_____________________________________________

รีวิวเว้ย (129.1) "เราจะไม่ปล่อยให้นกเหยี่ยวสีขาวปากแดง มาครอบครองอาณาจักรท้องฟ้าโดยไม่ชอบธรรม...เราต้องต่อสู้" "ตายเป็นตาย...หากเราตาย ขอให้เรารวมพลังกันด้วยความกล้าหาญเถิด แต่ได้อาณาจักรของเราคืนมา ก็เป็นการถูกต้องแล้ว"

หนังสือ : นกพิราบผู้เสียสละ
โดย : ชมัยภร แสงกระจ่าง
วาระ 100 ปีชาตกาล ศ.ดร.ป๋วย อึ๊งภากรณ์

         นิทานจากแรงบันดาลใจในความกล้าหาญและรักในสันติภาพของอาจารย์ป๋วย ขณะเข้าร่วมเสรีไทย ในสงครามโลกครั้งที่สอง

          นิทานว่าด้วยเรื่องของนิพิราบผู้ไม่ยอมก้มหัวให้กับความอยุติธรรม ของผู้นำที่มาจากการแย่งชิงอำนาจของบุคคลอื่น และพร้อมที่จะลุกขึ้นมาเพื่อสู้และทวงถามหาความยุติธรรม ที่ถูกพรากและแย่งชิงจากไป

          ต่อให้เป็นเพียงนกพิราบตัวเล็ก ๆ ก็พร้อมที่จะต่อกรกับนกเหยี่ยวที่แข็งแรง แต่อยุติธรรมยึดครองอำนาจ หากไม่สู้เราจะอยู่อย่างผู้สมยอมได้หรือ

      _____________________________________________

รีวิวเว้ย (129.2) "ถ้าท่านเจ้าป่าคิดว่าฉันผิดก็เชิญลงโทษ ฉันยอมตายดีกว่ายอมให้ท่านละเมิดกฎของป่า ซึ่งเป็นเรื่องของส่วนร่วม"

หนังสือ : งูใหญ่ ผู้ซื่อสัตย์
โดย : ชมัยภร แสงกระจ่าง
วาระ 100 ปีชาตกาล ศ.ดร.ป๋วย อึ๊งภากรณ์

         นิทานจากแรงบันดาลใจในความซื่อสัตย์และความกล้าหาญของอาจารย์ป๋วย ขณะเป็นผู้ว่าการธนาคารแห่งประเทศไทย

          หนังสือภาพว่าด้วยเรื่องของงูใหญ่ ที่ไม่ได้เป็นเจ้าป่า เป็นเพียงผู้ได้รับความไว้วางใจ และฉันทามติจากบรรดาสัตว์น้อยใหญ่ ให้คอยปกป้องอาหารของเหล่าสรรพสัตว์ เพื่อเก็บไว้ปันส่วนให้กับสัตว์ที่ป่วยและพิการ

         อยู่มาวันหนึ่งสิงโตเจ้าป่า ต้องการอาหารเหล่านั้นไปเลี้ยงลูก เลี้ยงเมีย ผู้มีสุขภาพครบถ้วนบริบูรณ์ เมื่อเป็นเช่นนั้น งูใหญ่ในฐานะของผู้ดูแลอาหารเล่านั้น จึงไม่ยอมให้เจ้าป่าทำตามใจชอบ ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตของตนก็ยอม เพื่อปกป้องผลประโยชน์ของส่วนร่วมเอาไว้ มิใช่ยอมยกให้กับใครคนใดคนหนึ่ง เพียงเพราะเขาเป็นผู้ที่มีอำนาจมากกว่า

     _____________________________________________

รีวิวเว้ย (129.3) "ท่านมีปีกตัวเดียวไม่ได้หรอก เพราะเมื่อบินขึ้นไปบนฟ้าตัวเดียวท่านก็จะโดดเดี่ยว

หนังสือ : ครูใหญ่ ป. ปลา
โดย : ชมัยภร แสงกระจ่าง
วาระ 100 ปีชาตกาล ศ.ดร.ป๋วย อึ๊งภากรณ์

         นิทานจากแรงบันดาลใจในความดี เฉลียวฉลาด และมีปัญญาของอาจารย์ป๋วย ขณะเป็นอธิการบดี มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

