เขาถามขึ้นมาตอนห้าทุ่มสี่สิบสี่นาที 

นายนั่นแหละ สนใจเรื่องจุกจิกพวกนี้ไปทำไมกันนะ แต่ผมไม่ได้พูดออกไปหรอก ส่งให้ไปแต่ความเงียบ

งั้นไปกันเถอะ เขาพูดแบบนั้นแล้วลากผมลงจากเตียง แม่งคิดจะทำอะไรก็ทำเหรอวะ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะพาผมมาที่ไหน ดาดฟ้า

พูดแบบนั้นไปแต่กลับได้เสื้อฮู้ดที่ไม่ได้ซักมาเป็นเดือนกลับมา อี๋ว่ะ

อะไรกัน ปรัชญาคำคมเหรอวะ อินไรมาวะเนี่ย

ให้ตาย ผมสนใจเขามากกว่าอะไรทั้งหมดอยู่แล้ว 

บุหรี่ที่สูบมอบไหม้ไปหมด เขาและเสื้อของเขาที่อยู่กับผม เขาที่เป็นส่วนหนึ่งกับท้องฟ้าสีดำมืดนั้น ส่องสว่างที่สุด เปล่งประกายที่สุด เขานั่นแหละไม่รู้อะไร ไม่สังเกต และไม่เคยสนใจผม นอกจากรู้ว่ามีดาดฟ้ากับรู้ว่าผมอ่านนิยายชวนอ้วก เขารู้ไหมว่าผมน่ะรู้สึกยังไง

.