. 

แต่ในความจริงมันกลับตรงข้ามกัน ยิ่งเล่น ยิ่งอ่อน ยิ่งแข่ง ยิ่งแพ้ เคยคิดเล่นๆ เหมือนกันว่าชีวิตนี้คงไม่มีทางสอบดั้งผ่านแล้วล่ะมั้ง คิดอย่างนั้น ท้อแท้ มองดูเพื่อนๆ คนอื่นรอบตัวก้าวไปข้างหน้าคนแล้วคนเล่าๆ (เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่เริ่มเล่นพร้อมกันตอนนี้ก็ทำผลงาน ขึ้นระดับ 3-4 ดั้งกันหมดแล้ว เหลือแต่เรานี่แหละที่ยังไปไม่ถึงไหนเลย)

. 

สิ่งสำคัญอย่างแรกคือเราไม่ฝึกฝน (แม้จะรู้วิธีฝึก แต่ก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองให้ฝึกอย่างที่ควรจะเป็นได้) ไม่เล่นหมากล้อมอย่างถูกวิธี อาศัยสัญชาตญาณหรือเดินหมากตามที่เคยอ่าน เคยเห็นผ่านตามาเท่านั้น พอไปลงแข่ง หรือเล่นกับคนอื่น ก็ไม่แปลกใจหากเราจะแพ้แทบทุกครั้ง

. 

ในงานแข่งเกษตรโอเพ่นที่ผ่านมา กระดานแรกเจอกับเด็กประถม ฝีมือเก่งมากๆ เล่นดี อ่านหมากเก่ง คิดเร็ว แน่นอนว่าโดนจับกินแพ้ไปกลุ่มใหญ่ 

.

เล่นจบก็คอมเมนต์เกมกัน เราก็เลยถามว่าน้องเรียนโกะที่ไหน (เผื่อไปเรียนด้วย) 

.

และนั่นแหละ เป็นเหตุผลที่เราเลือกเรียนโกะกับอาจารย์อย่างจริงๆ จัง

.

อาจารย์โกะของเราแบ่งนักเรียนตามระดับฝีมือ ตั้งแต่มือใหม่ ฝึกเล่นกระดานเล็ก ฝึกเล่นกระดานใหญ่ และกลุ่มระดับสูง (ระดับฝีมือ 1 คิว - 3 ดั้ง) เรียนกันตั้งแต่ 9 โมง ถึง บ่าย 3 ตอนเช้าจะให้จับคู่แข่งและบันทึกหมาก เล่นเสร็จแล้วอาจารย์จะคอมเมนต์ให้ ซึ่งสิ่งนี้แหละที่เป็นความรู้มหาศาลเลยก็ว่าได้

.

คนที่เล่นเองจะไม่รู้เลยว่าหมากเม็ดไหนที่เราเดินพลาด หรือเม็ดที่เราคิดว่ามันดีแล้ว มันจะมีเม็ดที่ดีกว่านั้นได้มั้ย ซึ่งระบบการเรียนแบบนี้เปิดโลกของเรามากๆ นอกจากจะได้รู้ว่าเกมที่ตัวเองเล่นนั้นมีข้อผิดพลาดตรงไหน ยังได้เห็นเกมของเพื่อนๆ คนอื่น ว่าควรเล่นแบบไหนอีกด้วย

. 

สิ่งที่ชอบมากๆ คืออาจารย์จะคอยถาม และให้พวกเราตอบหรือลองเดินหมากอยู่เป็นระยะๆ ซึ่งอาจารย์จะไม่บอกว่าถูกหรือผิด แต่จะเดินหมากตอบชอยส์ที่เราเลือกเล่นให้ดู (ประมาณว่าถ้าตัดสินใจผิด เดินหมากผิด ก็โดนอาจารย์ซัดยับแน่นอน) ไอ้ระบบที่มีอาจารย์คอยเดินหมากตอบเม็ดที่เราคิดอยู่ตลอดนี่แหละ ทำให้รู้ว่า "เฮ้ย สิ่งที่มึงคิด ไอเดียการเดินหมากของมึงในตอนนี้มันไม่เวิร์กนะเว้ย ปรับซะ" ซึ่งเราเองคงยังบอกไม่ได้หรอกว่าฝีมือตอนนี้เก่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเลยหรือเปล่า แต่ก็เริ่มกลับไปเล่นได้ดีขึ้นกว่าเดิม (แม้จะยังแพ้อยู่ก็ตามที)

. 

แต่สิ่งที่เราคิดว่าสำคัญและเกิดประโยชน์กับตัวเองมากที่สุดไม่ใช่เรื่องฝีมือหมากล้อม แต่เป็น "การรู้จักยอมรับตัวเอง" มากกว่า ยอมรับว่าเรายังไม่เก่ง ยอมรับว่าเราฝีมือยังไม่ถึง แต่ยอมรับว่าเรายังมีอะไรที่ต้องเรียนรู้อีกเยอะมาก 

.

 
ที่ผ่านมาเราคิดว่าตัวเองฝีมือดี เล่นโอเค พอจะขึ้นดั้งได้ แต่พอได้มาเรียน ยังมีอีกหลายคนมากๆ ที่เจอปัญหาเดียวกัน แต่เขาฝึกฝน พยายามเรียนรู้ ต่างกับตัวเราที่คิดว่าเก่งแต่ไม่พยายามทำอะไรเลย

.