เช้านี้ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา ตอนตีห้า เหงื่อผมออกทั่วตัว พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น บรรยากาศรอบห้องนอนยังมืดอยู่ อากาศเดือนตุลาคม ที่เชียงใหม่ช่วงนี้ ก็ไม่ร้อนเท่าไหร่แล้ว แต่ทำไมเหงื่อออกเต็มตัวเลยว่ะ ผมนึกขึ้นได้ นั่นไง ...กุฝันถึงซอมบี้นี่หว่า เมื่อคืนนี้ เหมือนจริงมาก สงสัยจะดูหนังแนวนี้มากไป
ถ้าถามว่ามากขนาดไหน เอาเป็นว่า ผมดูเกือบทุกเรื่องที่เป็นภาพยนตร์และซี่รีส์ต่างๆ ผมไม่รู้ว่าคลั่งไคล์หนังแนวนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่รู้ว่าตอนเด็กๆ น้าผมเช่าหนังจากร้านแถว กาดสวนแก้ว ซึ่งสมัยนั่นจะเป็นแผ่น DVD โตๆ มีอยู่เรื่องหนึ่งผมจำชื่อไม่ได้ แต่เรื่องราวมันจะเกี่ยวกับพวกแนว ไซไฟ วิทยาศาสตร์ การทดลองผิดพลาดในศูนย์วิจัยมีสัตว์ประหลาดหลุดออกมาทำลายผู้คน ผมไม่ได้ชอบความน่าขยะแขยงของสัตว์ประหลาดหรอกนะ แต่ชอบที่เห็นการดิ้นรนเอาตัวรอดจากสิ่งอันตรายของมนุษย์ในเรื่อง และหนังซอมบี้มันตอบโจทย์ผมมาก
ยกตัวอย่างซีรีส์ยอดฮิตเรื่อง The Walking Dead พี่ริคสุดหล่อ อดีตนายอำเภอที่ตื่นขึ้นมาจาก อาการโคม่า มาพบความหายนะของบ้านเกิด เมียก็มีชู้ ลูกชายก็กวนทีน
เรื่องนี้ค่อนข้างจะดราม่ามากๆ ภาคแรกๆ เมิงงอนกันอยู่นั่นแหละ เรื่องผัวๆเมียๆ นึกว่าหนังเกาหลี แต่สิ่งที่ผมแปลกใจคือซอมบี้ในเรื่องนี้แมร่งโคดโง่ เดินและเคลื่อนไหวช้ามาก ชั่งเหมาะเป็น ฮิปสเตอร์ ใน
เชียงใหม่จริงๆนะ ซอมบี้ ...สโลว์ไลฟ์ แต่คนก็ยังจะโง่ไปถูกพวกมันฆ่าตาย เฮ้ย ถ้ามันวิ่งเร็วติดจรวด 4 คูณ100 แบบในหนังเรื่อง 28 Weeks Later หรือ I am Legend ก็ว่าไปอย่างดิว่ะ อันนั้นหลอนมาก สร้างประวัติศาสตร์ใหม่ของวงการซอมบี้ได้เลย เพราะหลังจากนั้นแมร่ง ไม่มีเรื่องไหนซอมบี้เดินเต่าอีกเลย
เวลาที่ผมนั่งดูหนังก็คิดไปพลางๆนะว่า ถ้าเป็นกุนะเมิง จะถือดาบซามูไร ไล่ฟันให้เหี้ยนหมดฝูงไปเลย ถ้ามันเกิดเหตุการณ์ซอมบี้ล้างเมืองแบบในหนังจริงในยุคนี้ ผมคิดว่ามนุษย์เราดูหนังมาบ่อยละน่าจะพอรู้แนวทางป้องกันตัวนะ เช่น เมิงอย่าโง่ไปให้มันกัดร่างกายเป็นแผลได้ก็ไม่ติดเชื้อละ ถ้าเพื่อนพวกเมิงโดนกัด ก็ปล่อยมันตายไปเถอะ ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ละ เทคโนโลยีสมัยนี้ทันสมัยล้ำมาก เมิงก็สร้างชุดโลหะแบบ โรโบคอป หรือ ไอรอนแมน มาใส่ดิว่ะ ลองนึกดูว่ามันจะเอาตรงไหนมากัดได้ ไล่ตบเกรียนเรียงตัวแมร่ง ฮ่าๆ แต่ขอยกเว้นซอมบี้ในเรื่องนึง The Resident Evil หรือ Bio Hazard
