สัปดาห์หน้าเราสอบ ยอมรับว่าแพนิคพอสมควร เรากังวลมาก รู้สึกยากแน่ที่จะทำหัวใจตัวเองให้รู้สึกว่าจะทำมันได้ดี

    วันนี้เป็นวันแห่งความรัก ที่เราต้องอ่านหนังสือ การมีนัดตอนเย็นทำให้เรากระตือรือร้นในการอ่านหนังสือตอนกลางวันนิดหน่อย เพราะทุกครั้งที่จะได้ไปเจอกัน เรามีความรู้สึกว่าอยากจะเป็นเราที่ดีกว่าเดิม ให้เธอได้ภูมิใจเหมือนที่เราได้ภูมิใจในตัวเธอบ้าง แม้ว่าจะไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่ แต่ทุกครั้งที่รู้สึกว่าตัวเองไม่เก่งแล้วหลุดปากถามไปว่า "ถ้าไม่เก่งเธอจะรักเราไหม?" คำตอบไม่พ้น "รักสิ" กับรอยยิ้มจาง ๆ เขาบอกว่าให้เชื่อใจตัวเองอีกนิด สู้ๆ ทำได้อยู่แล้ว ถ้าหากสิ่งที่มุ่งหวังประสบความสำเร็จเมื่อไหร่ มารับรางวัลจากเขาได้เสมอเลย

    เรารู้สึกแปลกใจนิดหน่อย เพราะนี่เป็นวันแห่งความรักในปีที่สองที่ได้มีโอกาสอยู่ด้วยกัน ที่ผ่านมาเคยแอบคิดว่า เฮ้อ...ไม่ไหวหรอก ไม่ใช่น้อยครั้งที่รู้สึกว่ามันจะพัง แต่ขอบคุณเขามากจริง ๆ ที่อยู่ด้วยในวันนี้

     เหมือนวันทุกวันที่เราไปทานเย็นด้วยกัน แล้วก็นั่งเล่าอะไรให้กันฟังเรื่อยเปื่อยที่สวนสาธารณะ เราชอบมากตอนได้มีโอกาสนั่งฟังเขาพูดอะไรแบบนี้ 

     เราทั้งคู่ไม่มีของขวัญ ไม่มีดอกไม้แลกกัน มีเพียงคำขอบคุณกับการมีอยู่ของกันและกัน ขอบคุณที่มาเดินข้าง ๆ และนั่งเป็นเพื่อนในวันนี้ ขอบคุณที่เป็นความสบายใจที่ไม่เคยปรากฏบนโลกใบนี้มาก่อน

     "โอ๊ยเจ็บแขน แขนๆๆๆ" 

     "หื้ม เป็นอะไร ยุงกัดเหรอ"

      

      เราตอบพร้อมกับรอยยิ้มและจากนั้นเราก็หัวเราะออกมา เขายิ้มบางๆแล้วก็ส่ายหัว ก่อนที่จะพูดว่า "มาแขนเป็นฟออะไร ก็เป็นตั้งนานแล้ว ยังจะมาเขินอะไรอีก"

เราหัวเราะเบา ๆ เขาเป็นคนที่ฟังเราเล่นมุขได้โดยไม่บอกให้พอ ฟังเราร้องไห้ใส่ได้โดยไม่บอกให้หยุด ฟังเราดีใจกับบางเรื่องแล้วยิ้มตามได้โดยที่ไม่จำเป็นต้องลงดีเทลว่าเรื่องที่เรากำลังมีความสุขมันคือเรื่องอะไร

    ถ้าถามว่าแฟนของเราคืออะไร เราตอบได้ว่า เพื่อน เพื่อนที่สนิทมาก เพื่อนที่สนิทมากๆ เขาเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเข้ามานั่งในใจเพื่อเห็นตัวตนของเราบางอย่าง เป็นเพื่อน ที่ไม่ใช่เพื่อนธรรมดา ยินดีเสมอที่ได้มีโอกาสอยู่รักและถูกรักแบบนี้

     ตลอดไปไม่มีจริง แต่กับบางคนก็ภาวนาให้ตลอดไปมีจริงขึ้นมาเลย :)