"นึกว่าจะได้ยืนถึงเช้าแล้วนะคะ"

ร่างสูงเอ่ยเย้าขึ้นทันทีที่เจ้าของห้องเปิดประตูให้เขาได้เข้าไป คนพี่ถึงกับหัวเราะเสียงดังเมื่อเห็นว่าคนเก่งที่แกล้งเรียกเขาว่าเฮีย ๆ อะไรนั่น ตอนนี้ใส่เสื้อคลุมปิดตั้งแต่คอถึงเขา ใบหน้าน่ารักขึ้นสีทันทีที่เขาแกล้งมองด้วยสายตาวาวระยับ

"พี่มิ้นท์มองแบบนี้คืออะไร หยุดความคิดเลยนะ!! "

คนอายุน้อยกว่าดักคอเสียงดุ หากแต่ร่างสูงกลับรู้สึกเหมือนกำลังโดนแมวตัวเล็กขู่เสียมากกว่า

"ยังไม่ได้คิดอะไรเลยค่ะ" คนพี่ตอบกลั้วหัวเราะอย่างเอื้อเอ็นดูก่อนชูถุงขนมที่แม่ของเขาฝากมาให้คนตรงหน้าแล้วส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจไปให้

"ชูครีมมมมมมมมม" เหมือนต้องมนต์ แฟนเด็กของมกรธวัชสลัดความกลัวทิ้งทันทีที่เห็นแพคเกจขนมร้านโปรดก่อนวิ่งมาคว้าถุงขนมในมือเขา หากแต่ความสูงที่ต่างกัน เพียงแค่คนพี่ชูถุงขึ้นเหนือหัว ร่างบางก็ไม่สามารถไขว่คว้าได้อีกแล้ว แขนยาวอีกข้างตวัดกอดรัดเด็กดื้อแนบอก

"ฮื่ิออออออ ขี้โกงงง" ร่างเล็กประท้วงทันทีที่ถูกเอาเปรียบ แม้ว่าจะคบกันมาเกือบเดือน แต่ก็ไม่เคยจะเคยชินกับใบหน้าหล่อจัดของแฟนตัวเองซักที รู้ทั้งรู้อยู่เต็มอกว่าคนพี่พยายามใกล้ชิดเพื่อที่จะได้ลดอาการแพนิคของตัวเอง แต่ทำไงได้ล่ะ ของแบบนี้มันก็ต้องใช้เวลา

"ไปอาบน้ำก่อนค่ะแล้วค่อยมากินนะ" 

คนพี่กดจมูกโด่งลงกับกลุ่มผมนุ่มของคนที่ตัวเล็กกว่าที่กำลังอิดออดต่อรองเขาอยู่ด้วยท่าทางแสนน่ารัก

"ไม่งั้นเฮียจะไปอาบให้หนูเองนะคะ" คนพี่กระซิบชิดใบหู ทำเอาคนในอ้อมแขนตาโตแล้วผละออกจากพี่มิ้นท์ของเขาอย่างรวดเร็ว

"เลิกเล่นทีเหอะ" รวียู่ปากเล็กน้อยอย่างขัดใจ ก่อนตะบึงตะบอนคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปทันที

ต้องให้ขู่ตลอดเลย..

คนพี่คิดในใจแล้วยิ้มออกมากับท่าทางสุดน่ารักนั่น เขาหันกลับมาสำรวจห้องของแฟนตัวเล็กก่อนลงมือจัดนั่นจัดนี่ให้เป็นระเบียบมากขึ้น แล้วก็ได้พบกับตุ๊กตาสุนัขจิ้งจอก ที่เขาซื้อให้รวีก่อนไปค่ายของสาขาตอนนั้น

ร่างสูงระบายยิ้มอ่อนโยนขณะทอดสายตามองตุ๊กตาตัวเล็กในมือ เขากับรวี ผ่านอะไรกันมามากเหลือเกิน เราต่างเสียน้ำตาไปมากมายกว่าจะได้ครอบครองความรักครั้งนี้

ไม่กล้านึกเลยว่าหากวันนั้น หากเขาไม่ขอโอกาสจากรวีหลังเวที หากเขาไม่ตามน้องไปที่ภูกระดึง ตอนนี้เขาจะเป็นอย่างไร จะทรมานมากแค่ไหนกับโลกที่ไม่มีรอยยิ้มทั้งปากทั้งตา ไม่มีเสียงหัวเราะกังวานใส ไม่มีสัมผัสอบอุ่น ไม่มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ติดตัวเขาอีกต่อไปแล้ว

จะว่าไปก็ยังใจหายทุกที วันนี้รวีบอกเลิกเขาบนภูกระดึง น้ำตามากมายไหลอาบแก้มแบบไม่อาย แต่ยังดีที่คนน้องเมตตา เซอร์ไพรส์เขาในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา เขาถึงกับเข่าอ่อนทรุดตัวไปกอดเอวคนตัวเล็กเอาไว้แล้วปล่อยโฮอย่างสุดกลั้น

โคตรใจหาย

เหมือนหัวใจหยุดเต้นไปแล้วด้วยนะนั่น..

