/

(พูดจริงนะ)​

ยามนี้ผ่านมาราวปีครึ่งกับเหตุการณ์​ ณ ด่านเฉินถังกวานที่ถูกอสนีบาตลูกโตฟาดลงมา การหาร่างเนื้อให้เจ้าวิญญาณ​ป่วนสองตนนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ข้าก็มานะบากบั่นจนทำมันสำเร็จ (แหงน่ะสิ ก็ข้าทั้งหล่อทั้งเก่ง)

อีกอย่างที่ข้าอยากจะบอกพวกเจ้าคือข้านั้นㅡ

จะได้แต่งภรรยา​แล้ว ! ! ! !

อย่ามาหาว่าจ้าโป้ปดเชียว ในคืนนั้นนางในฝันของข้าอยู่ๆก็โผล่มาตรงหน้า, ใบหน้าเกลี้ยงเกลา รูปร่่างอรชรราวอัปสร เทพเฒ่าจันทราได้ผูกด้ายแดงไว้กับเราสองเป็นแน่แท้ ! เอาล่ะ, เมื่อวานนี้ข้าซื้อชาดทาปากไว้ให้นางเพื่อเป็นของขวัญ เดี๋ยวข้ากลับไปเอาในโลกภาพเขียนดีกว่า, จะได้ไปตรวจดูเด็กป่วนสองตัวนั่นด้วย

ข้ากางม้วนกระดาษแล้วพุ่งตัวลงไปเหมือนกระโดดน้ำ หวังว่าจะเห็นภาพที่สงบสุขไม่ใช่เหมือนคราวที่แล้ว, พื้นพังเละหมดเลยไอ้ตอนนั้น ! ดีที่ให้พู่กันไว้กับเอ๋าปิ่งถึงพอจะไหว้วาน​ให้ซ่อมสภาพโลกนั้นได้ รู้ไหมว่าตอนหันไปเขม่นใส่นาจาเขาตอบว่าอะไร

'พังก็ซ่อมได้นี่ อย่าพูดมากไปหน่อยเลย'​ แล้วโอสถ​ปีศาจก็ยิ้มแยกเขี้ยวใส่ข้า ! ข้าเป็นอาจารย์​เจ้านะเฮ้ย ! 

"เอ๋าปิ่ง ! เด็กนาจา !" ข้าตะโกน หวั่นใจกลัวไอ้เด็กโอสถปีศาจนั่นได้ก่อเรื่องให้ปวดกบาลอีก (แค่คิดก็เหมือนหัวจะแตก)

พอเข้าไปได้ข้าเห็นสภาพแวดล้อมปกติดีก็โล่งใจไปกึ่งหนึ่ง เหลือบไปเจอบ้านหลังไม่ใหญ่มากนักตั้งอยู่ใกล้เชิงเขา คิดว่าเอ๋าปิ่งคงวาดไว้, ไข่มุกสวรรค์​นี่มีความสามารถทุกด้านจริงๆสิน่า

ผลัวะ !

ข้าก็มารยาทดีอย่างนี้แหละ ไม่เคาะประตูบอกคนข้างในซักกะแอะ

เอ๋าปิ่งอยู่บนเก้าอี้ยาวฝั่งซ้าย นาจาในร่างโตอยู่ฝั่งขวาแทบจะจมไปกับพนักวางแขน อีกทั้งพวงแก้มสีระเรื่อคล้ายเพิ่งไปออกกำลังกายมา หรือว่าทั้งสองคนจะปะทะกันแล้วจบด้วยการทะเลาะ !! ไม่ได้การ อาจารย์​อย่างข้าต้องไกล่เกลี่ย !!

"พวกเจ้าเป็นศิษย์แม้คนละอาจารย์​แต่ก็ร่วมสำนัก ใยมาทะเลาะวิวาท​กันเช่นนี้ !!!" โอ้โห มาดเข้มมาก ดูไว้นี่แหละเทพไท่อี่เจินเหรินของจริง

ผิดคาด นาจานั่งนิ่ง เบือนหน้าหลบกว่าเดิมจนข้าประหลาดใจ ถ้าเป็นปกติหลังคาคงทะลุไปแล้ว

ส่วนบุตรมังกรก็นั่งเท้าคางมองออกไปด้านข้าง จะว่าแปลกก็แปลก แม้เขาจะอ่อนโยนดั่งสุริยัน สงบนิ่งดั่งนทีกว้าง แต่ไอ้รอยยิ้มที่ผุดขึ้นมามันทำให้ข้านึกถึงㅡ

หนุ่มรูปงามจอมแพรวพราว ​ดูสายตานั่นสิ !

