"แกทำแบบนั้นทำไมวะ" 

ผมปล่อยให้เสียงนั้นผ่านหูไป จมดิ่งกับความเงียบที่ส่งเสียงดังในหัวจนตื้อตัน มองแสงไฟบนท้องถนนจากระเบียงคอนโดชั้นสิบแปด เบียร์หนึ่งกระป๋องวางอยู่ข้างผม อีกกระป๋อง เขากำลังยกดื่ม — เพื่อนเพื่อนคนหนึ่งที่คุณเคยแนะนำให้รู้จัก เรารู้จักกันอย่างผิวเผิน อาจจะเคยเจอกันสองหรือสามครั้ง แต่ไม่พบชื่อในบัญชีรายชื่อคนรู้จักของผม

"เศร้าจนเป็นบ้าไปแล้วล่ะมั้ง"

ผมหัวเราะ จ้องมองกระป๋องเบียร์ที่ดื่มไปไม่ถึงสองครั้ง น่าแปลก ทั้งที่ชอบดื่มมาแต่ไหนแต่ไร สูบบุหรี่จัด ดื่มเพื่อลืมเธอคงใช้ไม่ได้กับผม เพราะความขมขื่นในตอนนี้ก็มากเกินพอแล้ว 

ผมทบทวนตัวเองหลายต่อหลายครั้งตลอดหลายคืนที่ผ่านมา หลังจากได้รับการ์ดเชิญไปงานแต่งของคุณผ่านเพื่อนของผมที่กลายเป็นเพื่อนของคุณ จนถึงคืนนี้ คืนวันแต่งงานของคุณ ทุกอย่างพังลงต่อหน้าด้วยฝีมือของผมเอง ผมดื่มจนเมา, สิ้นสติ กลายเป็นหมาขี้แพ้ที่ฝากกำปั้นไว้บนใบหน้าเปื้อนเครื่องสำอางของคุณกลางงานแต่ง "ไอ้เหี้ย" เปิดเผยทุกบาดแผลที่เคยฝากฝังเอาไว้ สภาพสะบักสะบอม ผมมองเข้าไปในดวงตาของคุณ หวังเห็นเศษเสี้ยวของความรู้สึกอยู่บนนั้น แต่ว่างเปล่า — กุมมือผู้หญิงที่ผมไม่รู้จักแน่นขึ้นกว่าเดิม 

กว่าจะรู้ตัวเพื่อนของคุณก็พาผมออกมาจากงาน นั่งนิ่งอยู่ในรถอีโคคาร์ของเขาอยู่นานสองนาน และลงเอยที่ระเบียงห้องของผม 

"อย่าพยายามเลย มันไม่เลือกแกหรอก"

"รู้ตั้งแต่แรกนั่นแหละ"

ผมรู้ รำคาญความหวังบ้าๆ นี่จนนึกเกลียดตัวเอง 

"ความสัมพันธ์แบบนี้มันเสียเวลา รักษาหัวใจเอาไว้ให้คนที่เห็นค่าดีกว่า"

เขาพูดถูก และผมรู้ว่าควรทำตาม — เขาหยิบกล่องทิชชู่มาวางไว้ข้างกระป๋องเบียร์ของผม เพิ่งสังเกตว่าน้ำตาไหลอีกครั้ง ผมหัวเราะแล้วดึงทิชชู่มาเช็ดออก เขาทำเหมือนเพื่อนที่ปลอบคนร้องไห้ไม่เก่ง

"ไม่บอกให้เราหยุดร้องเหรอ"

"ร่างกายแก จะตาบวมก็ตาแก เราจะบังคับอะไรได้"

"รู้ไหมว่าแกซ้ำเติมคนเก่งชิบหาย"

"มีคนเคยบอกเหมือนกัน"

ทั้งผมและเขาหัวเราะ ผมเพิ่งรู้ว่าเขาสูบบุหรี่ก็ตอนที่เขาหยิบซองออกมาจากกระเป๋าเสื้อ หยิบหนึ่งมวนยื่นให้ผม — ผมไม่ปฏิเสธให้เสียน้ำใจ ก่อนควันสีเทากับกลิ่นที่คุ้นเคยจะลอยฟุ้งในอากาศ มีไม่กี่คนที่เห็นด้วยกับผมเรื่องสูบบุหรี่ ครอบครัว, คนรอบข้าง รวมถึงคุณ — คุณถามผมทุกครั้งที่ผมสูบหลังจากมีอะไรกันเสร็จ ผมอธิบายเหตุผล ส่วนคุณไม่ฟัง และขอให้เลิก เพื่อคุณ น่าขำที่ผมยอมทำตาม เพียงเพราะเหตุผลงี่เง่าแบบนั้น และตอนนี้คงไม่จำเป็นแล้ว

เขาขยี้ปลายมวนลงบนถาดรอง หยิบกระป๋องเบียร์ที่น่าจะหมดแล้วของตัวเองไป

"ไปแล้วนะ โอเคใช่ปะ"

"อืม โอเค"

"ดีแล้ว"

เขายิ้มให้ ก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้อง ผมไม่ได้มองตามเข้าไปหรือเดินไปส่งที่หน้าห้อง ยังไม่มีใจจะทำตัวเป็นเจ้าห้องที่แสนดีในเวลาแบบนี้ — ยกมวนบุหรี่ขึ้นอัดควันเข้าปอดแล้วพ่นออก ปล่อยให้นิโคตินทำหน้าที่ของมันอย่างเงียบเชียบ จ้องมองไฟปลายมวนที่มอดสั้นถึงก้นกรอง ก่อนที่เสียงประตูระเบียงจะดังขึ้นอีกรอบ ชั่วขณะหนึ่งที่หัวใจสั่นไหว แค่หวังว่าหันไปแล้วจะเห็นคุณยืนอยู่ตรงนั้น แต่คนที่เดินเข้ามาไม่ใช่คุณแต่กลับเป็นเขาคนเดิมที่เดินกลับมาพร้อมกับกระป๋องเบียร์กระป๋องใหม่ กับกระดาษสมุดที่ยื่นมาให้

ถึงจะยังสับสนแต่ก็รับไปอ่าน

"ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย"

"แกจะไม่รับก็ได้ แต่ถ้าสนใจก็เซ็นเลย"

เขาบอก ยื่นปากกามาให้ผม ผมลังเลอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจเซ็นชื่อตัวเองลงไปอย่างง่ายดาย — เขายิ้ม และบอกว่าวันนี้ถือเป็นวันเริ่มทำงานวันแรกของเขา ลูกจ้างของผมทำหน้าที่อย่างดีตลอดจนเบียร์หนึ่งลังในห้องของผมหมดภายในหนึ่งอาทิตย์ ผมบอกว่าผมดีขึ้นแล้วและในคืนสุดท้าย คืนนั้น ผมกับเขามีอะไรกัน ยอมรับว่ามันมีความสุขจนหลงลืมความเจ็บปวดในวันคืนที่ผ่านมาจนหมดสิ้น 

และเช้าถัดมาที่เขาไม่ได้นอนอยู่ข้างกันเหมือนก่อนผมหลับตา

กระดาษสัญญาของเรายับยี่อยู่ในถังขยะ 

สุดท้ายก็จบลงเช่นเดิม 

จบลงที่ตัวผม 

เพียงคนเดียว

ง่ายดายเพียงนั้น