เคยมีช่วงเวลาที่เรารู้สึกว่าเราไม่ค่อยอินกับเรื่องรอบตัวของเราในปัจจุบันบ้างไหม? 

นอกจากจะไม่อินแล้ว ยังรู้สึกเหมือนสูญเสียความเป็นตัวเองอีกด้วย เหมือนต้องพยายามบังคับตัวเองให้ไหลไปตามรูปแบบของสังคม ณ ตอนนั้น จนมาถึงจุดๆนึงเราเริ่มคิดถึงความสุขที่เคยมีในวันเก่าๆ เลยกลับมานั่งย้อนนึกถึงเรื่องในอดีต แต่ก่อนมันดีขนาดไหน ความรู้สึกต่างๆก็ไหลกลับคืนมาในความทรงจำเป็นฉากๆเหมือนหนังเรื่องหนึ่ง เรื่องบางเรื่องแค่นึกถึงก็ทำให้ยิ้มได้แล้วเนอะ แต่น่าเสียดายที่เราคงย้อนกลับไปอยู่ในที่ๆนั้นไม่ได้อีกแล้ว หนึ่งวิธีที่เราใช้เวลาเรารู้สึกว่าเราโหยหาช่วงเวลาเก่าๆคือใช้ เพลง ให้เป็นเหมือน Time Machine ย้อนเวลากลับไปในความทรงจำ

เวลาเรา คิดถึง เราจะฟังเพลงโปรดที่เราเคยฟังสมัยตอนเรายังเด็ก 

ตอนนี้เราเองเริ่มเข้าใจคำพูดของพ่อแม่ที่ว่า ไม่มีเพลงไหนเพราะเท่าเพลงรุ่นเก่าๆ เหมือน รุ่นตายายที่ชอบฟัง ทูล ทองใจ เปิดวนไปมาเท่าไหร่ ก็ไม่เบื่อ 

มันไม่ใช่เพราะเพลงรุ่นใหม่ๆมันไม่เพราะหรอก แต่มันเป็นเพราะว่าคนแต่ละคนมีเรื่องราวในชีวิตที่เชื่อมโยงกับเพลงในแต่ละยุคไม่เหมือนกัน

อย่างเราเพลงที่ฟังกี่ทีก็รู้สึกเหมือนได้กลับไปใส่คอซองวิ่งเล่นกับเพื่อนๆเสมอก็คงหนีไม่พ้น ใจเย็น-แพนเค้ก, ร้ายก็รัก-โจอี้ บอย นึกถึงตอนนั่งแรปแข่งกับเพื่อนๆ ตอนที่ชีวิตมันยังไม่ต้องแบกรับอะไรมากมาย แค่คิดว่าวันนี้เราจะกินอะไรดีก็พอ 

หรือตอนที่เป็นโหมดแอบชอบ ใจเกเร, ไม่เคย, ดาว, รักเธอไปทุกวัน, เสียดายของ นึกถึงตอนทำจดหมายให้คนที่แอบชอบ นั่งเฝ้าmsnว่าเขายังออนอยู่หรือเปล่า ช่วงเวลาเหล่านั้นมันดีจริงๆเนอะ