อายุ 22

อายุ22 

ใช่...คนเราเกิดมาก็มีอายุ 22 ได้ครั้งเดียว ไม่มี 22.1 , 22s อะไรทั้งนั้น

เค้าว่ากันว่าช่วงประมาณ15-17 เป็นช่วงวัยรุ่น กำลังสับสนตัวเอง

มองย้อนกลับไปมองตัวเองตอน 15 - 17

ก็ไม่นี่.

สับสนอะไรหรอไม่เลย แฮปปี้มาก

มีทั้งแฟนทั้งเพื่อน เรียนเรื่อยๆ มีหนักหนาบ้าง แต่มันก็โอเคนะ โดยรวม

ถ้าเอาช่วงตอนนั้นมาเทียบกับตอนอายุ22 นะ เทียบไม่ติด

ง่ายๆเลยนะ

หลายๆคนเรียนจบตอนอายุ 22 นี่อาจเป็นหนึ่งในสาเหตุที่ว่า เอ่อ...ทำไมถึงได้วุ่นวายนัก

ลองคิดดูนะสำหรับคนที่ยังไม่ถึง 22 จินตนาการไงก็คิดไม่ออกหรอก ต้องมาเจอเอง

อ่ะอ่ะ ลองคิดดู

อายุ22 อยู่มหาลัยชั้นปีที่ 4 เท่ากับว่าแก่ที่สุดในมอ ง่ายๆ คืออาวุโสไม่ค่อยอินอะไรกับกิจกรรมอะไรแล้ว หน้าที่ก็เป็นเหมือนที่ปรึกษาชีวิตในน้องๆไม่ว่าจะเป็นเรื่องฝึกงาน ธีสิส โปรเจคจบ วิธีเอาชนะใจสาวๆ หรืออะไรก็แล้วแต่ น้องก็จะเข้ามาถามเป็นที่น่าเชื่อถือ มีความรู้ ดูภูมิใจในตัวเองสุดๆอย่างน้อยถึงพี่จะเรียนไม่เก่งแต่พี่ก็ผ่านมาแล้วน้องอะไรแบบนั้นก็โม้ไปดิว่าชีวิตนี้พี่ผ่านมาอย่างโชกโชน งั้นงี้

ผ่านไปไม่กี่เดือน...ในขณะที่ยังคงอายุ 22

เรียนจบ.

เรียนจบแล้ว (ให้เวลาดีใจ 24ชม.)

ผลที่ตามมาคือสถานะ “ว่างงาน”

คำถามต่อมาคือทำไรดีว่ะ

เอาจริงยังไม่อยากทำอยากอยู่เฉยๆไปก่อน เรียนต่อหรอ ก็ยังอ่ะ พักสมองหน่อยมั้ย

อ่า...อ่า....ตัดสินใจปล่อยเบลอสักพักล่ะกานนนน

 .

.

.

.

.

ได้แค่ไม่นาน.....

แรงกดดันจากป้าข้างบ้านทำไมมันมากมายมหาศาลขนาดนี้

ญาติๆต่างก็โทรมาถามไถ่ "ทำงานที่ไหนหรอลูก หืมม ลูกป้านะ...."

เห้อ.

ถอนหายใจ

เอ้าหางานๆๆๆๆ

กลับมาที่คำถามเดิม “ทำไรดีว่ะ”

แหม...ต่อให้ตอนที่ยังเรียนอยู่จินตนาการไว้อย่างดีว่าเรียนจบแล้วจะไปเป็นงู้นงั้นงี้พอมาเจอเข้ากับสถานการณ์จริง

“แม่งตันว่ะ”

เอาจริงๆ คืออะไรคือความมั่นใจว่าเราจะทำงานนั้นได้

นอยด์ชิบ

แต่ชีวิตก็ต้องก้าวต่อไป

ไป...ไปทำงาน

อายุ22 เข้าทำงานที่แรกในบริษัทแห่งหนึ่ง

ว้าวฟังดูดีจังเลย นี่แหละเราจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ ใส่ใจสุขภาพ ออกกำลังกายกินอาหารคลีน ประหยัด อดออม ตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ ไปเที่ยวต่างประเทศ ฮู่เร่

นี่คือสิ่งที่คิด.