หนังที่สร้างจากเกมส์โปรดของผมไว้เรื่องหนึ่งนะ อันนั้นแมร่งมีไวรัสกลายพันธุ์ได้ กลายเป็นตัวประหลาดเชี้ยไรก็ไม่รู้ คือถ้าไม่ใช่ ตัวเอกของเรื่องทุกคนตายห่าหมดคับ สู้ไม่ไหวจริงๆ ไม่ไหวจะเคลียร์
ตอนสมัยเด็กๆผมจำได้เลย ชอบไปนั่งดูเด็กคนอื่นเล่น PS1 ในร้านเกมส์แถวสถานีรถไฟ The Resident Evil ภาค 1 หลอนมาก ไม่กล้าเล่นเอง แต่ชอบนั่งดูเค้าเล่น เอ๊ะยังไง คือ กลัวอะครับ เดินๆอยู่ในบ้าน หมาซอมบี้แมร่งมาจากไหนไม่รู้กระโดดเข้ามาจากหน้าต่างบ้านค้าบ .....เยดเข้ ช๊อตนั้นผมสะดุ้งจริงๆ จำติดตาเลย กับอีกช๊อตนึง น้องจิลเดินเข้าไปในห้องพัก สำรวจหาเบาะแส เช็คของในห้อง เปิดตู้เสื้อผ้า
.... เชี้ยยยยย เมิงไปอยู่ในตู้เสื้อผ้าได้ยังไง ไอ ซอมบี้ พ่องงงงงตาย สะดุ้ง รอบที่สอง
เกมยังดำเนินต่อไป แล้วมีการแก้ไขปริศนาหมุนวาล์วสระน้ำข้างบ้านซึ่งเป็นคฤหาสน์สไตล์ยุโรปเก่าๆ น้ำลดลงที่ละนิดๆ มีสะพานยกขึ้นมาพร้อมประตูลับให้เดินเข้าไปในศูนย์วิจัย ข้างในมีกระจกเหมือนตู้สัตว์น้ำใหญ่ๆ (แบบสยามโอเชี่ยนเวิร์ดที่พารากอน) จิลเดินเข้าไปเรื่อยๆ เจออะไรรู้มั้ยครับ เชดโด้ ......เจอ ซอมบี้ปลาฉลาม เอากะมัน ต่อไปคงจะมีซอมบี้ปลากระป๋อง ปลาทูน่า
มาพูดถึงเรื่องหนังซอมบี้ที่ผมชอบที่สุดก็คงจะเป็นเรื่อง Dawn of the dead หรือ ชื่อไทย 'รุ่งอรุณแห่งความตาย'
พลอตเรื่องน่าสนใจ คือทุกคนต้องมาติดอยู่ที่ห้างสรรพสินค้า ผมว่าน่าสนใจดีนะในห้างมีของเยอะดี อย่างน้อยก็มีอาหารกระป๋องให้กินได้เป็นปี มีอุปกรณ์ที่ถ้าในเรื่องพวกเมิงฉลาดหน่อยก็เอามาสร้างอาวุธ เครื่องป้องกัน และกับดักได้ แต่พวกเมิงก็ไม่ทำ พวกเมิงสติแตก สร้างสถานการณ์มากดดันกันเอง ฉลาดมากไปก็ไม่มีคนตาย ก็ไม่มันสินะผู้กำกับ ...ส่วนใหญ่ที่มนุษย์ตายๆกันจะมาจากความโง่ ความเห็นแก่ตัว สุดท้ายแล้วในหนังซอมบี้ทุกเรื่อง สิ่งที่น่ากลัวไม่ใช่ซอมบี้ครับแต่เป็นมนุษย์ด้วยกันนี่แหละ