หลังจากวันนั้นถึงกับต้องขอร้องว่า ไม่ต้องหักมุมอะไรอีกแล้วก็ได้นะชีวิตนี้ เขาจะเป็นลม ถ้ายังเล่นแบบนี้อีก มีหวังได้หัวใจวายซักวัน

"พี่มิ้นท์" เสียงหวานเอ่ยเรียก ทำให้เขาหลุดออกจากห้วงความคิด

"คะ?" ตาคมหันไปสบเข้ากับหน้าเนียนเล็กที่ตอนนี้ผมเปียกลู่แนบไปกับหน้าที่โผล่พ้นกรอบประตูห้องน้ำอย่างระมัดระวัง

"หยิบชุดนอนให้วีหน่อยยย วีลืม" คนตัวเล็กกระพริบตาปริบๆเชิงอ้อนวอน

เห็นมั้ย บอกแล้วว่าจะใส่ไปทำไม 

ใส่แล้วก็ต้องถอด

แน่นอนว่าเขาไม่พูดออกไป เดี๋ยวอดได้กำไรล่ะแย่เลย

ร่างสูงลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วเลือกชุดนอนลายเป็ดสีเหลืองอ่อน จินตนาการความน่ารักได้เลยว่าจะน่าฟัดขนาดไหน

คนพี่เดินไปยื่นชุดนอนน่ารักให้คนตัวเล็กก่อนหันกลับมาจัดขนมใส่จานให้ รอแฟนเด็กออกมากินสักที

ใช่แล้ว เขาหลงเด็กดื้อจนถอนตัวไม่ขึ้นและไม่คิดจะถอนตัวด้วย..

"อร่อยมั้ยคะ" คนพี่ถามขึ้นทันทีที่เห็นคนตัวเล็กกัดชูครีมเข้าปากคำโต

"อร่อยยย" คนน้องตอบเสียงยาวพร้อม ๆ กับมืออีกข้างที่กำลังเช็ดผมเปียกลู่ของตัวเองอยู่

เห็นอย่างนั้น ร่างสูงเลยดึงคนตัวเล็กไปนั่งที่เตียงแล้วนั่งซ้อนหลังเพื่อเช็ดผมให้เจ้าของห้องแทน

"อื้อออออ อะไรจะมีความสุขไปกว่าการที่เราได้กินขนมอร่อยๆแล้วก็มีแฟนเช็ดผมให้แบบนี้กันนะ" คนช่างพูดเอ่ยยอคนพี่เสียงใสก่อนทิ้งตัวพิงอกแกร่งของ "พี่มิ้นท์" ของเขา

รวีชอบที่จะได้สัมผัส ชอบที่จะได้รับรู้การเคลื่อนไหวของหัวใจพี่มิ้นท์ พร้อมและยินดีจะดูแลรักษามันไปตลอดชีวิตของรวีเอง

กลิ่นแชมพูและสบู่อ่อนๆพัดโชยเข้าแตะจมูกคนพี่อย่างเลี่ยงไม่ได้ เขาไม่เคยเข้าใจว่าทำไมแชมพูหรือสบู่ธรรมดา ๆ เวลาไปอยู่บนตัวน้อง มันถึงได้หอมเย้ายวนนัก หอมจนไม่สามารถอดทนได้ ต้องก้มลงไปสูดดมกลุ่มผมสีอ่อนเต็มปอด

"ฮื่อออออออออ ผมวีจะแห้งมั้ยเนี่ยคืนนี้" คนตัวเล็กแหวขึ้นมาเบา ๆ หลังจากที่คนข้างหลังหยุดเช็ดผมแล้วเปลี่ยนมาโอบกอดเขาแทนแล้วโยกตัวเบาๆคล้ายกำลังกล่อมเด็กเล็กให้หลับในบางจังหวะ สัมผัสน่ารักนั่นมากพอจนเขาต้องระบายยิ้มออกมา

