หากกล่าวว่าเด็กหนุ่มกำลังอยากรู้อยากลอง มันคงเป็นคำที่แสดงให้เห็นถึงตัวตนของดอปปิโอ้ได้ดีที่สุดในตอนนี้ เพราะภาพตรงหน้า มันทำให้จิตใจดีงามคิดอยากริลองสิ่งนั้นในตอนนี้มากที่สุด..แม้รู้ว่ามันคือสิ่งไม่ดีในโลกใบนี้ แต่รีซอตโต้ เนโร เป็นผู้ที่สั่นไหวความคิดเหล่านั้นไปจนหมดจากหัวสมอง
เพราะเขากำลังยื่นบุหรี่ให้กับดอปปิโอ้อย่างไม่เกรงกลัวใคร ...
"ลองหน่อยไหมล่ะ" เสียงทุ้มต่ำทรงพลังกำลังกล่าวหยอกล้อกับเด็กหนุ่มที่ยืนอึ้งจ้องใบหน้าลึกลับของเขามาเป็นเวลาสักพัก เมื่อเนโรทักไปเช่นนั้นดอปปิโอ้ก็สะดุ้งตัวแล้วเฉไฉใบหน้าซื่อๆอย่างรวดเร็ว
มลทินจะเกิดกับเด็กมหาลัยธรรมดาๆอย่างเขา หากรับมันไปสูบ ..เพื่อนๆคงจะได้กลิ่นมันจากเสื้อผ้าของเขาเป็นแน่ ดอปปิโอ้ไล่ความคิดชั่ววูบเหล่านั้นออกไปทันที "ไม่เป็นไรครับ ต้องขอตัวก่อน.."
เนโรสบสายตาของเด็กหนุ่มธรรมดา ท่าทางดูไม่เป็นมิตรแถมยังทำตัวมีพิรุธเหมือนคนมีความลับอยู่ตลอดเวลาแบบนั้นมันทำให้เขาไม่ชอบใจเด็กคนนี้เลยแม้แต่น้อยตั้งแต่อยู่ในคลาสที่เขาเป็นคนควบคุม เนโรไม่ชอบเด็กคนนี้ "จะไปไหนล่ะ เมื่อกี้สายตาของนายมันฟ้องว่าอยากลองนะ"
ดอปปิโอ้ชะงัก..เขากระชับกระเป๋าสะพายของตนเองอย่างไม่ชอบใจเนโรเช่นกัน
"ผมไม่ได้จ้องคุณเพราะบุหรี่ที่คุณสูบอยู่หรอกครับ แต่ผมแค่ตกใจที่เห็นคุณอยู่สภาพแบบนี้"
"แสดงว่าฉันดูดีมากจนนายมองจนตาค้างสินะใช่ไหม?!" ปากของเนโรคาบบุหรี่เอาไว้ขณะพูดใส่ดอปปิโอ้ ซึ่งมันน่าแปลกมากที่เด็กหนุ่มไม่ได้กลิ่นเหม็นจากมันเลยแม้แต่น้อย ทำให้แอบสงสัยอยู่ภายในใจ
บุหรี่ทั่วไปมันเหม็นจนแทบจะอยากตายไปซะให้พ้นเมื่อได้กลิ่น แต่กลิ่นของเนโรมันกลับเป็นบุหรี่ที่ทำให้เขาดูเป็นผู้ใหญ่ที่น่าหลงใหลมากแต่ในขณะเดียวกันก็นุ่มนวล.. ดอปปิโอ้ราวกับตกอยู่ในภวังค์ของเนโร
"อะไร?" ชายนัยน์ตาลึกลับกำลังถามดอปปิโอ้ที่เคลิบเคลิ้มไปกับบุหรี่พิเศษราคาแพงยี่ห้อต่างประเทศ ยิ่งนานก็ยิ่งรู้สึกว่าดอปปิโอ้แปลกที่ชอบจ้องเขาอยู่เรื่อย เป็นเด็กที่แปลกมากที่สุด
และในที่สุดดอปปิโอ้ก็ทำให้เขาช็อคไปเพราะคำพูดอวดดีเหล่านั้นที่ตัวเขาคาดไม่ถึง