         หนังสือว่าด้วยเรื่องของครูใหญ่ ป.ปลา ที่อยากสอนให้ปลาทั้งทะเลมีความรู้ และครูใหญ่ ป.ปลา มีความมานะบากบั่น ที่จะสั่งสอนปลาทุกตัวอย่างเท่าเทียมกัน ต่อให้ปลาตัวนั้นจะเป็นปลาอะไร และเคยมีนิสัยสันดานมาอย่างไรก็ตาม

     _____________________________________________

รีวิวเว้ย (129.4) คนเราเกิดมาไม่เท่ากัน การเข้าถึงทรัพยากรก็ไม่เท่ากัน แต่เราเป็นคนเท่ากัน และเรามีสิทธิที่จะเข้าถึงทรัพยากรต่าง ๆ อย่างเท่าเทียมกัน โดยรัฐบาลมีหน้าที่ในการจัดสรรสิ่งเหล่านี้ให้กับประชาชนในรูปแบบของสิ่งที่เรียกว่า "รัฐสวัสดิการ"

หนังสือ : จากครรภ์มารดา ถึงเชิงตะกอน
โดย : ป๋วย อึ๋งภากรณ์
วาระ 100 ปีชาตกาล ศ.ดร.ป๋วย อึ๊งภากรณ์

          ถ้าใครรู้จักอาจารย์ป๋วย ในแบบที่ไม่ฉาบฉวยเกินไปนัก น่าจะเคยมีโอกาสได้อ่านงาน "จากครรภ์มารดา ถึงเชิงตะกอน" ของอาจารย์ ที่ว่าด้วยเรื่องของสวัสดิการณ์ที่ควรจะ และจำเป็นจะต้องถูกสร้างสรรขึ้นมาโดยรัฐ แต่อาจารย์มิได้เรียนร้องให้จัดทำสวัสดิการโดยรัฐแค่เพียงอย่างเดียว ในตอนท้ายอาจารย์ป๋วย ยังทิ้งข้อความเอาไว้ว่า "ตนในฐานะประชาชนของรัฐ ก็พร้อมที่จะเสียภาษี เพื่อให้สวัสดิการดังกล่าว ดำเนิน เกิด มี ได้ด้วยเช่นกัน"

         "จากครรภ์มารดา ถึงเชิงตะกอน" มีขนาดไม่สั้น ไม่ยาวเท่าใดนัก หากท่านใดไม่เคยอ่านผ่านตา ผู้เขียนขอเชิญชวนให้ท่านลองไล่สายตาในบรรทัดต่อไปตั้งแต่ต้นจนจบดูนะ

         ......"เมื่อผมอยู่ในครรภ์ของแม่ ผมต้องการให้แม่ได้รับประทานอาหารที่เป็นคุณประโยชน์ และได้รับความเอาใจใส่ และบริการอันดีในเรื่องสวัสดิภาพของแม่และเด็ก ผมไม่ต้องการมีพี่น้องมากอย่างที่พ่อแม่ผมมีอยู่ และแม่จะต้องไม่มีลูกถี่นัก

         พ่อกับแม่จะแต่งงานกันถูกฎหมาย หรือธรรมเนียมประเพณีหรือไม่ ไม่สำคัญ แต่สำคัญที่ พ่อกับแม่ต้องอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข ทำความอบอุ่นให้ผมและพี่น้อง

        ในระหว่าง 2-3 ขวบแรกของผม ซึ่งร่างกายและสมองผมกำลังเติบโตในระยะที่สำคัญ ผมต้องการให้แม่ผมกับตัวผม ได้รับประทานอาหารที่เป็นคุณประโยชน์

         ผมต้องการไปโรงเรียน พี่สาวหรือน้องสาวผมก็ต้องการไปโรงเรียน จะได้มีความรู้หากินได้ และจะได้ รู้คุณธรรมแห่งชีวิต ถ้าผมสติปัญญาเรียนชั้นสูง ๆ ขึ้นไป ก็ให้มีโอกาสเรียนได้ ไม่ว่าพ่อแม่ผมจะรวย หรือจน จะอยู่ในเมืองหรือชนบทแร้นแค้น

         เมื่อออกจากโรงเรียนแล้ว ผมต้องการงานอาชีพที่มีความหมาย ทำให้ได้รับความพอใจว่า ตนได้ทำงานเป็นประโยชน์แก่สังคม

