได้
ฉันเดินเข้าไปในเจดีสามยอดเพื่อดูลิงและถ่ายรูปเก็บไว้ เจอน้องโดนลิงแกล้งแต่พ่อไม่ช่วยแต่กลับถ่ายรูปแทน..... ก็แปลกๆดีนะ ฉันก็เป็นหนึ่งในคนพวกนั้นที่เจออะไรก็จะต้องถ่ายรูปเอาไว้ก่อน เพื่อไปอวดคนในโลกโซเชียล ....
แม่ฉันโทรมาแล้ว บอกให้ฉันออกมายืนรอที่ข้างถนน เพื่อจะได้รอขึ้นรถไปเลย ฉันตอบตกลงและเดินหันหลังให้เจดีสามยอด เดินออกมาได้ไม่กี่ก้าว ก็รู้สึกเหมือนมีตัวอะไรมากอดจากข้างหลัง และไต่มาตามตัวฉันและ ... "โอ้ยยยยยยยย!!"
ฉันโดนลิงกัด...................
แม่มารับฉันพอดี แม่ตกใจมากและบอกให้คุณตาซึ่งเป็นพลขับอยู่ตอนนี้ให้พาฉันไปที่โรงพยาบาล แต่..
"เดี๋ยวค่อยกลับไปฉีดที่บ้านก็ได้มั้ง ค่ำแล้ว ไม่อยากขับรถตอนมืดๆ มองไม่ค่อยจะเห็น"
"............................" (ทั้งรถเงียบกว่าตอนที่ยายบอกว่าอยากกลับบ้านอีก)
"จะรอให้มันกลายร่างเป็นลิงก่อนเลยไหม ถึงจะพามันไปฉีดยาอ่ะ ไปโรงบาลเดี๋ยวนี้เลย" แม่ใช้อำนาจความเป็นแม่สั่งพ่อตัวเองด้วยน้ำเสียงดุๆ
สุดท้ายแล้วฉันก็ได้ฉีดยาทั้งหมด 6 เข็ม ก็โดนค่ารักษากันไปหนักๆ
แม่ฉันมาเล่าให้ฟังว่า ไปคุยกับพยาบาลมา
"มีคนโดนกัดเยอะไหมคะ"
"ปกติก็ไม่ค่อยมีนะคะ ส่วนใหญ่จะกัดแต่ชาวต่างชาติ"
/ตัดภาพมาที่ฉัน ย้อมผมสีเทา ยืนอยู่ท่ามกลางคนที่ผมดำธรรมชาติและลิงยืนล้อมรอบฉันคนเดียว .................................
แม่หัวเราดังมาก ลั่นโรงพยาบาล
"อย่าไปโกรธลิงเลย มันคงไม่รู้จักยาย้อมผมหรอก" แม่ปลอบใจฉันพลางหัวเราะเบาๆ
สนุกดีเนอะ :)
ปล. สุดท้าย เพราะวันนี้เป็นเวรฉันขับรถ ฉันก็ยังคงต้องขับรถกลับบ้านเหมือนเดิม .....................................................
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in