อะไรที่มันทำให้เราต้องร้องไห้มากขนาดนี้ในวัย 27 ปี
ถ้าหากไม่ใช่ความทุ่มเทที่ถูกทำลายด้วยอะไรบางอย่าง
ตอนนี้เราทำงานที่ใหม่มาได้ปีกว่าแล้วค่ะ
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราต้องอดหลับอดนอน
นอนเที่ยงคืน ตี 1 ตื่นตี 5
ต้องเจอแต่อะไรเครียดๆ
ปัญหาที่เข้ามาให้แก้อยู่ทุกวันแบบไม่หยุดหย่อน
แม้ตลอดเวลาที่เข้ามาทำงาน
จะมีบ้างบางวันที่เราคิดว่าเราโชคดีจัง
เวลาได้เจอคนน่ารักๆ
และหลายๆ วันเราก็คิดว่าเราโชคร้ายอีกแล้ว
ทั้งๆ ที่ควรจะชินกับความอยุติธรรมหลายๆ อย่างที่เกิดขึ้นในชีวิต
แต่ทุกครั้งที่เจอก็ยังคงไม่ชิน
ยี่สิบกว่าวันมาแล้วที่เราร้องไห้และซึมเศร้ามาตลอด
จากคนที่เคยขี้สงสัย ร่าเริง ชวนคุยกับคนรอบข้างตลอดเวลา
กลายเป็นคนเงียบ นิ่ง ไม่พูดคุยกับใครถ้าไม่จำเป็น
นี่เราแสดงออกมากขนาดนี้เลยหรอ
"คงงั้นมั้ง"
ตอนนี้ปัญหาเรื่องงานที่เกิดขึ้น พูดลึกๆ มาจากใจ
เรายังหาจุดสิ้นสุดของเรื่องนี้ไม่ได้เลย แม้แต่นิด
จะให้หางานใหม่ บอกตรงๆ เลยก็คือไม่อยากทำแล้ว
อยากนอนเฉยๆ เหนื่อยกับชีวิตมนุษย์เงินเดือน
อยากออกจากวงจรนี้ใจจะขาด
อยากเป็นจับฉ่ายเปื่อยๆ ยุ่ยๆ ในหม้อใบเก่าๆ
เราไม่อยากให้ใครต้องมาสงสารเรา
บอกตรงๆ ว่าอายกับการแสดงออกถึงความอ่อนแอ
วันสองวันมานี้ ขณะนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ เราน้ำตาคลอ
แต่ต้องพยายามเก็บไว้ ไม่ต้องการให้ใครมาเห็น
มาสงสารหรือมารู้สึกอะไรทั้งนั้น
หลังจากเลิกงานเข้ามาในรถเราร้องไห้โฮ
ร้องไห้จนหายใจไม่ออก จนจะอาเจียร จนจะขาดใจ
มันเสียใจเหลือเกิน
สิ้นสุดแล้วความทุ่มเทและความพยายามทุกอย่าง
นับจากวันนี้อีกเกือบเดือนที่เราต้องรอ
ด้วยหวังว่าจะมีอะไรที่ทำให้รู้สึกดีขึ้นบ้าง
บ้างนะคะ
เศร้าเหลือเกินขีวิตนี้
เหมือนมีใครบางคนบนฟ้า
บังคับให้อยู่ และ ยังบังคับให้เราเสียใจด้วย
ไม่เข้าใจเลย ไม่เคยเข้าใจเลย...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in