เริ่มเขียนเรื่องนี้ตอนตีสามกับอีกสี่สิบหกนาที

ภายหลังจากที่ฉันตบตีกับความคิดในหัว พลิกตัวไปมาบนที่นอน ส่วนหนึ่งก็ด้วยไม่ยอมหลับนอนให้เป็นเวลามาหลายคืน

จึงอยู่ตรงนี้

หรืออาจจะอยู่ไกลแสนไกล

ฉันแก้ไขครั้งหนึ่ง จากคำว่าเราเป็นฉัน ไม่มั่นใจว่าควรจะใช้คำแทนตัวว่าอย่างไรดี ถึงอย่างไรซะ ก็อาจจะมีคนเข้ามาอ่านความคิดในหัวที่กลั่นออกมาแม้ยังตบตีไม่เสร็จ ไม่เข้าที่เข้าทาง ยังไม่เข้าว่าทำไมผู้หญิงถึงจะมีสรรพนามที่สามารถเลือกใช้โดยไม่ต้องคิดอะไรมากไม่ได้ ไม่ถึงสิบคน

การเป็นคนช่างยากเหลือเกินในประเทศสารขันธ์นี้ การเป็นผู้หญิง การเป็นฉัน การที่ฉันอยากจะเป็นใครอีกหลายๆ คน

ใครหลายๆ คนที่ไม่ได้หมายความถึงคนอื่น 

แต่หมายถึงฉัน ที่อาจจะไม่ใช่ฉันที่นอนเหม่อลอยอยู่ตรงนี้

ฉันที่กำลังร้องเพลง อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย ในจักรวาลที่ห้อมล้อมไปด้วยจักรวาลอีกที

หลายๆ ฉัน

ฉันที่ได้แต่แอบฝันไปวันๆ หลบอยู่ในหลืบ ซอกมืดด้านหนึ่งของสังคมที่ความดีงามช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน เมื่อมีตนเองเป็นที่ตั้ง

แก้ไขอีกที เพิ่มลงไปว่าทำไมผู้หญิงถึงจะมีสรรพนามที่จะเลือกใช้โดยไม่ต้องคิดอะไรมากไม่ได้

ทำไมมันยากเหลือเกินที่จะมีชีวิต ที่เลือก โดยไม่ต้องคิดอะไรมากได้

ดูเหมือนนั่นจะง่ายเกินไปสำหรับชีวิต

แต่มันจะต้องยากสักแค่ไหนสำหรับชีวิต

ยากแค่ไหนถึงจะพอสำหรับการที่เราจะได้เป็นเรา

ฉันกำลังตั้งคำถามถึงการเป็นผู้ การเป็นฉัน การเป็นคนที่อยู่ในสังคม ที่ไม่อาจ จะมีพื้นที่หรืออิสระ หรือจะให้เข้าใจชัดเจนกว่านั้น คือมีเส้นขีดขวางมากเกินไปสำหรับการที่ฉันอยากจะเป็นใครอีกคน

ฉันกำลังตั้งคำถาม ถึงคนที่เห็นแก่ตัว และคนที่ขี้ขลาด และคนที่ไร้ยางอาย ที่มองเห็นสิ่งที่ตัวเองทำได้ หรือพอจะทำได้ แต่ไม่เคยทำ 

ว่าทำไมชีวิตถึงยากนัก

สำหรับคนๆ นี้ 

สำหรับคนๆ อื่น

สำหรับใครอีกหลายคน ที่ต้องเกิดมาเผชิญกับความอยุติธรรม ความไม่เท่าเทียม 

ทำไมเราถึงเกิดมาเท่าเทียมไม่ได้

ในเมื่อเราสามารถทำให้มันเท่าเทียมได้

ฉันฝันถึงผู้ชายไร้หน้า คนที่เราโอบกอดในช่วงเวลาฝัน บอกรัก คลั่งรัก ท่องไปในจักรวาลสีดำ พร่ำเพ้อถึงเขาเหมือนดั่งดวงดาวที่เว้าวอน วิงวอนต่อดวงอาทิตย์ในเวลาเช้าตรู่

ใกล้จะเช้าแล้ว

รักของเราเหมือนจะล่มสลายลงได้ในทุกวินาที

เมื่อมองออกไปนอกท้องฟ้ากว้างใหญ่แต่คับแคบนี้

ในสังคมที่ขีดขอบเขตเอาไว้ แบ่งกั้นว่าใครเป็นใครจนไม่อาจเป็นใคร

พฤหัสบดีที่ 1 ตุลาคม 2563

ไอ้เหี้ยสีจิ้นผิงคงเตรียมตัวที่จะเฉลิมฉลองวันชาติจีนของมันอย่างยิ่งใหญ่ ในขณะเดียวกันที่ใครสักคนต้องตายเพราะมัน เพราะรัฐบาลเลวทรามมาไม่รู้กี่สิบปีแล้ว

เผด็จการทำร้ายเราได้ขนาดนี้

มันฉีกกินความฝัน ความเป็นคนของเราอย่างไม่ใยดีถึงจิตวิญญาณ

ฉันกลายเป็นไฟที่ใกล้มอด

ริบหรี่ เหลือเพียงเศษเสี้ยวแสง

ในจักรวาลอันมืดมิด 

มองไม่เห็นแม้เพียงทางข้างหน้าที่ไม่มี