pairing : jaemin / jeno

warning : r18 / pwp

talk : รู้สึกผิดยังไงไม่รู้ค่ะ เอาเรทไปแบบเบาๆพอก่อน 55555 จริงๆเคยลงไปแล้วแต่เอามารีและเพิ่มเนื้อหาใหม่(ที่เรท) ฮือ /ปิดหน้า อย่าคาดหวังอะไรมาก ไม่ได้แต่งฟิคมานาน ถ้าติดๆขัดๆอะไรจะแก้ตัวครั้งหน้านะคะ /กราบ ฝาก #pkbfic นะคะ

นาแจมินเป็นแวมไพร์

ใช่ แวมไพร์ที่กินเลือดมนุษย์นั่นแหล่ะ

อย่างที่รู้ๆกันหรืออาจจะเพิ่งรู้ แต่โลกใบนี้ไม่ได้มีแค่มนุษย์ที่อาศัยร่วมกันอยู่ในสังคม ซึ่งแน่นอนว่านอกจากแวมไพร์อย่างเขาแล้วยังมีอย่างอื่นอีกแน่นอน

เช่น ... มนุษย์หมาป่าโสโครก

แล้วก็อย่างที่รู้กันอีกว่าแวมไพร์กับมนุษย์หมาป่าไม่ค่อยจะลงรอยกันสักเท่าไหร่ ยิ่งกับพวกแวมไพร์สายเลือดบริสุทธิ์แบบเขาแล้ว เรียกได้ว่าเกลียดกันเข้ากระดูกดำ จะว่ายังไงดีล่ะ นอกจากจะเสียงเห่าหอนน่ารำคาญแล้ว หมาพวกนั้นก็นะเหม็นสาปจะตาย เลือดก็ไม่อร่อย ไม่เห็นจะมีอะไรดี

แต่ยกเว้นมนุษย์หมาป่าตรงหน้าเขาไว้หน่อยแล้วกัน

“วันนี้ไม่ไปไม่ได้หรอแจมิน”

อีกฝ่ายพูดเสียงออดอ้อน ศีรษะคลอเคลียอยู่ที่แขนอย่างเรียกร้องความสนใจ หูลู่หางตกไปหมด เห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะลูบหัวเบาๆอย่างเอ็นดู

ใช่ ลีเจโน่เป็นมนุษย์หมาป่า

มนุษย์หมาป่าที่แจมินและทั้งตระกูลเกลียด มนุษย์หมาป่าพวกนั้นนั่นแหล่ะ

แจมินอาศัยบนโลกนี้มาเกือบเจ็ดร้อยปีจนมาเจอหมาป่าหลงฝูงที่ชื่อลีเจโน่ ลูกหมาตัวเล็กๆน่าเอ็นดูที่เขาล่ะเกลียดแสนเกลียด ความตั้งใจแรกที่เขาว่าจะฆ่าทิ้งหายไปตอนไหนก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็เลี้ยงมาจนถึงทุกวันนี้ เจโน่ฉลาด เรียนรู้ไว รู้ว่าอะไรที่ทำแล้วเขาจะชอบ เอาจริงๆตอนแรกๆก็รู้สึกเหมือนทรยศตระกูล แต่มันก็ไม่ได้มีกฏไหนห้ามเลี้ยงมนุษย์หมาป่า เขาว่าคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

“อย่างอแงสิ วันนี้ฉันต้องไปบ้านใหญ่ จะรีบกลับ ตกลงไหม”

อีกฝ่ายทำหน้ายู่ มือที่ตอนแรกจับแขนเขาเปลี่ยนเป็นคล้องคอแทน ขยับจากนั่งข้างๆมานั่งบนตัก ทำหน้าซื่อตาใสใส่เขา ดวงตากลมจ้องมองมาในตาของแจมินทำสายตาอ้อนวอนอย่างน่ารัก เหมือนลูกหมาตัวน้อยๆ

ให้ตายสิ มาไม้นี้อีกแล้ว

“นะ แจมิน ผมอยากอยู่กับแจมิน ผมคิดถึงคุณ”

