เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
หนังสือและตัวฉันCartoon Sutcharee
โบ และทุกสิ่งที่มิอาจแบ่งแยก

  • Beau is non-binary of everything.
    โบ และทุกสิ่งที่มิอาจแบ่งแยก
    โดย ลาดิด

    บอกก่อนว่าไม่เคยรู้จักนักเขียนลาดิดเลย
    แทบจะไม่ได้อ่านหนังสือของนักเขียนไทยเลยช่วงนี้
    มารู้จักเล่มนี้จากค่าย “อ่านเถิดหนา” ที่เพิ่งไปมาเมื่อช่วงอาทิตย์ก่อน มีคนหยิบเล่มนี้มาแนะนำ
    และพี่เฟิร์นรูมเมทเราผู้ซึ่งมีอาชีพเป็นบรรณาธิการหนังสือ
    ก็หยิบไปอ่าน ผลปรากฏว่าพี่เฟิร์นชอบ 
    บอกว่าภาษาของนักเขียนดีมาก
    พอพี่เฟิร์นบอกว่าภาษาดี เราก็สนใจทันที
    .

    อ่านจบแล้วก็แบบอยากจะตะโกนให้ลั่นบ้านว่า 
    “โอ๊ยยยยยย ทำไมมันดีขนาด ดีโว้ยยยยย”
    ภาษาดีมาก! สำนวนการเขียนดี! ดีแบบตะโกนของจริง! 
    ชอบมาก 
    .

    อันเนื้อเรื่องมันดูจะไม่มีอะไร
    แต่ตอนจบสุดท้ายเราปิดหนังสือแล้วร้องไห้
    นานมากแล้วที่ไม่ได้ร้องไห้ให้กับหนังสือ
    ก็มันทั้งเศร้า ทั้งดิ่งอยู่ในใจ 
    .

    เนื้อเรื่องเล่าถึงเทวทูตชื่อเบลล่า โบ
    กับเด็กที่ชื่อควอนโช เป็นเด็กชอบศิลปะ 
    โตมาเป็นศิลปิน
    มีแมวส้มชื่อตินติน
    เบลล่า โบจะพบเจอกับควอนโชเป็นช่วงๆ
    หลังการพบเจอหนึ่งครั้งก็จะทำให้ควอนโชลืมตัวเอง
    (ลืมเบลล่า โบ)
    พอมาพบกันใหม่ก็รีสตาร์ททำความรู้จักกันใหม่
    (ควอนโชทำความรู้จักใหม่ แต่เบลล่า โบจำนางได้ตลอด)
    .

    ถ้าจะให้เล่าเรื่องก็เล่าไม่ถูก
    เพราะมันสลับไปมาในช่วงการมีชีวิตอยู่ของควอนโช
    แต่ในช่วงที่เบลล่า โบอยู่ด้วย มันทำให้เราได้เห็นว่า ควอนโชตอนเด็กสดใสและบริสุทธิ์ ในเมื่อโตขึ้นมาไม่รู้อะไรที่ทำให้ควอนโชมีแผลบาดลึกในจิตวิญญาณได้ขนาดนั้น
    เจ็บปวดมากซะจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป
    จนถึงขั้นขอทำการแลกเปลี่ยนกับเทวทูต
    ขอให้เทวทูตยอมมอบความตายให้
    .

    เราว่าหนังสือไม่ค่อยเหมาะกับคนเป็นซึมเศร้า
    เพราะอารมณ์ของควอนโชนั้น ดิ่งลงเหวตลอดเวลา
    มีการพยายามฆ่าตัวตาย
    .

    จากประสบการณ์ที่เคยเป็นซึมเศร้า
    จนถึงขั้นที่อยากตายของเรา 
    เรากล้าพูดได้ว่า สิ่งที่นักเขียนเขียนถึงอารมณ์ของควอนโช
    ตอนขอแลกเปลี่ยนความตายนั้นมันคืออารมณ์ของคนป่วยซึมเศร้า ความว่างเปล่าทางความรู้สึกนั้น 
    มันโคตรเหมือนตอนที่เราป่วยจนอยากตายไม่มีผิด
    จนตกใจว่า อารมณ์ความรู้สึกว่างเปล่านี้ มันเขียนออกมาเป็นตัวหนังสือได้ชัดเจนขนาดนี้ด้วยสินะ 
    ความรู้สึกของคนเป็นซึมเศร้า คุณนักเขียนเข้าใจมันทั้งหมดอย่างแท้จริง
    .

    เราชอบการพูดถึง “ตลอดกาล” ในเล่มนี้
    ตลอดกาลของแมวส้ม
    ตลอดกาลของเบลล่า โบ
    ตลอดกาลของควอนโช
    ไม่เท่ากัน
    แต่จะอย่างไรนั้น ศิลปะที่ควอนโชสร้างเป็นตลอดกาลที่ยาวนานที่สุด
    .

    เมื่ออ่านจะเข้าใจว่า ทำไมหนังสือถึงตั้งชื่ิอแบบนี้
    ซึ่งเราไม่ได้เขียนอธิบายในนี้นะ
    เราชอบประเด็นอื่นของหนังสือมากกว่า
    .

    แนะนำให้อ่าน เป็นงานเขียนที่ดีเล่มหนึ่งเลย
    แค่อ่านเอาภาษาก็คุ้มแล้ว ประทับใจมากจริงๆ

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in