หนังสือ : สองเงาในเกาหลี
โดย : ทรงกลด บางยี่ขัน
จำนวน : 360 หน้า
ราคา : 295 บาท

          "ยินดีที่ไม่รู้จัก" เป็นเพลงที่ยังคงดังก้องอยู่ในห้วงความคิดในหลาย ๆ ครั้งหลังจากที่ดํหนังเรื่อง "กวน มึน โฮ" จบลง แม้จะดูมันจบมาหลายปีแล้วก็ตาม แต่ท่อนนึงในเพลงที่ร้องว่า "ยินดีที่ไม่รู้จัก ไม่รู้จัก แค่รู้ว่ารักก็พอใจ" มันยังสะท้อนไปมาในกระดูกรูปค้อน โกรน ทั่งและฝังลงในซีรีบรั่มอย่าไม่มีวันลบออก

         ตอนแรกที่ได้ยินเพลง "ยินดีที่ไม่รู้จัก" หลายคนคงคิดในใจ "บ้าป่าววะ ไม่รู้จักกันจะรักกันได้ยังไง" แต่พอดูหนังแล้วก็แบบ "เออวะ" ยินดีที่ไม่รู้จัก

         หลังจากมีโอกาสได้ดู "กวนมึนโฮ" ผ่านไป 5-6 ปี เพิ่งจะมีโอกาสได้พบกับหนังสือ "สองเงาในเกาหลี" ของ ทรงกรด บางยี่ขัน ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรกับหนังสือเล่มนี้ (ไม่คิดจะหยิบเลยด้วยซ้ำ) กระทั่งสายตาสอดประสานเข้ากับคำโปรยใต้ชื่อหนังสือว่า "แรงบันดาลใจของ ภาพยนตร์เรื่อง กวน มึน โฮ"

          หลังจากเห็นคำโปรยปกก็ยังไม่ซื้ออยู่ดี เพราะตอนนี้ผ่านมา 5-6 ปีมันก็ไม่อินแล้วป่าววะ

         กระทั่งไม่นานมานี้ จำได้ว่านั่งเล่นอยู่ในส้วมของห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งและได้ยินเพลง "ยินดีที่ไม่รู้จัก" ดันดังขึ้นมาตอนกำลังนั่งเล่น หลังจากได้ยินเพลงนี้จบ ก็ตัดสินใจลุกจากที่นั่งที่นั่งเล่นอยู่ในส้วม เดินออกประตู้มา ตรงไปล้างมือ แวะที่เครื่องเป่ามือจนแห้ง และตรงไปที่ร้านหนังสือ เลือกหยิบเอา "สองเงาในเกาหลี" ขึ้นมาแล้วตรงไปจ่ายเงิน ในที่สุดก็ได้สองเงาในเกาหลีมานอนคุดคู้อยู่ในกระเป๋าสะพายหลังอย่าง งง ๆ

          หลังจากกลับถึงห้องก็ถึงเวลาลงมือเปิดหนังสือ ทอดสายตาไปตามตัวอักษร ที่บันทึกเอาไว้ "สองเงาในเกาหลี" ทำหน้าที่กวนตะกอนคำถามสำคัญในใจขึ้นมาอีกครั้งว่า "คนเราจะเดินทางร่วมกับคนแปลกหน้าได้จริง ๆ หรือ (?)"

          น่าแปลกใจที่ "สองเงาในเกาหลี" ทำให้คำตอบของคำถามเรื่องของ "ความแปลกหน้า" ดูไม่มีความสลักสำคัญอีกต่อไป เมื่อไล่สายตาไปตามตัวอักษร ผ่านหน้าแล้วหน้าเหล่า "สองเงาในเกาหลี" ชี้ชวนให้เราเห็นว่า "แท้จริงแล้วการที่เรารู้จักใครสักคน มันไม่จำเป็นว่าเราต้องรู้ว่าว่าเขาคือใคร (?) เราเพียงแค่รู้ว่าเขาก็คือเขาที่อยู่ตรงหน้าเราในตอนี้ก็พอแล้ว"

          "สองเงาในเกาหลี" ทำหน้าที่เป็นบันทึก ที่บอกเล่าเรื่องราวของ 1 หนุ่ม (ทรงกลด) และ 1 สาว (พิณ) ที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนในประเทศไทย แต่ไม่รู้อะไรทำให้ทั้ง 2 ได้รู้จักกันที่เกาหลีและกลายเป็นเพื่อนร่วมทางของกันและกันไปตลอดระยะเวลากว่า 10 วันในประเทศที่ความเหงาจากอากาศหนาวเข้าปกคลุม

          โดยตลอดการเดินทางกว่า 10 วัน คนทั้งคู่ไม่รู้เรื่องของกันและกันมากไปกว่ารู้ชื่อของผู้ร่วมเดินทาง เป็นที่น่าแปลกใจว่าจังหวะชีวิตของคน 2 คนที่รู้จักกันแค่ชื่อ มันจะเป็นจังหวะชีงิตที่มีความลงตัวและทำให้บรรยากาศของความหนาวและเหงา ถูกเปลี่ยนแปลงไปเป็นบรรยากาศสีชมพู ๆ เจือความอบอุ่นเล็ก ๆ ที่เกิดจากการไม่รู่จักกันของ ทรงกลดและพิณ

          ถ้าจะให้หาคำพูดอะไรมาเอ่ยถึง "สองเงาในเกาหลี" คงไม่มีคำไหนที่จะดีไปกว่า "ยินดีที่ไม่รู้จัก"