มันเป็นวันที่ค่อนข้างประหม่าเพราะต้องไปอยู่ในที่ที่ไม่ค่อยคุ้นชินเท่าไหร่นัก เสียงหัวใจเต้นแข่งกับเสียงกลองรอบข้างเพราะความตื่นเต้นที่ล้นออกมาตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในคณะ
คุณของเราอยู่ตรงนั้นในมือมีกล้องตัวเก่ง ท่าทางกระฉับกระเฉงในการทำหน้าที่ของคุณดึงดูดสายตาของใครหลายๆคนและแน่นอนว่าฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้น คุณกลายเป็นจุดพักสายตาของฉันโดยที่ตัวฉันเองก็ไม่รู้ตัวว่าตั้งแต่เมื่อไรที่คอยมองหาคุณทุกครั้งที่มีโอกาส
และถึงแม้ในมือของฉันจะไม่มีกล้องเหมือนกับคุณแต่หัวใจของฉันก็เก็บภาพคุณเอาไว้ตลอดตั้งแต่วันแรกจนถึงวันสุดท้ายที่เจอกัน
ฉันภาวนาให้ความรู้สึกในใจไม่ก่อตัวไปมากกว่านี้ เพราะรู้ว่าสุดท้ายมันจะเจ็บ
บางทีก็คิดอิจฉาคนที่กล้าแสดงความรู้สึกของตัวเองได้อย่างตรงไปตรงมา เพราะอย่างน้อย ก็คงไม่อึดอัดอย่างที่กำลังรู้สึกอยู่ตอนนี้แน่ๆ แต่สำหรับฉันแล้วการเก็บความรู้สึกดีๆไว้ในใจคนเดียวมันก็ไม่ได้แย่นักหรอก ถ้าเทียบกับการแสดงออกไปให้คุณรู้แล้วมันจะทำให้เรายิ่งไกลกัน ฉันไม่ขอเสี่ยงดีกว่า
ไม่รู้ว่าจะต้องคิดถึงคุณอีกแค่ไหนเราถึงจะได้เจอกันอีกครั้ง แต่ถ้าวันนั้นมาถึงช่วยยิ้มเยอะๆให้หัวใจของได้เราจำภาพของคุณอีกสักครั้งเถอะนะ:-)
Ps:เพลงนี้ดันรันมาพอดีตอนเขียนจบ มาฟังด้วยกันนะคะ
พุดดิ้ง[14/11/61]
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in