คนเรามักมีเรื่องราวให้จดจำเสมอ

เรื่องราวในอดีตที่ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นตอนไหน

แต่กลับเป็นเรื่องที่น่าจดจำที่สุด

สำหรับเขา เรื่องราวของเด็กชายข้างบ้านคือสิ่งที่น่าจดจำที่สุด

“ดงยองจ๊ะ กล่องนั้นทิ้งได้เลย”

“โอเคครับ” ขายาวชะงักเล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวไปยังหน้าบ้านที่เคยเป็นสนามหญ้าสีเขียวสดแต่เพราะไร้คนดูแลมาหลายปีทำให้มันมีวัชพืชขึ้นรกเต็มไปหมด ทั้งยังกล่องกระดาษถุงพลาสติกบรรจุสิ่งของที่ไม่ใช้งานแล้ว คุณนายคิมอยากให้แน่ใจจริงๆว่าไม่มีสิ่งไหนขาดตกก่อนจะย้ายออกไป เธอเลยจัดการแยกของทุกอย่างออกจากกัน

กึก

คงเพราะมีกล่องเยอะเกินไปนั่นแหละ จนเผลอไปเตะมันเข้าตอนนี้คือสภาพระเนระนาดไปหมด

ลำบากอีกแล้ว

ดงยองก้มมองบรรดากล่องทั้งหลายที่มีของกระจายออกมา ส่วนมากเป็นของของเขาเอง มีทั้งตุ๊กตา ของเล่น พวกหนังสือวัยเด็กทั้งนั้น

อา...สมุดภาพ

ทั้งๆที่มีกองหนังสือมากมายให้เขาเลือกหยิบ แต่กลับเป็นสมุดภาพสีเรียบที่เขากลับหยิบขึ้นมาแทน นิ้วเรียวลูบสันสีอ่อนอย่างละเมียดละไมมองมันอย่างละเอียดแต่ก็ไม่พบอะไรที่น่าสนใจเลยสักนิด

แต่ทำไมมันกลับดึงดูขนาดนี้นะ

การจะสลัดความสงสัยทั้งหมดออกไปคงจะเป็นการเปิดสมุดภาพเจ้าปัญหานั่นแหละ

สิ่งที่เขาเจอในหน้าแรกคือภาพเด็กทารกที่มีแววตาสุกใสและกลมโตน่ารักแลคล้ายกระต่ายไม่ผิดเพี้ยน ให้เดาก็คงเป็นเขานั่นแหละ คนรอบข้างมากบอกเสมอว่าดงยองนั้นเหมือนกับกระต่ายป่าไม่มีผิด ตื่นตูมง่าย น่ารักและดุในคราวเดียวกัน ไม่อยากยอมรับนักหรอกว่าตัวเขานั้นคล้ายกับเจ้าสัตว์เล็กๆขนฟูนั่น แต่มันกลับเป็นลักษณะบ่งบอกถึงความเป็นตัวเขาไปเสียแล้ว

“ยงยองมาเล่นกัน”

“ยงยองเป็นคุณกาต่ายน้า เดี๋ยวเราเป็นคุณแมวเอง”

“ยาห์ ใครเป็นกระต่ายไม่ทราบ!”

“ก็ยงยองไง”

“เรียกชื่อฉันให้ถูกก่อนเถอะ”

“ยงยอง”

“ดงยองต่างหากเจ้างั่ง!”

“ทำไมยงยองไม่น่ารักเหมือนคุณกาต่ายเลยล่ะ”

พลันเสียงแห่งความทรงจำก็แล่นเข้ามาเสียดื้อๆ ภาพของเด็กชายตัวเล็กที่แสนคุ้นเคยในอดีต เขาจำได้ว่าเด็กคนนั้นคือเพื่อนคนแรกที่เขาเล่นด้วยตั้งแต่จำความได้ เป็นเด็กแปลกๆที่ไม่ว่าจะโดนเขาต่อว่ากี่ครั้งก็ไม่เคยละความพยายามที่จะมาเล่นด้วย จะเรียกว่าตัวก่อกวนได้ไหมนะเพราะไม่มีใครในตอนนั้นทำให้เขาอารมณ์เสียได้ขนาดนั้นมาก่อนอา...เจ้านั่นชื่ออะไรแล้วนะ

อี แทรัง?

อี แทควอน

ช่างมันเถอะ

เขาละความคิดที่จะนึกชื่อเพื่อนในวัยเด็ก เพราะอย่างไรเสียเขาก็จะไม่ได้เจอหมอนั่นอีกแล้วหรือว่าไม่เคยเจอเลยล่ะ

เขากับหมอนั่นเล่นด้วยกันจนถึงป.6 จากนั้นก็ไม่ได้ยินข่าวคราวเลยเพราะครอบครัวเด็กคนนั้นย้ายออกไปอย่างไร้ร่องรอย คำจากลาหรือ แทบจะไม่มีนั่นทำให้ความทรงจำเกี่ยวเพื่อนคนนั้นแทบจะเลือนราง จนตอนนี้มันก็ผ่านมา 13 ปีแล้ว

แต่ทำไม ความทรงจำพวกนี้ยังหลงเหลืออยู่ล่ะ

ดงยองยังคงจดจ่ออยู่กับสมุดภาพที่บอกเรื่องราววัยเด็กของเขากับเพื่อนข้างบ้านที่จำไม่ได้แม้แต่ชื่อภาพที่อยู่ข้างในนี้มันค่อนข้างเก่าแต่ก็ทำให้เขาพอจะจำเค้าเรื่องราวในตอนนั้นได้พอที่จำหน้าตาของหมอนั่นได้

ตอนนี้เขานึกภาพเพื่อนข้างบ้านในวัย 25 ปีแทบไม่ออกเลย

จะเป็นยังไงบ้างนะ

เจ้างั่งนั่น