คุณอายุสิบแปดตอนที่คิดอะไรน้ำเน่าอย่างชีวิตนี้คุณคงไม่สามารถรักใครได้เท่าที่รักเขา และไม่รักอะไรมากไปกว่าช่วงเวลาที่ได้เล่นบาสเก็ตบอลกับเขาอีก
เขานอนแผ่อยู่บนพื้น หอบหายใจอย่างสิ้นท่า เนื้อตัวชุ่มเหงื่อ เท้าสวมรองเท้าคู่นั้นที่คุณให้ไปตั้งแต่สองปีก่อน น่าแปลกใจที่มันยังสภาพดี
เขามีคู่สำรองแล้ว คุณพาเขาไปซื้อ คุณเลือกให้เขาด้วยซ้ำ คู่ที่ดีกว่า เหมาะกับสไตล์ของเขามากกว่า แต่ทุกครั้งที่เรามาเล่นด้วยกันในวันหยุด เขามักจะสวมคู่นี้ รองเท้าของคุณ คู่ที่แบกคำท้าทายไว้ ‘ถ้าชนะจะให้ยืม’
ในวันนั้นเขาทำไม่ได้หรอก แต่คุณให้ไปอยู่ดี เพราะคุณไม่อยากให้เขาแพ้คนอื่น
‘ติดเอาไว้ก่อน’
สองปีถัดมา เขายังทำไม่ได้ คุณไม่ได้เสียใจหรือผิดหวังที่เป็นเช่นนั้น ในตอนที่มองเขาบ่นงึมงำกับตัวเองว่ารอบหน้าจะเอาชนะให้ได้ คุณอยากให้เขาแพ้คุณตลอดไป คุณอยากให้มันเป็นสิ่งที่ถ่วงอยู่ในหัวใจของเขา ให้เขาจดจำเอาไว้ว่ายังไปไหนไม่ได้ เพื่อที่คุณจะได้เล่นกับเขาตลอดไป
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in