"ผมคิดว่าคุณเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับพวกเรามาโดยตลอด แต่ว่าผมคิดผิด คุณควรลาออกไปซะ..ภาพลักษณ์ของมหาลัยจะได้ไม่แปดเปื้อนเพราะคุณ” ราวกับโดนหักหน้าก็ไม่ปาน ไม่แปลกเลยที่เนโรจะโกรธดอปปิโอ้จนคิดได้เพียงอย่างเดียวว่าจะต้องทำอะไรสักอย่างให้เด็กถือดีแบบนี้จนจำไปตลอดชีวิต
ร่างสูงกว่าดอปปิโอ้ตรงไปคว้าแขนหมับแล้วจับยัดบุหรี่ในปากของตนเองเข้าสู่ปากของดอปปิโอ้ สัมผัสที่ไม่เต็มใจทำให้เด็กหนุ่มจะหนีแต่มันก็ไร้ความหมาย ดอปปิโอ้สำลักควันทันทีเพราะไม่เคยแตะต้องบุหรี่มาก่อน อาการไอไล่เข้าสู่ใบหน้าซื่อจนต้องจับคอเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด ก่อนที่เสียงเย็นๆของเนโรจะดังขึ้นให้ดอปปิโอ้เจ็บใจอย่างแสนสาหัส
“ถ้าแกคิดว่าการสูบบุหรี่มันร้ายแรงและดูเป็นคนเลวขนาดนั้น ตอนนี้แกกับฉันก็เสมอกันแล้วว่ะ”
ในคราแรกดอปปิโอ้กำมือแน่นเพราะคำที่ได้ยิน แต่ทว่าต่อมาเขากลับทำความเข้าใจถึงความเป็นบุหรี่นั้น เขาเคยคิดอยากจะลองมันไม่ใช่หรือ...แล้วจะเสียใจทำไมในเมื่อได้ลองมันไปเพียงชั่วครู่ หากเขาไม่เสียใจให้เนโรเห็น อีกฝ่ายต้องเจ็บปวดที่ทำอะไรเขาไม่ได้แน่ “ก็ไม่ได้แย่หรอกนะ แต่มันจะเป็นครั้งเดียวที่ผมจะเป็นคนแบบคุณ” เมื่อเนโรจะเดินเข้ามาหาอีกครั้ง ดอปปิโอ้ก็ยกมือกันหน้าตัวเองราวกับเป็นสัญชาตญาณ
นั่นทำให้เนโรหยุดชะงักแล้วถอนหายใจเหนื่อย “เอาเถอะ ฉันจะเป็นยังไงในสายตาแกก็ช่าง จะไปไหนก็ไปได้แล้ว” เขาหมดความอยากจะต่อล้อต่อเถียงอะไรกับคนที่ไม่ชอบ จึงเสใบหน้าไปทางอื่นเป็นจังหวะเดียวกับที่ดอปปิโอ้หอบข้าวของหนีไปอีกทาง ก่อนที่เนโรจะแอบหันไปมองแผ่นหลังเล็กเมื่อแน่ใจแล้วว่าเขาจะไม่หันกลับมา..
“แย่ที่สุด!” ดอปปิโอ้เข้าเรียนสายไปเพราะถูกเนโรทำเรื่องไร้สาระใส่ วันนี้เขาผิดเองที่เลือกไปทางลัดที่ถูกเพื่อนอีกกลุ่มแนะนำมา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเจอเรื่องที่แย่ที่สุดของวันขนาดนี้ ..มือของเด็กหนุ่มยกขึ้นปาดริมฝีปากของตนเองที่ติดกลิ่นแปลกๆมาจากเนโร ก่อนจะมองผ่านหน้าต่างไปยังที่ที่จากมา
ถ้ากลิ่นบุหรี่แบบนั้นไม่ส่งกลิ่นให้คนอื่นได้รู้ก็คงจะดีนะ ไม่งั้นเขาคงถูกตราว่านอกลู่นอกทางเป็นแน่ ซึ่งเขาไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย เด็กที่ดูดีในสายตาคนอื่นแบบเขาน่ะ “ยินดีต้อนรับค่ะ...”
