เดือนธันวาคม เดือนแห่งเทศกาลและสีสัน ผมก็เป็นอีกคนที่ตั้งตารอวันพิเศษของปี แต่กองงานที่วางเป็นตั้งอยู่ตรงหน้าก็ทำให้ต้องชะงักความตื่นเต้นของตัวเองไว้ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะสิ้นปีหรือสิ้นใจก่อน

"เหนื่อยชะมัด"

กว่าผมจะกลับถึงบ้านก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว ทั้งที่ดึกขนาดนี้แต่อากาศก็ยังอบอ้าว ยิ่งทำให้รู้สึกแย่เข้าไปใหญ่ อยากรีบไปอาบน้ำอาบท่าให้สบายตัวแล้วนอนพักผ่อนซะที

ตีหนึ่ง

ทั้งที่คิดว่าจะหลับสบายๆ แต่กลับยังตื่นอยู่ เหมือนขาดอะไรไป เตียงก็เย็น หมอนก็เย็น แม้แต่ผ้าห่มก็ยังไม่ทำให้อุ่นขึ้นมาได้ ขนาดลดอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศแล้วก็ยังเย็น แบบนี้ก็นอนไม่ได้น่ะสิ ผมพลิกตัวไปมาพยายามทำให้พื้นที่บนเตียงมันอุ่นขึ้น ทว่าทำเท่าไหร่ก็ไม่ได้สักทีแถมยังตื่นกว่าเดิมอีก 

เสียงฝีเท้าหน้าห้องดึงความสนใจของผมออกไปจากการทำความอบอุ่นบนเตียง

กลับมาแล้วสินะ

"ยังไม่นอนเหรอฮะ" 

แหงสิเจ้าบ้า เตียงเย็นขนาดนี้จะหลับลงได้ยังไง

"มันเย็น"

"งั้นรอผมแป๊บเดียว"

เจ้านั่นเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ เดินไปได้ทั้งมืดๆ นี่แหละ น่าแปลกที่ไม่เดินชนอะไรเลยซักนิด ไม่เหมือนผม ลองให้เดินท่ามกลางความมืดแบบนี้คงต้องเตะอะไรเข้าบ้างล่ะ 

ผมชันตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ฟังเสียงซู่ซ่าของน้ำฝักบัวกับเสียงกุกกักข้างใน เพลินดีเหมือนกันนี่นะ

"ทำไมไม่เปิดไฟล่ะ"

แสงไฟในห้องน้ำอาบไล้ไปตามร่างกายสมส่วน ให้ตาย คนอะไรดูดีได้แม้กระทั่งในที่มืด ผมแสร้งหันหน้าหนี ขืนอีกฝ่ายจับได้ว่าแอบมองมีหวังโดนล้อไปตลอดชีวิต 

"ก็จะนอนแล้ว เร็วๆ สิ"

แกล้งดุไปอย่างนั้นแหละ ถึงหมอนี่จะกวนประสาทมากก็จริง แต่มันก็น่าเอ็นดูจะตายไป นี่ความลับสุดชีวิตเลยนะ 

พื้นที่ข้างตัวยวบลง

"นอนได้แล้วนะครับ"

สัมผัสอบอุ่นโอบเข้าที่ลำตัวก่อนผมจะถูกรั้งเข้าไปแนบชิด

อุ่นแล้ว

"นอนได้แล้วเจ้าว่าน"

"ฝันดีครับพี่ตู่...

ที่รัก"

เด็กบ้า

ความจริงอยู่ข้างๆ แล้ว ผมจะไปอยากฝันอีกทำไม

Fin