*สปอยตอนจบรูทที่หากคอนเนอร์หาเจริโก้ไม่เจอนะคะ*
https://youtu.be/vtYKybSc7e0?t=22s
'ปัง!'
กระสุนเพียงนัดเดียวในรัสเซียนรูเล็ตถูกส่งผ่านทะลุจากขมับอีกด้านสู่อีกด้าน
ร่างโทรมเหี่ยวเฉาเอียงกระทบกับพื้นประสานกับเสียงแผดร้องของซูโม่
โทรทัศน์ยังคงทำหน้าที่ของมันแม้หนึ่งชีวิตที่ร่างกายและอีกหนึ่งชีวิตที่จิตใจ ได้แหลกสลายหยุดลงไปพร้อมกัน
ข่าวยังคงรายงานว่าแอนดรอยด์แพ้ พวกเขาทั้งหมดต้องถูกกำจัด
มันจะไม่สำคัญเลยถ้าแอนดรอยด์พวกนั้นไม่ใช่แอนดรอยด์ที่มีชีวิตจิตใจ
ไม่ใช่แอนดรอยด์ที่เหมือนกับสิ่งที่เขามองว่าเป็นคนในครอบครัว
เมื่อสมองถูกทำลายหัวใจก็เต้นแผ่วลงอย่างรวดเร็ว เซนต์เบอร์นาร์ดเห่าหอนคลอเคลียร่างไร้วิญญาณของเจ้านาย แม้มันจะเลีย จะผลัก จะทำเช่นไรเจ้านายของมันก็ไม่อาจฟื้นขึ้นมาอีก
แฮงก์ไม่รู้หรอกว่าแอนดรอยด์จะมีสวรรค์เหมือนมนุษย์หรือเปล่า จะได้อยู่ด้วยกันกับมนุษย์หรือไม่
เขาได้แต่หวังว่าจะได้ไปอยู่ด้วยกันกับคอนเนอร์
ได้อยู่ด้วยกันกับโคล
ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันเฉกเช่นครอบครัว
จู่ๆแฮงก์กลับพบว่าตัวเองยืนอยู่ท่ามกลางพายุหิมะที่โถมเข้ามาจนต้องยกแขนขึ้นมาบัง
ตรงกลางสวนที่โดนพายุหิมะกลบความงดงาม เขาเห็นคนสองคน แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นเขาจำได้ในทันทีว่าเป็นคอนเนอร์
คอนเนอร์กำลังจูงมือเด็กน้อยคนนึงที่เขาเฝ้าคิดถึงทุกลมหายใจ
โคล ลูกชายของเขา
แฮงก์ไม่ใช่คนเจ้านํ้าตา แต่ตอนนี้เขากลับคุมมันไม่ได้ ความอึดอัด ความทุกข์ระทมตลอดหลายปี ถูกระบายทะลักออกมาผ่านนํ้าตา
เขาเดินฝ่าพายุไปที่ปลายทาง เร็วขึ้น เร็วขึ้นจนแทบกลายเป็นวิ่ง พุ่งเข้าไปสวมกอดเด็กน้อยที่วิ่งเข้ามาหาเขาเช่นกัน
แฮงก์ย่อตัวลงกอดโคลแน่นราวกับจะไม่ยอมให้หายไปไหนอีก เด็กน้อยยิ้มในขณะที่ผู้ใหญ่ตัวโตสภาพไม่จืดอย่างเขากลับมีนํ้าใสๆไหลออกมาอย่างเงียบๆ
พายุหิมะเริ่มสงบลงเหลือเพียงหิมะโปรยปราย
"ผมคิดถึงพ่อมากฮะ"
"พ่อก็คิดถึง พ่อก็คิดถึงลูกมากเหมือนกัน"
พ่ออยากตามไปอยู่กับลูกมาโดยตลอด
แฮงก์คลายกอดมองใบหน้าที่เขาได้แต่มองจากรูปถ่ายมาหลายปี ใบหน้าน้อยๆที่ยิ้มให้เขา ยิ้มราวกับโลกนี้ได้รับการอภัย เขามองเลยไปยังอีกคนที่ยืนมองพวกเขาจากที่เดิม
แฮงก์ค่อยๆลุกขึ้นจูงมือลูกชายของเขาเดินไปหา'ลูกชายอีกคน' เขายิ้มมองคอนเนอร์ที่ค่อยๆยิ้มน้อยๆ ให้เขาอย่างเป็นธรรมชาติ อย่างมนุษย์ที่มี'จิตใจ'คนนึง
พายุได้จบลงแล้ว เมฆหมอกเริ่มถูกแทนที่ด้วยแสงสว่าง ละลายความเจ็บชํ้า ความขมขื่นที่ปกคลุมจิตใจ
แฮงก์เดินเข้าไปใกล้ๆ ดึงคอนเนอร์เข้ามากอดอย่างเงียบๆ ไร้ซึ่งคำพูด เป็นการกอดที่แผ่วเบา แต่กลับปัดเป่าความหวาดกลัว ความเดียวดาย ความสิ้นหวัง ทุกสิ่งที่ทั้งสองต้องเผชิญให้หายไป
"ผมคิดถึงคุณมากครับ"
"คุณพ่อ"
.
.
.
.
"โฮ่งๆ!"
"ซูโม่ แกก็ตามมาด้วยหรอวะ?!"
I've been waiting for a long time
for to be a family
----------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ ฟิคนี้คือเขียนด้วยแรงเวิ่นล้วนๆเลยอาจจะออกมากาวซักเล็กน้อยค่ะ(ฮ่า)
เราไม่ค่อยหวีดจนถึงขั้นเขียนอะไรแบบนี้เลย ถ้าหากพบข้อผิดพลาดสามารถติชมได้นะคะ
ขอบคุณที่อ่านค่า
ขอบคุณสำหรับฟิคหน่วงตับนะค—