ในหนังหลายๆเรื่องในโลกที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้จริงๆ ทุกคนต่างเอาตัวรอด จะมีซักกี่คนที่มีศีลธรรม คนจิตใจดีมักจะตายก่อน แบบหนังเกาหลีล่าสุดที่ไปดูมาละชอบ Train to Busan ผมชอบพี่อ้วนที่มีเมียท้องมาก (เมียน่ารักดี) พี่แกบู้จริงๆ สงสัยดูจาพนม บ่อย สุดท้ายเพื่อช่วยทุกคนก็ตายไป ไม่ได้อยู่กับเมีย ทีไอคนเห็นแก่ตัวแบบไอมนุษย์ลุง ดันหนีได้จนจะจบเรื่อง แต่เกลียดมันมาก มันทำน้องโชฮีผม โดนซอมบี้กัด สุดท้ายเป็นไง ตายไปซะเมิง หลังๆมามีแต่ซอมบี้วิ่ง 4 คูณ 100 จริงๆ ผมยอมแล้ว อย่างเรื่อง Z Nation ที่พี่แบรดพิท สุดหล่อเล่น ก็แนวนั้น มาทีมาเป็นฝูงอีกนะ ถามจริงพวกพี่เอาพลังงานมาจากไหน อย่าบอกว่าดื่ม เอ็มร้อยห้าสิบ วันละสองขวด
ผมลืมเล่าไปว่า ในฝันเกิดอะไรขึ้น ... ในฝันอันเลือนลางที่ผมจำได้ เชียงใหม่ อำเภอเมือง บ้านเรา ซอมบี้เต็มบ้านเต็มเมืองเลยค้าบ แถวนิมมาน มันก็ยังจะไปหาแด่ก ลาบคั่ว ข้าวซอย ผมเคยคิดนะว่า ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้จริงๆ กุจะฆ่าให้หมดเลย ปืนก็ยิงเป็น เคยเกณฑ์ทหารมาแล้ว
บ้านก็อยู่หลังค่ายกาวิละ (เอ๊ย ...มันเกี่ยวมั้ย)
'สมัยผมเป็นทหารแต่ไม่ได้อยู่หน่วยรบนะ อยู่หน่วยสนับสนุน ฝึก 3 เดือน ได้ยิงปืน อยู่วันเดียว 100 นัด แค่นั้นแหละ ในความทรงจำที่เหลือหรอครับ จบ ป.ตรี จ้า หลังฝึกเสร็จ 3 เดือน เค้าให้ไปประจำสำนักงานฝ่ายบัญชี เดินส่งแฟ้มเอกสารในตึก ไปๆมาๆ เวลาเข้าเวรเฝ้าตึกหรอคับ ถือปืน เอ็ม 16 จริง ครับ แต่ไม่มีกระสุนนะ ...จะให้กุแบกหนักๆไปทำไมว่ะ เดินไปเดินมา อัน 3 กิโลกรัม ให้ยืนหล่อๆสบายๆแบบพี่ยามก็ไม่ได้ ฮ่าๆ' (ภาพประกอบผิดขออภัย แต่คงถูกใจสาวกโอปป้า ^^)
หลังจากนั้น วันที่ต้องเผชิญหน้าก็มาถึง วันที่เราจะต้องกำจัดพวกมันให้หมดสิ้นไปจากเชียงใหม่ ผมกะเลย ซอมบี้ทุกตัวแถว รอบคูเมือง ไมไ่ด้แด่กกุหรอก พวกเมิงชักจะเหิมเกริมมากเกินไปละ มาเพ่นพ่านแถวนี้จน พ่อค้า แม่ค้า นักท่องเที่ยวมา 'ถนนคนเดินประตูท่าแพ' ไม่ได้ ผมพร้อมพรรคพวกอาวุธครบมือแบบนี้ ผมไว้ใจทุกคนได้ พวกเราวางแผนกันมาดี ชีวิตจริงตอนตื่น ผมเคยนั่งวางแผน และและจินตนาการ วิธีจัดการพวกมัน 108 วิธี ...เรื่อง 'สติ' ผมพร้อมมาก ความนิ่งต้องมาก่อน ระดับนี้แล้ว
...แต่ในความฝันนนนนนนนนน ที่เลือนลาง ก่อนสะดุ้ง ตื่นนอน ....กุป๊อดมากกกกกก ฝูงซอมบี้มาหรอครับ กุวิ่งก่อนเพื่อนเลย แล้วมีดสปาต้าในมือซ้าย ปืนแม๊กนั่มในมือขวา ไรเฟิลที่สะพายหลัง พกมาไว้เท่เฉยๆหรอไงว่ะ หมดกัน ชายชาติทหาร ...เพื่อนกุโดนซอมบี้แด่กตายหมด กินไส้อั่วไม่ลงไปหลายวัน
ลาก่อยยยย . . . ล้านนา วอร์คกิ้ง เดด T-T
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in