ขอเท้าความนิดนึงว่าเราไม่สันทัดหนังสือซีไรต์เลยสักนิด เพราะมีความรู้สึกว่าอ่านยาก ต้องคิดเยอะ เครียด แถมเป็นความเครียดคนละแบบกับเวลาอ่านนิยายสืบสวนสอบสวนอีกต่างหาก อันนี้ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่านะ เพราะอย่างที่บอกว่าไม่เคยอ่านซีไรต์มาก่อนเลย เพราะอย่างนั้น เลยทำให้เวลาไปร้านหนังสือเราจะไม่เคยชายตามองชั้นหนังสือซีไรต์สักครั้ง จนกระทั่งรู้ว่าต้องอ่านเล่มนี้ไปสอบ เลยกลายเป็นไฟล์ตบังคับให้ต้องพุ่งตรงไปชั้นรีไรต์จนได้

เมื่อได้ 'ไส้เดือนตาบอดในเขาวงกต' มาอยู่ในมือ สิ่งแรกที่ทำคือเปิดดูภาษาคร่าว ๆ แล้วก็พบว่า เฮ้ย! ภาษามีเสน่ห์จัง ขนาดเปิดผ่าน ๆ ยังรู้สึกว่าเล่มนี้ใช้คำสวยมาก ๆ แถมพรรณนาเปรียบเทียบเยอะ น่าสนใจไม่น้อย แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ยังไม่เริ่มอ่าน ดองมาเรื่อย ๆ จนใกล้ช่วงสอบนั่นแหละถึงหยิบมาอ่านจริง ๆ จัง ๆ

ภาพรวมหลังอ่านจบคือเราอินนะ อินพอสมควรเลยแหละ แถมยังเข้าใจชัดเจนแจ่มแจ้งเลยด้วยว่าทำไมหนังสือเล่มนี้ต้องชื่อว่า 'ไส้เดือนตาบอดในเขาวงกต' ด้วยความที่โทนเรื่อง ความสัมพันธ์ตัวละคร และทุกฉากทุกตอนมันเป็นสีเทา ๆ หม่น ๆ ซึ่งเราชอบอะไรแบบนี้มาก ชอบความหน่วง ความเทา มากกว่าความสดใส สีชมพู ขนาดว่าเรามีเวลาอ่านอย่างจำกัดและอ่านแบบค่อนข้างรีบ ไม่ได้ซึบซับหรือค่อย ๆ อ่านทุกคำในประโยคอย่างที่ชอบทำก็ยังอินได้ถึงขั้นที่ว่า พออ่านจบแล้วสมองก็ยังคงวนเวียนคิดถึงแต่ ชารียา ชลิกา และปราณ

อย่างที่บอกไป เราเข้าใจแจ่มแจ้งว่าทำไมเรื่องราวนี้ถึงได้ชื่อว่า 'ไส้เดือนตาบอดในเขาวงกต' ทุกตัวละครในเรื่องล้วนแต่เป็นไส้เดือนด้วยกันทั้งสิ้น เป็นไส้เดือนยังไม่พอ ตาบอด แถมยังหลงวนเวียนอยู่ในเขาวงกตอีก เราเชื่อว่าถ้าทุกคนได้อ่าน ทุกคนจะเข้าใจเหมือนเราและสงสารตัวละครเหล่านั้นจับใจ

หลังจากวันที่เราอ่านเรื่องนี้จบจนถึงปัจจุบัน เวลาใครขอให้เราแนะนำหนังสือให้อ่าน 'ไส้เดือนตาบอดในเขาวงกต' จะเป็นหนึ่งในเล่มที่อยู่ในลิสต์เสมอ และหนังสือซีไรต์เล่มนี้ก็ยังเปลี่ยนมุมมองที่เรามีต่อหนังสือซีไรต์ไปได้มากทีเดียว