เราเป็นบัณฑิตในการโลกการศึกษา
แต่เราเป็นเพียงแค่เด็กอนุบาลในโลกการทำงาน

ไฟที่ลุกพล่านในร่างกายหายไปไหน 
ความฝันที่ยังอยากให้เป็นจริงยังคงอยู่ไหม 
เรายังอยากขึ้นไปบนยอดเขานั้นหรือเปล่า 
ต้องหกล้มอีกสักกี่หน หรือกลิ้งตกลงมาอีกสักกี่รอบ 
ยังจะอยากขึ้นไปอยู่ไหม ถ้าบนนั้นไม่ได้สวยอย่างที่วาดไว้
หรือเราจะท้อเพียงแค่ข้ามลำธารไปไม่ได้แล้วถอยหลังกลับ

เราเชื่อว่าทุกคนต่างมีเส้นทางในฝัน แต่จะมีใครสักกี่คนที่ได้ทำตามฝันอย่างไม่เคยหลงทางเลย บางคนปูฝันไว้เนิ่นนาน แต่กลับเลี้ยวผิดทางตอนใกล้จะถึง บางคนมาแรงจนหลุดโค้งไป 
บางคนกลัวแม้แต่จะเริ่มต้นเดิน
ไม่มีอะไรง่ายเลย ไม่มีเลยจริงๆ

เพราะเรียนจบเป็นแค่ใบเบิกทางบอกว่า “มึงจะได้ทำงาน” 
แต่ไม่ใช่ใบประกันว่า “มึงจะได้งานในฝันทำ”

เราไถลไปเส้นทางอื่นได้ เพื่อที่จะนำสิ่งเหล่านั้นมาสอน มาเตือนใจ มาประยุกต์ให้เข้ากับเส้นทางของเรา หรือจากการไถลไปวันนั้น อาจทำให้ค้นพบกับสิ่งที่เหมาะสมมากกว่า

แต่เชื่อเถอะว่า ไม่ว่าจะตัดสินใจไปเส้นทางไหนในตอนนี้ ทุกทางมันสอนให้เราเติบโต อย่างน้อยๆ ก็ได้เห็นว่ามันเป็นอย่างไร ดีกว่าขี้ขลาดนอนฝันกลางวันไปวันๆ โดยไม่ลุกขึ้นมาทำอะไรเลย

โลกทำงานไม่ได้มีกรอบอย่างในห้องเรียน 
เรียนรู้ไปจนตาย ก็ไม่มีใบปริญญาให้
แต่เหนือกว่าใบปริญญา คือ คุณค่าความสามารถในตัวเอง
.
.
.
.
พยายามสู้ต่อไปนะ เพราะกูก็เหนื่อยเหมือนมึงนั่นแหละ 

#iribichiwrite