13 : วันแรก

ผมจ้องมองคุณตั้งแต่วันที่ดอกไม้ร่วงหล่น
ตัวคุณที่นั่งรอที่ป้ายรถเมล์อยู่นั้น ถูมือไปมา
ควันน้อยๆ ที่วิ่งออกมาริมฝีปาก
คุณหันมองจ้องมองผมด้วยดวงตาใสกระจาย

คุณหันมายิ้มด้วยใบหน้าราวนางฟ้าตัวน้อย
แล้วหัวใจของผมเหมือนถูกทำให้ละลาย

ปาร์ค จิมินเหมือนเด็กซุกซน ไร้เดียงสา
ราวกับพระเจ้าพึ่งคลอดเขาออกมาได้ไม่นาน
ทั้งน่าหลงใหลและน่าริษยาในเวลาเดียวกัน

01.

ผมจ้องมองคุณตั้งแต่วันที่ดอกไม้ร่วงหล่น
ตัวผมที่นั่งรอที่ป้ายรถเมล์อยู่นั้น ได้หันไปสบตากับคุณเข้า
คุณหันมองจ้องมองผมด้วยดวงตาของแมว
ผมจึงยิ้มให้

คุณหลบหน้าก่อนจะซุกแก้มเข้ากับผ้าพันคอนิ่ม
พอเห็นท่าทางแบบนั้นของคุณ
หัวใจของผมก็เหมือนถูกทำให้ละลาย

พอเห็นฝ่ามือกระด้างที่ถูไปมาสร้างอบอุ่น
ก็ชวนให้น่ากุมไว้เสียเหลือเกิน

มิน ยุกกินั้นเหมือนลูกแกะหลงทาง
ร่างนั้นแต่งแต้มด้วยบาดแผล
แผ่นหลังแสนเปราะบาง หงอยเหงา
คิดว่าหากโอบกอดไว้ได้ก็คงดี

02.