“ไปตายซะ ไอ้เวร”
ลุค ฮอบส์คงรู้สึกอยากตั๊นหน้าคนพูดประโยคนี้ใส่เขาซักทีถ้าคนพูดไม่ใช่เดคการ์ด ชอว์
จะว่ากลัวก็ไม่ใช่เพราะเจ้านี้มันตัวเล็กกว่าเขาตั้งหลายเท่า ไอ้ท่าทางที่ต้องเงยหน้ามองเขาตอนด่านี่เรียกว่าอะไรดีนะ ปุ้กปิ้ก?
ไม่รู้แหล่ะ ถึงแม้ว่าจะน่าเอ็นดูแค่ไหนแต่คนอย่างเดคการ์ด ชอว์ต้องโดนเขาสั่งสอนซะบ้างว่าครั้งนี้ลุค ฮ็อบส์จะไม่ใจอ่อนยอมอีกต่อไป
เถอะน่า ขอแกล้งไอ้แมวตัวนี้นิดนึง
“พูดแรงไปนะชอว์” เขาพูด แกล้งโฟกัสอยู่ที่หนังสือพิมพ์ตรงหน้า ไม่สนใจคนที่กำลังอร่อยกับอาหาร
“เหอะ ไอ้โล้นไร้สมองอย่างแกไม่สมควรพูดดีด้วยหรอก” ชอว์ หั่นสเต๊กในมือต่อไป ตาแอบสังเกตอาการคนตรงข้ามที่ดูจะสนใจกับหนังสือพิมพ์ในมือซะเหลือเกิน
อะไรวะ อย่าบอกนะว่าน้อยใจ?
ถึงจะทะเลาะกันมาเป็นร้อยครั้ง แต่ลุคก็มาง้อก่อนหรือไม่ก็ปล่อยผ่านไม่คิดอะไร ไหงมาคราวนี้ถึงได้น้อยใจเป็นเด็กแบบนี้วะ
“ลุค”
“อะไร”
“ไม่หิวรึไง”
“อือ”
มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิวะ!! ปกติลุคจะต้อง ‘ช่างเถอะ ยกนี้ยอมให้ก่อนก็ได้’ หรือไม่ก็ ‘ถ้างั้นอากาศข้างล่างดีมั้ยล่ะฮอบบิท’ สิ
สารภาพก็ได้ว่าเขาไม่ชอบที่ลุค’อือ’ใส่ จะว่างี่เง่าก็ได้ แต่ชอว์รู้สึกเหมือนโดนปล่อยปละละเลย
“เฮ้ย ไอ้โล้น”
“ถ้าจะเรียกฉันแล้วด่าอีก นายก็จัดการสเต็กจานนั้นต่อเถอะ เราไม่มีเวลามากพอจะมานั่งเล่นนะชอว์”
จุก
เออ!!! ก็ได้!!! เขายอมแพ้!!! เขาไม่ชอบให้ไอ้นี่เมินเลยโว้ย!!!
ฟึ่บ
ลุคแอบมองคนที่วางซ้อมและมีดอย่างเป็นระเบียบก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ข้างๆเขา
“ลุค..”
“...”
“ก็แกแกล้งฉันก่อน”
“ถ้าไม่มีสำคัญ ฉันจะถือว่านายทำฉันเสียเวลาอ่านหนังสือพิมพ์—“
โอ้ ชิท ชอว์กระชากหนังสือพิมพ์ออกจากมือเขาแล้วทิ้งลงพื้น โชคดีที่ร้านนี้ไม่ค่อยมีคนไอ้ปุ้กปิ้กก็เลยกล้าเดินมาหาเขาถึงที่
“แกอ่านไม่ได้ มันขาดหมดแล้ว”
โอเค ไม่พอยังจะเหยียบหนังสือพิมพ์นั่นซ้ำอีก
“ฟัง”
“...”
“ฟังอยู่มั้ยวะ!!”
“ฉันฟังอยู่”
“ดี เพราะฉันจะพูดแค่ครั้งเดียว”
“อือฮึ”
มือเล็กๆ(เล็กกว่าเขาล่ะนะ)วางแปะลงบนต้นขาของลุค เกลี่ยไปมาเหมือนเด็กกำลังตัดสินใจสารภาพผิดซักอย่าง ชอว์เม้มปากและนั่นทำให้ลุคอยากกดปากนั่นด้วยปากของเขาเองขึ้นมาซะเฉยๆ
“ขอโทษ”
“เสียงเบาไป นายพูดอะไรฉันไม่เห็นได้ยิน”
“ก็บอกว่าขอโทษไงวะ!! พอใจรึยัง!!”
หมัดเล็กๆชกเข้าที่กลางอก แต่จะว่าลุคบ้าก็ได้เพราะนอกจากจะไม่เจ็บแล้ว เขายังอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
นี่เขาคงเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ
“ไม่ต้องมาขำ!”
“ฉันเปล่า เฮ้ อย่าพึ่งสิ” คว้าแขนอีกคนเข้ามาใกล้ๆ
“นี่ฉันไม่หายโกรธหรอกนะ”
“ไอ้โล้—นี่แกอย่าคิดจะได้ใจไปนะ ฉันแค่ไม่ชอบเวลากินข้าวแล้วมีคนมาทำน้อยใจต่อหน้าก็แค่นั้น”
ลุคยิ้มออกมาอย่างไม่ปิดบัง
“งั้นฉันจะโกรธนายต่อ”
“ไม่ได้!! ไม่ให้!!”