ความจริงคือนอยด์งาน

เช้ายันเย็นใช้ชีวิตเหมือนหุ่นยนต์แล้วก็มานั่งถามตัวเองว่า เห้ย นี่เราต้องใช้ชีวิตแบบนี้ไปตลอดเลยใช่ป่ะหลังจากนี้

จะทนได้หรอว่ะโคตรน่าเบื่อเลย เค้าทนกันไปได้ไงนะ คิดไม่ออกเลย

นอกจากนั้นก็ยังมีฟีลที่แบบว่า ทำอะไรก็ไม่เป็น ก็คนไม่เคยทำมาก่อนก็ต้องผิดพลาดกันได้บ้างแต่ฟีลตอนทำงานผิดคือแย่มาก แบบเห้ยทำไมกูมันห่วยแบบนี้ แค่นี้ยังทำไม่ได้เลยทำไมอะไรๆก็ดูยากไปหมด จบกันพี่ใหญ่ในมหาลัย เพียงแค่ช่วงเวลาห่างกันไม่กี่เดือนกลายมาเป็นน้องใหม่เด๋อด๋าที่ทำงานซะงั้น นี่หรอชีวิต

ที่เกลียดอีกเรื่องคือความเป็นเด็กสุดในที่ทำงาน ทุกคนก็จะฟีลว่า....

“น้องยังเด็ก”, “ทำไม่ได้หรอก” , “อันนี้คงไม่เข้าใจหรอกเนาะ”

.........อือ ก็ดี

แต่พอเจอบ่อยๆเข้ารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนไร้ศักยภาพ ทำห่าไรไม่ได้เลย

รู้สึกเป็นภาระรู้สึกเป็นปัญหา รู้สึกแย่ (โอเว่อร์ไปป่าวว่ะ)

แต่คือรู้สึกจริงๆ.....ปั๊ดโธ่

มันก็แบบฟีลอะไรประมาณนี้บอกตัวเอง ค่อยๆเรียนรู้ไป อดทนเท่านั้นถึงจะอยู่รอดในสังคมนี้

ฮึบดิ ฮึบดิ 

 .

.

.

.

.

.

.

.

อายุ22 เรียนจบ ทำงาน ไม่ได้เจอเพื่อนทุกวันแล้ว

..........“เหงา”

ไม่อยากจะเชื่อ หึ.

ความรู้สึกนี้ไม่เคยเกิดขึ้นเลยตลอดระยะเวลา 4 ปีในมหาลัย

แฟนก็ไม่มีด้วยมีแต่มีเพื่อน ไม่เคยเหงา แถมยังเคยคิดด้วยนะ “เหงา” มันเป็นฟีลไงนะ

มาตอนนี้ เป็นไงล่ะเหงามั้ยล่ะ

อยากมีแฟน....อายุ22 นี่สมควรมีได้แล้วป่ะ 

จริงๆ ก็แค่อยากมีคนที่คุยได้ทุกเรื่อง ไปเที่ยวด้วยกันด้วยทุกที่อะไรแบบนั้นมากกว่า 

เพื่อนมันก็ไปกะเราไม่ได้ตลอดนี่

เป็นทุกข์อีกแล้ว

อยากมีแฟนนะแต่ไม่มีฟีลที่จะมีความรักได้เลย คล้ายๆกับ ตายด้าน 

คนที่แวบไปแวบมาเนี่ยบอกตรงๆก็งั้นๆ

คนที่ชอบจริงๆก็ นก

เหนื่อย

หรือจริงๆแล้วที่เหงาเพราะมือถือไม่มีการแจ้งเตือนจากโปรแกรมแชท

สไลด์หน้าจอก็เข้าแต่เฟส , ทวิต , ไอจี (วนๆไปทั้งวัน)

ไลน์, เมสเสจเจอร์ อะไรอีกอ่ะ คาคาโอะทอล์ก .......... เงียบ----กริบ

จริงๆ ถ้าอยู่ในยุคที่คุยกันยากมันอาจจะไม่เหงาก็ได้นะ

แต่นี่ทุกคนออนไลน์ คุยกันได้ตลอดไง พอไม่มีแบบคนอื่นเค้ามันก็เหงาไง

ใช่ม่ะ....

 .

.

.

.

.

.

อายุ22 ต้องเจอกับอะไรอีกอ่ะ

ฟีลลิ่งใหม่ๆเฟรชๆในชีวิต ว้าวุ่นหัวใจน่าดู

ช่วงนี้แหละมั้งกำลังกลายร่างเป็น ผู้ใหญ่

ในหัวมีแต่คำถามว่าทำไมทำไม เป็นมนุษย์โลกสวยมาตลอดก็ลำบากหน่อย

ต่อไปอายุ 23 คิดว่าก็คงไม่ต่าง

แต่คงลดความสับสนวุ่นวาย ในใจได้บ้าง (หวังว่านะ)

มองย้อนกลับมาคงตลกน่าดู อ่อนแอก็ต้องแพ้ไป จงใช้ชีวิตช่วง 22 แบบสตรองๆ

23อาจจะพีคกว่านี้ก็ได้

ฮูสะแคยูโนวววว , ข้าวเม่าา

(แปล: ใครกลัว เข้ามาดิ)