เรื่องนี้คงต้องย้อนไปเมื่อ 12 ปีที่เเล้ว เมื่อตอนฉัน 5 ขวบ วันนี้เป็นวันเเรกที่ได้เข้าที่รั่วโรงเรียน เป็นวันเเรกที่จะได้เรียนรู้ในระดับชั้นอนุบาล1 ทุกๆอย่างเป็นไปตามปกติ จนกระทั่งวันหนึ่งทุกอย่างได้เปลี่ยนตไป รู้สึกว่าการเรียนมันสนุกขึ้นมากกว่าทุกๆวัน เวลานอนกระสับกระส่ายเหมือนมีผีเสื้อหลายพันตัวกำลังบินอยู่ในท้อง ตั้งเเต่ที่ีเจอเธอคนนั้น
     2 ปีผ่านมาตอนนี้เราได้เรียนอยุ่ชั้นป.1 แล้ว เเละเช่นเดียวกันเธอคนนั้นด้วย เขาชื่ออนันดา มูฮำหมัด ชื่อเล่นนะหรอ อัสรี่ น่ารักสุดๆไปเลยละ เขาเเก่กว่าเรา 1 ปี เป็นพี่น้องกับเพื่อนสนิทของเรา ทำให้เราทั้ง 2 คนได้รู้จัก สนิทกันมากขึ้น ทุกเย็นของการเลิกเรียนเขาคนนี้ก็เป็นคนสอนหลังสือเเขก ภาษาอาหรับให้เรา เป็นคนเเรกที่ทำให้เรารู้สึกหวั่นไหวได้ขนาดนี้ มันเป็นค วามรู้สึกที่บอกไม่ถูกเหมือนกัน มันเป็นความปลื้ม ความชอบในตัวของเขา ที่่เรานั้นก็ไม่อาจบอกได้ ในทุกๆวันที่อยู่ด้วยกันเขาดีกับเรามากๆ เป็นทัั้งเพื่อน ทั้งพี่ ทาั้งครู ให้กับเรา มักจะชวนเราไปเล่นของเล่น เล่นกีฬ่าต่างๆ เวลาผ่านไปแบบนี้จนกระทั่งขึ้น ป.2 ทุกอย่างก็ยังคงปกติ เราเเละเขาก็ยังคงเก็บความรู้สึกนี้ไว้ไม่เคยได้บอกไป จนถึงช่วงวันหยุด ซึ่งเราดีใจมากเพราะวันหยุดนี้เราจะได้ไปเที่ยวบ้านเเม่ของเรา พอถึงเช้าวันถัดมาเราได้ไปเที่ยว เเละคิดว่าวันที่เปิดเรียนจะได้เจอหน้าเธอคนนั้นอีก วันที่ 22 กุมภาพันธ์ พ.ศ.2552 เช้าวันนั้นเราจะได้กลับไปเจอหน้าเทออีกครั้ง ในขณะที่เราดีใจอยู่ แต่เล้วทุกอย่างก็หยุดลง เมื่อมีเสียงโทรศัพท์ได้โทรเข้ามา จากนั้นน้ำตาก็ไหลหยดลงพื้นดิน คนในสายบอกว่าเธอนั้นถูกงูฉก เเล้วตอนนีิ้อาการก็50/50 อยากให้ทุกคนทำใจ เพราะเธอนั้นอาจจะไม่กลับมาอีกแล้ว
เช้าวันถัดมาเราพบว่าไม่มีเธอนั่งที่ที่โต๊ะเรียนอีกเเล้ว เหลือไว้เพียงรูปนักเรียนที่ตั้งทิ้งไว้เพียง 1 รูป ไม่อยากเชื่อเลยคนที่เป็นดั่งทุกๆอย่าง เป็นคนที่ชวนเราเล่นอยู่วันก่อน วันนี้เขาจะไม่อยู่กับเราอีกแล้ว ทำไมมันรู้สึกว่าเวลาของเราวันไวเหลือเกิน การจากไปของเธอที่ไม่มีวันกลับ เรายังไม่ได้บอกความรู้สึกของเราไปเลยด้วยซ้ำได้เเต่เก็บมันเอาไว้ เเล้วหวังว่าเธอนั้นก็คงรู้สึกเหมือนกัน      
สุดท้ายนี้อยากบอกว่า "ให้เธอไปพักผ่อนอยู่บนนั้น ส่วนฉันจะคิดถึงเธออยู่ตรงนี้"

#นางสาวพนิตษา บำรุงอิสลาม ม.6/2 เลขที่9 สาขาคอมพิวเตอร์ธุรกิจ