“นายทำตามที่ฉันขออย่างนึงได้มั้ยล่ะ”
“อะไร”
“ฉันอยากกิน คัพเค้ก “
“โอ้ย! เบาๆสิวะ!!”
“ไม่หยาบคายเดคการ์ด”
“ก็แก—ฮื่อ”ชอว์ยกมือปิดเสียงที่เขาคิดว่าน่าเกลียดเอาไว้ แหงนหน้าสูดเอาอากาศภายในรถเป็นตัวช่วย
บ้าเอ้ย!! ใครจะคิดว่าไอ้คัพเค้กที่มันบอกหมายถึงตัวเขาเอง!! นี่ก็อุตส่าห์เออออเปิดกูเกิ้ลตามหาร้านอร่อยให้มันซะดิบดีแล้วดูมัน มานั่งกัดเขาในรถแมคคาเลนคันโปรดแบบนี้มันใช่ซะที่ไหน!!!!
“ลุค..พอ”
“ฉันยังไม่อิ่มเลย”
“แกจะอิ่มทำซากอะไร ฉันไม่ใช่ของกินโว้ย!”
“แต่คัพเค้กที่ฉันหมายถึงก็คือนาย”
ให้ตาย สาบานเลยว่าถ้าไม่กลัวโดนถีบออกจากรถ ลุคอยากจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปไว้ซะเหลือเกิน
ภาพที่ไอ้ปุ้กปิ้กของเขานอนหอบหน้าแดงอยู่ใต้ร่าง(ถึงแม้ต้องเสียเวลาปรับเบาะอยู่พักหนึ่ง) เชิ้ตสีดำปลดถูกปลดกระดุมตนหมด ดวงตารั้นๆฉายแววหงุดหงิดแต่ไม่ได้ปฎิเสธนี่มันน่ารักชะมัด
เดคการ์ด ชอว์เป็นคนขาว ขาวแบบผู้ดีที่ขยันดูแลตัวเองแตกต่างจากเขา นี่เลยเป็นสาเหตุให้ลุคอยากนั่งขบเม้มผิวขาวๆนี่ให้แดงช้ำไปทั้งวันเลย
“พอได้แล้วลุค”
นั่น หลบตาซะด้วย
“พระเจ้า นี่นายเขินใช่มั้ยคัพเค้ก”
“ไม่ได้เขิน!! แล้วหยุดเรียกฉันว่าคัพเค้กเดี๋ยวนี้นะ!!”
“เฮ้ๆใจเย็นก่อน คัพเค้กก็น่ารักเหมาะกับนายดีออก”
“ไม่เอา!!!”
“นี่..”
ลุคจับปลายคางบังคับให้ชอว์หันหน้ามาสบตากับเขา
“นายไม่รู้ใช่มั้ยว่าตัวเองนุ่ม?”
“เลิกพูดอะไรแบบนี้ซักที ฉันขนลุก”
“มันคือความจริง..” เขากดจูบที่หน้าผาก “เดคการ์ด ชอว์..”
ไล่ลงมาจูบที่ปลายจมูกแล้วค่อยๆจูบอีกครั้งที่แก้ม “นายไม่ใช่คนโง่จนไม่รู้ใช่มั้ย ว่าสิ่งที่ฉันทำมันมากกว่าเพื่อน..”
“ฉันไม่นับแกเป็นเพื่อน—โอ้ย โธ่โว้ย เป็นหมารึไงวะ!”
หัวเราะอีกครั้งก่อนจะจูบย้ำๆที่ปากช่างเถียง
“เป็นคัพเค้กของฉันมั้ย?”
“อะไรนะ?”
“คัพเค้กไงที่รัก”
“หุบปาก! ฉันไม่เป็นเค้กเวรอะไรทั้งนั้น”
“งั้นก็เป็นเดคการ์ด ฮ็อบส์”
“ไม่!”
“งั้นก็นอนให้ฉันทำแบบนี้ไปเรื่อยๆนั่นแหล่ะ แฮตตี้น่าจะสงสัยว่าเราหายไปไหนกันนาน ว่ามั้ยชอว์”
“...”
“คอนายยังเหลือที่ว่าง—“
“เออ! ก็ได้! แม่งถอยออกไปได้แล้ว”
ชอว์ผลักคนตัวยักษ์ออกแล้วลุกขึ้นมาจัดการเสื้อผ้าให้เรียบร้อย และสตารท์รถเตรียมขับ สีหน้าโกรธแต่ริ้วสีแดงบนแก้มนั่นชัดเชียวนะ
“ยอมให้ฉันแล้วใช่มั้ยคัพเค้ก”
“เหอะ แกมันก็ดีแต่ใช้กำลังบังคับ”
“แต่ก็นอนนิ่งไม่ขัดขืนไม่ใช่รึไง”
“ไอ้เวรฮ็อบส์!!”
ชอว์ไม่อยากยอมรับเลยว่าที่นอนนิ่งไม่ขัดขืนนั่นก็เพราะดขากำลังเมา
เมาจูบที่มันให้นั่นแหล่ะ โธ่โว้ย!!
“ถ้าแกไปทำแบบนี้กับคนอื่นเมื่อไหร่ แกได้ตายคาหมัดฉันแน่!!”
“Only u my cup cake”
“Fu*k off!!!”
แต่ตัวชอว์นมันฟูๆน่าจะนุ่มๆเหมือนเบาะโซฟา น่าซบจริงๆนั่นแหละนะ
เขียนอาการเขิน อาการน้อยใจของชอว์นได้น่าระกมากค่ะ