การปฐมนิเทศออนไลน์ถือว่าเป็นการปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ในช่วงนี้ แม้จะยากและต้องใช้เวลาเรียนรู้แต่พวกเราก็ทำออกมาได้ดีทีเดียว 

ในห้องเรียนเล็ก ๆ นั้นเต็มไปด้วยอุปกรณ์ในการไลฟ์ สายไฟระโยงระยาง เป็นครั้งแรกจริง ๆ ที่ได้ทำอะไรแบบนี้ ตื่นเต้นมากและสนุกมาก แต่ในขณะเดียวกันก็กังวลหลาย ๆ อย่าง เช่น ระบบเสียงจะมีปัญหาไหม สัญญาณอินเทอร์เน็ตจะดีหรือเปล่า เพราะเรื่องพวกนี้สามารถเกิดขึ้นได้พวกเราเลยต้องทดลองก่อนวันปฐมนิเทศจริง 

วันนั้นใช้กล้อง 2 ตัว เราดูแลกล้องหลัก หน้าที่ตรงนี้ไม่หนักเลย แค่ต้องมองภาพรวมและปรับโฟกัสกล้องไม่ให้เบลอหรือถ่ายแล้วเห็นอย่างอื่นในห้อง ส่วนตัวที่ 2 นั้นแอลเป็นคนดูแล กล้องตัวนี้ต้องคอยซูมที่ครูแต่ละคน ถ้าใครพูดอยู่แอลก็ต้องคอยแพลนกล้องไปทางนั้น ส่วนของแอลเลยต้องใช้สมาธิค่อนข้างมาก

ระบบเสียงและการออกอากาศมีพั้นช์และแตงโมช่วยกันดู ส่วนนี้ก็ต้องใช้สมาธิเช่นกัน งานนี้น้ำหวานเป็นคนวาดฉากด้านหลัง พอถึงวันจริงน้ำหวานก็ช่วยดูแลเรื่องสไลด์ข้อมูลที่ต้องชี้แจงกับนิสิตใหม่ และไอซ์มีหน้าที่ดูแลเรื่องการเช็กเสียงที่ออกอากาศแต่ละช่องทาง วันนั้นเราไลฟ์ทางเฟซบุ๊กและใช้ Zoom 

งานนี้เรารู้สึกว่ามันยากเพราะมันเป็นการออกอากาศสด หากมีอะไรผิดพลาดก็ต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้าให้ได้ แล้ววันนั้นเองก็มีปัญหาเรื่องระบบเสียงในไลฟ์ที่หายไป กว่าจะแก้ได้ก็ใช้เวลาประมาณ 10 นาที 

วันนั้นมีทั้งเพื่อน ๆ พี่ ๆ และศิษย์เก่าเข้ามาดูไลฟ์ พวกเราได้เห็นกระแสตอบรับที่ดีก็โล่งใจกันมาก แถมครูยังชมพวกเรากันด้วย แม้ว่าครูจะชมพวกกเราอยู่บ่อย ๆ แต่ก็ยังรู้สึกดีที่ได้ฟังคำชม ถึงกับหายเหนื่อยกันไปเลยนะ

 งานนี้ถือว่าเป็นงานใหญ่และหินมากสำหรับพวกเราซึ่งไม่มีความรู้ในการใช้อุปกรณ์หรือโปรแกรมในการไลฟ์มาก่อน พอผ่านมาได้ก็รู้สึกภูมิใจในตัวเองนิดหน่อยด้วยนะ เหมือนกับว่าได้มีความรู้เพิ่มมาอีกเรื่องแล้ว อะไรประมาณนั้น

หลังจากผ่านการไลฟ์แล้วพวกเราก็ต้องช่วยกันทำเว็บสาขาให้สมบูรณ์ ซึ่งก็เหลือการเพิ่มข้อมูลในหน้าที่แต่ละคนรับผิดชอบ โดยที่พวกเราก็ช่วยเหลือกัน ทั้งดูความสวยงามของหน้านั้น ๆ ตรวจคำผิดและช่วยกันเพิ่มข้อมูล งานส่วนนี้ไม่ยากแต่ต้องใช้เวลามากเพราะข้อมูลค่อนข้างเยอะ ทั้งการใส่รูปภาพประกอบเราก็ต้องช่วยกันเลือกที่ดีที่สุด จนกระทั่งมาถึงวันที่ไม่มีแอลและน้ำหวาน ห้องทำงานก็เงียบกว่าเดิมมาก

แอลกับน้ำหวานเริ่มฝึกงานก่อนพวกเรา 3 วันเลยฝึกงานเสร็จก่อน ทีนี้ก็เหลือกัน 4 คนคือ เรา พั้นช์ แตงโมและไอซ์ โดยปกติแล้วตอนทำงานพวกเราจะคอยถามกันอยู่บ่อย ๆ เปิดเพลงฟังด้วยกัน ช่วยกันดูเว็บและเมื่อพักเที่ยง พวกเราก็ไปกินข้าวพร้อมกัน แต่พอไม่มีแอลกับน้ำหวานแล้วก็ดันเงียบมาก ตอนกินข้าวก็เหงามาก เกิดอาการคิดถึงเพื่อนเฉยเลยอะ ;-;; ได้แต่ตั้งใจทำงานให้หมดวันไว ๆ จะได้ฝึกงานเสร็จและเจอกับเพื่อนทั้งสองอีกครั้ง เพราะครูแจ๊พบอกว่าถ้าฝึกงานเสร็จจะเลี้ยงหมูกระทะ!