คิดถึงมากๆเลยนะ แต่ทำได้แค่นั้น ข่มใจตัวเองอยู่ตลอดว่าอย่าไปดู อย่าไปสนใจเรื่องในชีวิตของตตอีก น่าขำใช่ม้ะ ที่เขียนทุกอย่างที่เขียนได้ ว่าทำอะไรบ้าง คิดถึงตตแล้วก็อยากบอก แต่ก็นะได้แค่เอาไว้อ่านคนเดียว เพราะทำได้แค่นั้น มันเหมือนการระบายความรู้สึกออกมามั้ง ที่แบบไม่รู้จะไปบอกไปเล่าให้ใครฟังนอกจากตัวเอง เขียนเอง อ่านเอง อัดวิดิโอเอง ดูเอง ไลฟ์เอง ดูเอง ? เพราะตลอดมามันมีตตเป็นคนดูไงหล่ะ พอไม่มีแล้วมันก็ต้องแบบนี้แหละ
1เดือนผ่านไปความเศร้าในใจพกก็ดีขึ้น แต่น้ำตาออกมาจากตาง่ายขึ้นนิดนึง ดีใจที่กลับมาร้องไห้เป็น วันนี้อดใจไม่ไหวเข้าไปดูสตอรี่พลอย ของออมสินด้วย สาเหตุก็คืออยากเห็นตต หวังที่จะได้เห็นแต่ก็ไม่อยากเห็น เห็นแล้วก็คิดถึงแล้วตตก็อยู่กับคนใหม่ที่ไม่ใช่พก พกโคตรจะเศร้าอ่ะ ?
อย่างน้อยครั้งนึงเราเคยรักกัน (อาจจะแค่พกรักตต)
รักที่รอคอย
หัวใจที่แตกสลาย
โลกทั้งใบของพกพังทลาย
ที่พูดตลอดว่าใจสลายมันสลายจริงๆนะ ต่อให้ตอนนี้พกพยายามประกอบใจตัวเองเท่าไหร่ มันก็มีรอยแตกไปแล้วอ่ะ มันรู้สึกหวิวๆ 5555 ตอนนี้ที่พิมพ์อยู่น้ำตาก็ซึม พกตลกเนอะบ้าเนอะ
เหมือนคนเรียกร้องความสนใจเลย แต่จากใครกันหล่ะมันไม่มีใครได้อ่านหรอก นอกจากตัวพกเอง ก็เลยทำได้แค่กอดตัวเอง ที่ผ่านมาเก่งมากแล้ว เวลาที่อ่อนแอที่สุดคือตอนกลางคืน เพราะนอนไม่หลับเลย เป็นเดือนๆแล้วแต่ต้องนอนนะ นอนเถอะ 00.30 ละ นอนเถอะนะ ??
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in