พูดเสียงหวานไม่พอยังขยับเบาๆบนตักเขาสะโพกกลมถูไถกับสิ่งเลื่องล่างผ่านกางเกงตัวโปรด ซ้ำยังทำหน้าตาน่ารังแกอยู่ตรงหน้า สองมือซนปลดกระดุมตัวเองช้าๆ

เขาบอกแล้วว่าเจโน่ฉลาด เป็นเด็กฉลาดที่น่ารักน่าเอ็นดู แต่ร้ายเหลือเชื่อ แจมินจับตัวให้อีกฝ่ายนั่งบนตักดีๆ ช่วยถอดเสื้อผ้าเกะกะน่ารำคาญนี่อย่างชำนาญ ก่อนจะเงยหน้ายกยิ้มให้อีกคน

“อย่ามาบ่นทีหลังล่ะ”

ก็นั่นแหล่ะนะ ครอบครัวเขามีคนตั้งเยอะ ขาดแจมินไปสักคนคงไม่เป็นไร ไว้ไปครั้งหน้าแล้วกัน

และนี่เป็นครั้งที่สิบที่นาแจมินไม่ได้ไปตามนัด

.

.

.

.

อย่างที่บอกว่าเจโน่น่ะน่ารัก

แจมินไม่เถียง นอกจากน่ารักแล้วยังฉลาด เก่ง เรียนรู้ไว รู้ว่าเขาชอบอะไรไม่ชอบอะไร รู้ว่าต้องทำแบบไหนเขาถึงจะชอบ รู้ว่าต้องอ้อนเขาแบบไหนเขาถึงจะยอม

“อื้อ .. อ๊ะ แจมิน”

เสียงครางน่ารักๆจากคนตรงหน้า ใบหน้าขึ้นสีด้วยแรงอารมณ์ ดวงตาสีใสที่ปรือลงมา สะโพกพอดีมือที่ยังไม่หยุดขยับบนตักของแจมิน ผนังอุ่นร้อนตัดกับผิวเย็นเฉียบของเขา ส่วนนั้นของอีกฝ่ายที่กระทบกับหน้าท้องทุกครั้งที่เกิดการขยับ ร่างกายที่สั่นระริกทุกทีที่เขากระแทกสวนขึ้นไป หูและหางที่มีขนฟูๆปลกคลุมสั่นไหวเบาๆ

ทั้งหมดนั้นรวมกันเป็นลีเจโน่

มนุษย์หมาป่าที่ใครๆก็ว่าอันตราย ดุดัน และน่าเกรงขาม

กำลังขยับสะโพกอยู่บนร่างของนาแจมิน

“เจโน่เก่งมาก” แน่นอนว่าเป็นคนเก่งต้องได้รับคำชม และยังต้องได้รางวัล แจมินขยับตัวขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะจับให้อีกฝ่ายนอนอยู่บนเตียงแทน โดยส่วนล่างยังเชื่อมติดกัน ฝ่ามือลูบไล้ผ่านเนินอกนุ่มนิ่มที่เขาชอบ บีบเบาๆตรงส่วนสีชมพูนั่นเรียกเสียงครางเล็กๆจากคนใต้ล่าง ริมฝีปากไล่ขึ้นไปทีละนิด จากเรียวขาด้านในไปยังลาดไหล่ขาว ฝากฝังคมเขี้ยวทุกที่ที่ผ่าน ไม่มีตรงไหนของอีกฝ่ายที่เขาไม่ได้ตีตรา  “แจมิน อ๊า อย่า .. แกล้ง !”

