พื้นที่แห้งผาก บนริมฝีปากคู่งาม
แรกเริ่มเขาประคองเธอเข้ามาจูบ
ดวงตาใสกระจ่างเว้าวอนขอความรัก
กรุ่นลมหายใจที่ปลายแก้ม
จุมพิตละมุนแตะแต้มแผ่วเบา
เธอบิดเบือนอย่างเก้อเขิน
เขาขยับชิดไม่ขอจากไป
ว่า กลีบปากเธอดุจกลีบดอกไม้
นุ่มนวลยวนใจกว่าสิ่งใด
เธอยินยอมด้วยจิตกรุณา
ตอบรับมอบรักและห่วงใย
-
อีกครั้งที่เขาดึงเธอเข้ามาจูบ
กระซิบข้างหู ว่าอดใจไม่ไหว
จูบแล้วจูบซ้ำไม่ยอมผละออก
จนหูตาลาย จนเจ็บระบม
จนมันเปลี่ยนสี เป็นแดงอมม่วง
จนเป็นเช่นนั้นอยู่หลายวัน
เขาเพียงหัวเราะไม่ได้ใส่ใจ
พลางบอกว่ารู้ใจเธอก็ชอบเหมือนกัน
-
วันนั้นที่ทั้งสองเง้างอนผิดใจ
เธอก็พยายามค่อยพูดค่อยจา
ไม่รู้เขาหงุดหงิดอะไรหนา
เหตุผลที่เธอเค้นมาแต่ละคำ
กลับฟังดูไร้สาระถึงเพียงนั้น
เขาเอาแต่ถั่งโถมกายเข้ามา
จูบจนบทสนทนาเลอะเลือนขาดหาย
แล้วเขาว่าเขาไม่โกรธแล้วก็ได้
เห็นเธอง้อน่ารักปานจะขาดใจ
-
หากครั้งนี้คงไม่เหมือนกัน
เธอทำเสียงดังอย่างที่เขาเคย
อยากให้เขาเข้าใจสิ่งใดไม่ถูก
ทั้งจ้องทำลายความหวังดี
เอาแต่ทำร้ายคนที่รักเขา
เขาเพียงตอบไม่รู้ว่าผิดตรงไหน
บอกตัวเขามันไม่ใช่คนดีอะไร
ก็เป็นเช่นนี้ไง เป็นมาตลอด
ขอโทษละกัน ถ้าเธอรับไม่ได้
เธอมองดวงตาหลบหลีกของเขา
เขาไม่เข้าใจ ไม่ยอมเข้าใจ
เสียงแหบพร่าเลยเอ่ยถามไถ่
ยังต้องการกันอยู่ไหม..แค่นี้
ง่ายๆสั้นๆ เขายังกล้าตอบว่า
ไม่แน่ใจ
นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอขยับจูบเขาก่อน
แต่จังหวะเดียวกันนั้น เธอกลับทั้งขบขัน
ทั้งอับอาย นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่หนอ
ไขว่คว้าเสี้ยวรักหากมันหลงเหลือ
พยายามจะรั้ง คนที่จากไปไกล
มาขอความรักจากคนหมดใจหรือ
อดีตแสนสั้น ยิ่งชวนสงสัย
รักที่เคยประทับมาพร้อมรอยจุมพิตนั้น
เป็นของแท้หรือเล่ห์กลหลอกกัน
เธอผละถอยห่างจากเขา
เขากลับรุกไล้บดเบียดเธอทันใด
ทั้งกลีบดอกไม้ ทั้งก้านใบ
เธอบอกว่าไม่ แต่เขาไม่เห็นฟัง
หูเพี้ยนกระมัง ถึงไม่เข้าใจ
เธอยังคงบอกไม่ มือปัดป่ายทิ้ง
อารมณ์ดื้อรั้น ยากหักห้ามไหว
เธอไม่ยินยอมนั้นจริงแน่แท้
จะให้แข็งกร้าวผลักไส กลับทำไม่ได้
เขาจูบรัดจนสุขสมพอใจ
จึงยอมปล่อยเธอไปอย่างน่าเสียดาย
เธอทวงถามเรื่องที่ยังขุ่นเคืองกัน
เขาเลียริมฝีปาก ยิ้มระรื่น
คำตอบนั้น ทำเธออึ้งงัน
เรื่องแบบนี้ มันชดเชยกันได้
ดาหลัน,
#จากดวงจันทร์ #dalunx
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in