บ้าหน่า หรือจะทะเลากันเรื่องผู้หญิงจริงๆ ?

แต่ เดี๋ยวนะ ทำไมริมฝีปากของไข่มุกสวรรค์​เปื้อนสีแดงจางๆไปทั่ว ข้าหันไปมองดูที่นาจา เขาก็มีเช่นกัน, แถมเลยมาเกือบถึงคาง เฮ้ยๆๆ แม่ทัพหลี่กับฮูหยินต้องเอาข้าตายแน่ถ้าโอรสมีเลือดหยดแม้เพียงนิด ถ้าสังเกตุดีๆปากของปีศาจน้อยก็ออกจะเจ่อนิดๆอีก ไอหยาㅡ เจ้าเอ๋าปิ่งไปต่อยอีท่าไหนเพื่อนตัวเองถึงกับนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา

"นี่พวกเจ้า ! ถึงขั้นต้องเลือดตกยางออกกันเลยรึ" ข้าตะโกนออกไป หวังจะได้คำอธิบาย​แต่ว่าㅡ

"พวกข้าแค่หยอกกันเล่น" นาจาสะบัดหน้าหันมาเขม่น​ข้า แต่เสียงของเขาฟังดูแหบยังไงชอบกล บุตรชายแม่ทัพหลี่กลับคืนสู่ร่างเด็กน้อยแล้วกระโดดลงมา

"แต่ข้ามิใช่" อยู่ๆเอ๋าปิ่งที่เงียบมานานก็เอ่ยขึ้น ทำเอาข้างงตาแตก พวกเขาพูดถึงเรื่องอะไรกันอยู่ฟะ แถมไอ้ยิ้มมุมปากหน้าหมั่นไส้​บนพ่อหน้าหยกนั่นยังไม่หายไปอีก ปีศาจน้อยหันขวับมาจ้องหน้าเขาแล้วปึงปังออกไป

เอ หรือนาจาไม่สบาย ทำไมแดงตั้งแต่หน้ายันกกหู

ว่าแต่ตลับชาดทาปากใยไปอยู่บนโต๊ะไม้ข้างเก้าอี้ยาวนั่นได้นะ

/

จบ

"ใยจูบข้า" นาจาถามเสียงแหว มือยกเช็ดชาดที่ปากตัวเองอย่างลวกๆ ใบหน้าเห่อร้อนยังอยู่ใกล้ชิด​กับอีกฝ่ายอย่างลืมตัว หรือไม่ก็ถูกมนตราจากริมฝีปากมังกรครอบงำอยู่่

"เพื่อนไม่จูบกัน คิดว่าข้าไม่รู้รึ" โอสถปีศาจกล่าวย้ำ นัยน์ตาคลอด้วยน้ำใสจากอาการขาดอากาศ​หายใจ​เมื่อครู่, ทำเอาสายตาเอ๋าปิ่งทอดมองด้วยเอ็นดู

"ข้ามิได้อยากเป็นเพียงเพื่อน เจ้ามิรู้รึ" ไข่มุกสวรรค์​ตอบ, นาจานิ่งงัน แม้ไม่เคยพบพานความรักที่ได้ัรับนอกจากพ่อแม่ แต่ก็สามารถ​รับรู้ได้ถึงเสียงดวงใจด้านใน คล้ายมีเปลวเพลิง​ขยับไหวอยู่ในนั้น จนกระทั่งถูกละอองน้ำทะเลในดวงตาสีฟ้าเข้มนั่นสะกดไว้

ด้วยคาถาอันแสนกล้าแกร่ง​

"ดวงใจของข้าควรคู่เพียงโอสถ​ปีศาจหนึ่งเดียว" 

"..." 

"และหวังว่าเจ้าจะไม่ถือสาเรื่องชาดทาปากนี่" เขายิ้ม, นาจาเคยคิดว่ามังกรเป็นสัตว์​เจ้าเล่ห์​เพทุบาย​

ก็จริงนั่นแหละโว้ย ไอ้เจ้าเอ๋าปิ่ง！！！！

/

จบจิงแระ

สั้นกว่าฤดูหนาวประเทศไทย สันยาว่าจะแต่งสักห้าร้อยคำ