        บ้านเมืองที่ผมอาศัยอยู่จะต้องมีขื่อ มีแป ไม่มีการข่มขู่ กดขี่ หรือประทุษร้ายกัน ประเทศของผมควรจะมีความสัมพันธ์อันชอบธรรม และเป็นประโยชน์กับโลกภายนอก ผมจะได้มีโอกาสเรียนรู้ถึงความคิด และวิชาของมนุษย์ทั้งโลก และประเทศของผมจะได้มีโอกาส รับเงินทุนจากต่างประเทศ มาใช้เป็นประโยชน์แก่ส่วนรวม

         ผมต้องการให้ชาติของผมได้ขายผลิตผลแก่ต่างประเทศด้วยราคาอันเป็นธรรม ในฐานะที่ผมเป็นชาวไร่ชาวนา ผมก็อยากมีที่ดินของผมพอสมควรสำหรับทำมาหากิน มีช่องทางได้กู้ยืมเงินมาขยายงาน มีโอกาสรู้วิธีการทำกินแบบใหม่ ๆ มีตลาดดี และขายสินค้าได้ราคายุติธรรม

         ในฐานะที่ผมเป็นกรรมกร ผมก็ควรจะมีหุ้นมีส่วนในโรงงาน บริษัท ห้างร้านที่ผมทำอยู่

         ในฐานะที่ผมเป็นมนุษย์ ผมก็ต้องการอ่านหนังสือพิมพ์ และหนังสืออื่น ๆ ที่ไม่แพงนัก จะฟังวิทยุ ดูโทรทัศน์ ก็ได้โดยไม่ต้องทนรบกวนจากการโฆษณามากนัก

         ผมต้องการสุขภาพอนามัยอันดี และรัฐบาลจะต้องให้บริการป้องกันโรคแก่ผมฟรี กับบริการการแพทย์ รักษาพยาบาลอย่างถูกอย่างดี เจ็บป่วยเมื่อใดหาหมอพยาบาลได้สะดวก

          ผมจำเป็นต้องมีเวลาว่างสำหรับเพลิดเพลินกับครอบครัว มีสวนสาธารณะที่เขียวชะอุ่ม สามารถมีบทบาท และชมศิลปะ วรรณคดี นาฏศิลป์ ดนตรี วัฒนธรรมต่าง ๆ เที่ยวงานวัน งานลอยกระทง งานนักขัตฤกษ์ งานกุศลอะไรก็ได้พอสมควร

          ผมต้องการอากาศบริสุทธิ์สำหรับหายใจ น้ำดื่มบริสุทธิ์สำหรับดื่ม

          เรื่องอะไรที่ผมทำเองไม่ได้ หรือได้แต่ไม่ดี ผมก็จะขอความร่วมมือกับเพื่อนฝูงในรูปสหกรณ์ หรือ สโมสร หรือสหภาพ จะได้ช่วยซึ่งกันและกัน

          เรื่องที่ผมจะเรียกร้องข้างต้นนี้ ผมไม่เรียกร้องเปล่า ผมยินดีเสียภาษีอากรให้ส่วนรวมตามอัตภาพ

         ผมต้องการโอกาสที่มีส่วนในสังคมรอบตัวผม ต้องการมีส่วนในการวินิจฉัยโชคชะตาทางการเมือง เศรษฐกิจ และสังคมของชาติ

         เมียผมก็ต้องการโอกาสต่าง ๆ เช่นเดียวกับผม และเราสองคนควรจะได้รับความรู้และวิธีการวางแผนครอบครัว

        เมื่อแก่ ผมและเมียก็ควรได้ประโยชน์ตอบแทนจากการประกันสังคม ซึ่งผมได้จ่ายบำรุงตลอดมา

         เมื่อจะตาย ก็ขออย่าให้ตายอย่างโง่ ๆ อย่างบ้า ๆ คือตายในสงครามที่คนอื่นก่อให้เกิดขึ้น ตายในสงครามกลางเมือง ตายเพราะอุบัติเหตุรถยนต์ ตายเพราะน้ำหรืออากาศเป็นพิษ หรือตายเพราะการเมืองเป็นพิษ

         เมื่อตายแล้ว ยังมีทรัพย์สมบัติเหลืออยู่ เก็บไว้ให้เมียผมพอใจในชีวิตของเธอ ถ้าลูกยังเล็กอยู่ก็เก็บไว้ เลี้ยงให้โต แต่ลูกที่โตแล้วไม่ให้ นอกนั้นรัฐบาลควรเก็บไปหมด จะได้ใช้เป็นประโยชน์ในการบำรุงชีวิตของคนอื่น ๆ บ้าง".....