อดขยับหน้าอกขึ้นไปตอบรับอย่างทนไม่ได้ เจโน่รู้สึกถึงริมฝีปากที่อยู่บนยอดอกอีกข้างของเขา สัมผัสชื้นแฉะที่ให้ความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ขบกัดดูดเม้มรวมไปถึงช่วงล่างที่ยังกระแทกกระทั้นดุดันจนเขาคิดอะไรไม่ออก รู้สึกเสียววูบวาบตรงช่องท้อง หนึ่งมือยังคงอยู่ที่อกเขา อีกมือไล้ไปยังส่วนล่าง ขยับรูดรั้งเบาๆ ตัวเขาสั่นระริกอย่างคุมไม่อยู่ ทำอะไรไม่ได้นอกจากจิกแผ่นหลังอีกฝ่ายระบายอารมณ์สารพัดปนกันไปหมด  

แจมินละใบหน้ามาจากหน้าอกของคนตัวเล็กอย่างเสียดาย แต่ช่วยไม่ได้เขาอยากจะเห็นภาพนี้อีกรอบ ถึงจะเห็นมาบ่อยๆแล้วก็เถอะ ผิวกายสีขาวเนียนที่ตัดกับผืนผ้าสีแดงสด ร่องรอยที่แจมินทำไว้ หยาดเหงื่อและน้ำอะไรต่อมีอะไรเปรอะเปลื้อนไปหมด ทั้งร่างที่สั่นไหวทุกครั้งที่เขาขยับ ไล่มองไปยังช่องทางที่กลืนกินตัวตนของเขา ส่วนนั้นของอีกฝ่ายที่มีของเหลวปริ่มออกมา รวมไปถึงใบหน้าที่แสดงอารมณ์อย่างปิดไม่มิด ดวงตาสีน้ำตาลเคล้าน้ำตาเล็กๆ ริมฝีปากสีสดเผยอเบาๆพอให้เห็นเขี้ยว และปลอกคอขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่สีเข้มที่มีคำว่า JAEMIN’S สลักอยู่

เขายิ้มให้กับภาพตรงหน้า ก้มลงไปบดขยี้ริมฝีปากนุ่มที่กำลังเชื้อเชิญ สัมผัสอุ่นร้อนตัดกับผิวกายเย็นเฉียบของเขา สอดเรียวลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับคนตรงหน้า มือหนึ่งขยับที่ความเป็นชายของอีกฝ่าย ได้ยินเสียงร้องน่ารักๆที่เปล่งออกมาเป็นระยะ รู้สึกถึงผนังนุ่มเสียดสีตอดรัดเขาทุกการขยับ รัดแน่นทุกครั้งที่กระแทกโดนจุดที่คนตัวเล็กชอบ

“อ้ะ .. แจมิน ผมจะ- อึก!”

ขยับมือไม่กี่ครั้งน้ำสีขุ่นก็ไหลออกมาจากส่วนปลายเปรอะเปลื้อนเลอะมือเลอะหน้าท้องของเจโน่ ก่อนที่จะรู้สึกถึงแรงกระตุกเบาๆ และของเหลวอุ่นร้อนที่เข้ามาในตัว พร้อมๆกับคมเขี้ยวที่ฝังเข้ามาตรงไหล่ซ้ายดูดกลืนเลือดของอีกฝ่ายจนกว่าจะพอใจ เสียงหอบหายใจดังไปทั่วห้องกว้าง แจมินละริมฝีปากออกมาแลบลิ้นเลียเลือดที่เลอะมุมปาก ค่อยๆถอนกายออก ขยับไปนอนมองหน้าอีกคน

“พอใจหรือยังล่ะ”ไม่ใช่คำถามที่ต้องการคำตอบ คนตัวเล็กหัวเราะคิกคัก ลุกจากเตียงเดินตรงไปห้องน้ำก่อนจะหยุดอยู่หน้าประตู เผยให้เห็นถึงของเหลวสีขุ่นที่ไหลย้อนตามเรียวขา หางฟูขยับส่ายไปมา หันหน้ามาเล็กน้อย ยกยิ้มให้แจมินอย่างร้ายกาจ

“แล้วถ้าผมบอกว่ายังไม่พอล่ะ?”

นอกจากแจมินจะไม่ได้ไปตามนัดแล้ว เขาก็ไม่ได้ออกจากคฤหาสถ์ส่วนตัวถึงสามวันเลยแหล่ะ

เขาบอกไปรึยังนะว่าเด็กนี่มันร้าย