ความรู้สึกแรกที่เข้ามา ณ ตอนนั้นเราอยากลบทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเรา คิดเสมอว่า แค่เราลืม เราก็เริ่มต้นทุกอย่างได้ เราตั้งเป้า และวิ่งตามความฝัน ป่าวประกาศให้ทุกคนรู้ว่า ความฝันของคนตัวเล็กแบบเรามันยิ่งใหญ่มหาศาลแค่ไหน

เราตั้งใจเรียน...
เราตัดขาดเพื่อนเก่า...

จนกระทั้งเราสูญเสียมิตรภาพไปทั้งหมด แลกมาด้วยการเกรดที่ดีขึ้น เราดีใจที่ตัวเองมาถึงจุดนี้ได้ จากเด็กไม่เอาไหน มัวแต่เล่นเกรียนไปวัน ๆ จะกลายเป็นผู้เป็นคนได้

แต่สิ่งเหล่านั้นแหละคือพิษเศร้า...
ที่กัดกล่อนความเป็นคนของเราให้หมดสิ้น...

ชีวิตเราเริ่มดิ่งลงเหวลึก ทะเลาะกับครอบครัวเพียงเพราะเราไม่อยากนั่งอยู่ในวันรวมญาติ โดนกลั่นแกล้งที่โรงเรียนโดยที่ไม่รู้ว่าใครทำ กลายเป็นเด็กหัวแข็ง เป็นมารศาสนา แค่เพราะเราไม่ชอบการไปเข้าค่ายพุทธบุตร เรามีปัญหาในสายตาของคนอื่นเสมอ

ทำไมเราถึงยอมให้คนอื่นควบคุมไม่ได้...
มันก็แค่เรื่องเล็กน้อย...

นานวันเข้าความหัวแข็งมันยิ่งบั่นทอนจิตใจ เครียดทุกอย่างที่ต้องทำ จนโรคกระเพาะมาเยือน ไมเกรนถามหา เจ็บทั้งกายป่วยทั้งใจ เรากลายเป็นไอ้คนจอมปลอม ขี้โกหก คนมองว่าเราอ้างเหตุผลอาการป่วยสารพัดเพื่อหนีความจริง

เราเศร้าที่เราเป็นแบบนี้...
เราอยากหายไป...
ไม่เอาแล้ว เราคนใหม่ที่ใฝฝัน...

สื่อมากมายประโคมข่าวโรคซึมเศร้า อาการที่ว่า มันดูเข้ากับเราไปหมด จนกระทั้งมีบทความหนึ่งแนะนำให้เราตั้งเป้าหมายไว้สั้น ๆ ที่เราพอทำได้ เราจึงลองทำตาม นั่นคือการรอซีรี่ส์ Game Of Thrones ให้จบบริบูรณ์ รอคอย Avatar ภาคอื่น ๆ กับ CG อลังค์ ตามดูฮีโร่จากค่าย Marvel จนกว่าจะถึงจุดสิ้นสุดของทีม Avenger เราพยายามตั้งเป้าหมายที่ไม่บั่นทอนจิตใจ จนกระทั้งฟางเส้นสุดท้ายมันขาด

สาเหตุเกิดจากตัวเราเอง...
ที่เหลวใหลกับโลกความเป็นจริง...

จนถึงตอนนี้ เราหมดแรงแล้วที่จะทำอะไรก็ตามที่เราชอบ เราไม่สามารถวาดรูปได้จนจบ เราจับพู่กันเพื่อสร้างงานที่สร้างสรรค์ แต่รูปที่ได้กลับเป็นเพียงพื้นหลังสีหม่นกับแม่สีที่ถูกพู่กันลากเป็นเส้น เราพยายามบอกกับคนที่เราคิดว่าเขาจะให้คำปรึกษาเราได้ดี

แต่สิ่งที่ได้รับคือความรู้สึกที่คิดลบ...
ยังไงเธอมันก็แค่คนโกหก...

"บอกครูสิว่าเธอโกหกรึเปล่า ?"

"เธอไม่ได้โกโหใช่ไหม ?"

"ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ"

"ต่อไปนี้อย่าร้องไห้ให้ครูเห็นอีก"

"ไหนพูดมา ใครทำอะไรเธอ"

"ทำไมไม่เข้มแข็ง"

"เพื่อนทุกคนเค้ายังใช้ชีวิตกันได้เลย"

"ครูผิดหวังในตัวเธอมากนะ"

เราคงหวังมากเกิรไป ว่าการที่เราเอ่ยปาดบอกความรู้สึกในใจของเราให้ใครสักคนฟังจะเป็นทางออกที่ดีสุด

เราโง่เอง ที่ปล่อยให้ตัวเองดำดิ่งมาถึงขนาดนี้ จนกระทั้งว่ายกลับขึ้นไปหายใจไม่ไหว

คงพอแล้วละเนอะ

ไม่ต้องทนทุกข์แล้ว

ปล่อยมันไว้

หาความสุข

ในโลกแห่งความฝัน

ตัดขาด

กับโลกที่พังไปแล้ว