เพียงแค่คิดถึงสิ่งที่แย่ที่สุดของวัน ในเย็นวันนั้น..ดอปปิโอ้ก็พาตัวเองมาอยู่ในร้านแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ มันเป็นร้านที่ห่างไกลและแน่ใจว่าจะไม่มีใครหาเจอ สีหน้าของเด็กหนุ่มเขินอายเล็กน้อยที่พนักงานสาวยิ้มต้อนรับ ทั้งที่ควรจะงุนงงว่าท่าทางเด็กเรียบร้อยอย่างเขามาอยู่ในที่แบบนี้ได้อย่างไร
“คือ...ผมอยากได้บุหรี่ที่กลิ่นแบบนี้น่ะครับ” ดอปปิโอ้ไม่รู้ว่าจะอธิบายมันได้อย่างไร ถึงกลิ่นบุหรี่ของเนโรที่ติดอยู่ตามเสื้อผ้า เขายื่นบางส่วนของแขนเสื้อไปยังพนักงานสาว..ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเดินออกจากร้านมาอย่างเงียบเชียบ ..ดอปปิโอ้กำซองบุหรี่ที่เหมือนของเนโรไว้ไม่บอกใครแล้วแอบหามุมลับ
ควันสีเทาลอยสู่อากาศอย่างล่องลอย มันเป็นกลิ่นเหมือนของเนโรจริงๆ ถึงจะรู้ว่าเป็นสิ่งไม่ดีแต่พอได้ลองแล้วก็รสชาติไม่เลว มันคงดีกว่าบุหรี่ดาดๆทั่วไปถึงได้ราคาแพงแบบนี้
“โห..ว่าไงล่ะ มันก็ดีใช่ไหมล่ะ?” ร่างที่ลึกลับยืนกอดอกอยู่ตรงนั้น ขณะที่ดอปปิโอ้ไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวอะไรที่โดนจับได้ว่าตนเองผิดคำพูดที่ต่อว่าอีกฝ่ายไปมากพอสมควร ตรงกันข้ามกลับนิ่งเฉยและท้าทายมากกว่า
“คราวหน้าก็คงจะลองกลิ่นอื่นล่ะมั้งนะ” เด็กหนุ่มรอให้อีกฝ่ายได้พูดอะไรมากกว่านี้ อะไรก็ได้ที่จะทำให้เด็กอย่างเขาเจ็บใจ แต่แล้วเนโรกลับจ้องเข้ามาเรื่อยๆ แล้วพูดบางอย่างที่ทำให้ดอปปิโอ้ต้องหัวเราะลั่น
"คุณดอปปิโอ้...ผมคิดว่าคุณเป็นตัวอย่างที่ดีของมหาลัยมาโดยตลอด แต่ว่าผมคิดผิด คุณควรลาออกไปซะ..ภาพลักษณ์ของมหาลัยจะได้ไม่แปดเปื้อนเพราะคุณ”
ให้ตายเถอะ! มันช่างเป็นคำพูดที่ตลกซะจริงๆ ดอปปิโอ้อยากจะหัวเราะมากกว่านี้อยู่หรอก แต่ร่างกายกลับเคลื่อนไหวไปตามที่ใจต้องการเมื่อเนโรเดินคาบบุหรี่เข้ามาแล้วขอให้เขาจุดไฟแช็คให้..ด้วยใบหน้าที่อ่อนโยนราวกับเข้าใจในดวงตาของเด็กหนุ่มแล้วทุกอย่าง เข้าใจในตัวตนที่ไม่ได้เป็นอย่างที่เห็น
ไม่อย่างนั้น...เนโรคงไม่เลือกที่จะตามหาดอปปิโอ้ เพื่อที่จะบอกคำๆนี้ต่อหน้า
“คราวหน้าผมจะเป็นคนแนะนำมันให้กับคุณเอง ไม่ว่าจะแบบไหนให้ผมได้แนะนำมันทุกอย่าง โอเคนะ?”
ไม่มีใครรู้ว่ามุมลับนั้นเป็นอย่างไรอีกเลย เมื่อเนโรได้เอ่ยประโยคนั้นจบ..มีเพียงควันบุหรี่ที่ลอยไปตามลมอย่างไร้จุดหมาย
FIN.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in