"ไอ้ซาบุโร่ แกเหม่ออะไรนักหนาฮะ!?" เสียงหนวกหูของพี่ชายคนรองบ้านยามาดะ 'จิโร่' โวยวายอยู่ข้างๆผม

"ยุ่งอะไรไอ้พี่โง่"

"เฮอะ! ไปกินนมนอนไป๊"

ผมกับจิโร่มักจะทะเลาะกันเป็นประจำ

"อ้าว! หวัดดีไอ้ตัวแสบหมายเลขสอง" เพื่อนของพี่อิจิโร่เอ่ยทักจิโร่ขึ้นมา

"หวัดดีครับพี่ซามะโทคิ! ผมก็ว่ารองเท้าใคร.."

"เออ ฉันเองแหละ..แล้วนั่นเจ้าหมายเลขสามหรือเปล่า?" เขาชี้นิ้วมาทางผม

"ใช่แล้วล่ะ! นั่นน้องชายคนเล็กของฉันเอง" ยังไม่ทันที่ผมจะได้เอ่ยปากตอบคำถาม พี่อิจิโร่ก็มาตอบแทน

"ไอ้ตัวแสบทั้งสองวันนี้เดี๋ยวฉันจะกลับบ้านค่ำๆหน่อยนะ ฝากดูแลบ้านด้วยล่ะ"

"คร้าบบ~" 

"ครับ.." สิ้นเสียงปิดประตู ผมก็หนีขึ้นไปนอนบนห้อง

"จำกันไม่ได้เลยสินะ..." ผมหลับตาลงปล่อยให้ภาพเก่าๆวนเวียนอยู่ในหัว เฮอะ...แม่งโคตรขี้โกงเลยนี่หว่า—ทำไมผมต้องเป็นฝ่ายจำด้วยล่ะ?

"เฮ้อ.." ผมเอื้อมมือไปเปิดเพลงบนโน๊ตบุ๊คก่อนจะเอนตัวลงนอน

เสียงดนตรีเพลงช้าๆค่อยๆเริ่มบรรเลง....

บัดนี้เธอบอกกับฉันว่าเธอเหงา

งั้นเธอก็ลองร้องไห้จนน้ำตาท่วมเป็นสายน้ำสิ

ร้องออกมาให้ฉันดูหน่อยสิ

*เพลง Cry me a river—Diana Krall