เราโคจรมาเพื่อพบกัน ไม่ได้เพื่อรักกัน แล้วก็หลุดหายจากกันไป...เช่นนั้น

ฉันรู้สึกว่ากาารพบเจอกันของคนเราเป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์ โลกเรามีมนุษย์เกือบแปดพันล้าน 

เราอาจจะคาดเดาได้บ้างนิดหน่อยจากต้นกำเนิด ว่ามันจะพาไปเจอใครได้บ้าง และ คงไม่มีวันเจอใครอย่างแน่นอน แต่ในทุกๆวินาทีของการตัดสินใจนำพาเราไปสู่เส้นทางที่พบผู้คนแตกต่างออกไปเสมอ  แค่ก้าวขาออกจากบ้าน ผู้ร่วมทางบนท้องถนนก็ไม่ใช่คนเดิมจากเมื่อห้าวินาทีก่อนแล้วใช่มั้ยล่ะ 

ในชีวิตหนึ่ง เราจะได้พบคนกี่คน เดินผ่านกี่คน แล้วรู้จักกันกี่คนหนอ แล้วสุดท้ายเมื่อผ่านไป 5ปี หรือ 10ปี คำว่ารู้จักซึ่งไม่อาจหวนคืนเป็นคำว่าไม่รู้จัก  แต่เราก็รู้ได้เองเลยว่า กับใครบางคน เราคงไม่มีทางเจอกันอีกแล้ว

 เราเพียงมีชีวิตอยู่ในความทรงจำของกันและกัน

ห้วงเวลาที่แสนวิเศษนั้น อันที่จริงก็ไม่ได้วิเศษเท่าไหร่ ทุกชีวิตยังต้องดำเนินต่อไป  ทุกคนต่างสร้างเรื่องราวของตัวเอง ก็ไม่มีเวลาไปคิดหรอกว่าเราทำคนหล่นหายไปเท่าไหร่ และถูกทอดทิ้งมาตั้งเท่าไหร่ 

ฉันย้อนนึกถึงเพื่อนสนิทสมัยเด็ก จากกันมาแล้วสิบกว่าปี ความทรงจำเลือนราง แค่จำได้ว่าสนิทกันมาก เมื่อหลายปีก่อนหลังจากเล่นเฟซบุคมาสักพัก ฉันลองค้นชื่อแล้วก็เจอเขา ทุกวันนี้เรายังเป็นเพื่อนกันในสังคมออนไลน์แต่ไม่เคยเจอกันเลย ความทรงจำดีๆต่อกันไม่อาจเพียงพอต่อแรงดึงดูดให้สองคนมาพบ แล้วไหนเพื่อนคนอื่นๆที่จำชื่อไม่ได้แล้วล่ะ คงไม่มีวันพบกันอีกแล้วสิ 

มันน่าเศร้านะ หากก็ไม่ได้สำคัญอะไร ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อชีวิตใครเลย ในโลกอันกว้างใหญ่ใบนี้ 
ทุกคนก็รู้อยู่หรอกใช่มั้ย จริงๆ ด้วยความสามารถของโลกปัจจุบัน การเจอใครไม่ได้เป็นเรื่องยากเลย คิดถึงก็ไปหา โทรนัดวันเวลากัน เมื่อช่วงก่อนโรคระบาดฉันก็ว่าจะไปเยี่ยมเพื่อนที่ต่างแดนอยู่เหมือนกันนะ เพื่อนจากครั้งหนึ่งที่ได้มีโอกาสใช้เวลาร่วมกัน เป็นความสัมพันธ์ที่ดีเลย แล้วเราคงจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้ ความคิดนั้นก็จืดจางลงไปมากแล้ว 

เช้าวันรุ่งขึ้นที่มาทดแทนอดีต ความวุ่นวายระลอกใหม่ที่เรากำลังต้องเผชิญ บทสนทนาที่เหลือเพียงทักทายกันตอนปีใหม่ ฉันไม่ได้ทอดทิ้งเขา เขาไม่ได้ทอดทิ้งฉัน เราก็แค่ไม่สำคัญต่อกันและกันมากพอ

พอมาเขียนแบบนี้แล้ว ฉันดูเหมือนเป็นยัยคิดมากอยู่ฝ่ายเดียวเลยแฮะ

คุณรู้ตัวเมื่อไหร่กันล่ะว่า เราไม่สามารถเก็บทุกคนไว้ในชีวิตได้ ความจริงว่าเราไม่ได้เป็นศูนย์กลางของใคร ฉันว่าความรู้สึกมันน่าตกใจพอๆกับตอนที่มนุษย์รู้ว่า โลกไม่ได้เป็นศูนย์กลางของระบบสุริยะเลยล่ะมั้ง 

และ...เมื่อเราปล่อยมือจากกัน 

ต่อให้ฉันอยากเก็บเธอไว้แค่ไหน ต่อให้คิดถึงมากมายเพียงใด 

ขอเพียงได้เห็นเธออยู่ในสายตานานกว่านี้อีกสักหน่อย 

ทว่าเพราะเราไม่ได้รักกัน หากเธอไม่ต้องการ ระยะห่างระหว่างเรา ในที่สุดก็ไกลออกไปทุกที 

แล้วเราจะใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อคิดถึงใครบางคนที่ไม่ได้คิดถึงเราอีกแล้วไปเพื่ออะไร 

เราต่างเป็นเพียงเศษเสี้ยวก้อนหินที่โคจรมาพบพานเพื่อผ่านเลยกันไป 

ทุกวันนี้เราก็ได้แต่พยายามเก็บคนที่สำคัญ คนที่มีผลประโยชน์ร่วมกัน รักษาไว้ด้วยไม่รู้เลยว่า กาลเวลาจะพาให้ใครคนไหนหายไปเมื่อไหร่

กลายเป็นว่า เราทำได้แต่หวังให้เขาคนนั้นจะอยากมีเราในชีวิตมากพอๆกับที่เราอยากมีเขาอยู่

ดาหลัน,

#จากดวงจันทร์ #dalunx

https://www.facebook.com/dalunx