"คืนนี้นอนด้วยคนนะคะ คิดถึง" ร่างสูงก้มลงกระซิบชิดใบหูเล็กแล้วกระชับกอดแน่นให้สมกับความรักที่มีให้คนในอ้อมแขน

เด็กดื้อเขินแทบละลายกับคำหวานที่คนพี่มอบให้ แกล้งขยับตัวแล้วสนใจชูครีมในมือแทน

"กินไม่แบ่งเลยนะ ตัวแค่นี้เอง" ร่างสูงตัดพ้อ คนตัวเล็กหัวเราะออกมาเบาๆแล้วเอี้ยวตัวยื่นขนมในมือให้ชิมบ้าง หากแต่ร่างสูงที่เหมือนรอโอกาสให้น้องหันมา จัดการประกบริมฝีปากร้อนจัดประทับทาบกับริมฝีปากเล็กที่นุ่มนิ่มและหอมหวาน

สัมผัสวาบหวามทำเอาคนน้องอ่อนไหวจนตัวอ่อนยวบไปกับบทเรียนที่เจ้าของอ้อมกอดอุ่นมอบให้ ลิ้นร้อนไล้เลียริมฝีปากคนตัวเล็ก ตักตวงความนุ่มหยุ่นแล้วขบเม้มอย่างอ้อยอิ่ง มือบางปล่อยขนมร่วงหลุดมือพร้อม ๆ กับคนพี่ที่ขยับปรับท่าทางให้คนน้องหันมาประจันหน้าเขา ดวงตาเล็กปรือปรอยกับความรู้สึกหวานไหว หัวใจเต้นรัวแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ร่างสูงประกบริมฝีปากร้อนลงไปที่อวัยวะเดียวกันกับร่างบางอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับบดเบียดแนบชิดมากขึ้นไปกว่าเดิม มือหนาลูบไล้แผ่นหลังแคบก่อนจะสอดฝ่ามืออุ่นจัดเข้าไปในชายเสื้อนอนลายเป็ดที่เขาเป็นคนเลือกให้เอง ทันทีที่หลังเนียนสัมผัสกับฝ่ามือหนา คนตัวเล็กก็สะดุ้งเล็กน้อยด้วยอาการแพนิคต่อคนตรงหน้าเป็นทุนเดิม

ร่างสูงประคองกรอบหน้าคนตัวเล็กให้ได้รับสัมผัสที่มากกว่าเดิม ลิ้นร้อนกวาดต้อนลุกล้ำจาบจ้วงทันทีที่คนน้องเปิดปากเพื่อกอบโกยลมหายใจ เขาเกี่ยวกระหวัดละเลียดลิ้มรสหวานของชูครีมวานิลา ที่คนน้องพึ่งกินเข้าไป สัมผัสน่ารักของน้องทำเอาร่างสูงยกยิ้มพอใจ

คิดไม่ผิดจริง ๆ ชูครีมของแม่ที่อยู่ในปากน้องอร่อยกว่ากินด้วยตัวเองเสียอีก

น้องน้อยกำลังจะหมดแรง และหมิ่นเหม่จะหงายหลังตกเตียง จึงยกมือขึ้นคล้องรอบคอคนพี่อย่างเลี่ยงไม่ได้ เมื่อเห็นอย่างนั้น คนอายุมากกว่าจึงปรับเปลี่ยนท่าทาง ประคองพลิกตัววางเด็กดื้อลงบนเตียง ทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสเตียงนุ่ม ชายหนุ่มก็เอื้อมมือหรี่โคมไฟหัวเตียงให้เหลือเพียงแสงสลัว เพิ่มบรรยากาศให้เขาและรวี ก้าวไปด้วยกันอีกขั้น

"อ่า.. พ.. พะ พี่มิ้นท์"

คนน้องเสียงสั่นหลังจากที่ร่างสูงไล้เลียสันกราม จูบต่ำลงมาที่ซอกคอขาว กลิ่นหอมอ่อนๆเฉพาะตัวทำให้คนพี่หัวใจกระเจิง เขาก้มลงสูดดมความหอมอย่างไม่รู้เบื่อ มือกำยำสอดไล้เข้าไปในชายเสื้อนอน สัมผัสแผ่วเบาอ่อนโยน กับหน้าท้องเรียบเนียน มืออีกข้างก็เอื้อมมาสะกิดกระดุมของรวีจนหลุดสุดความยาวเสื้อ

ริมฝีปากร้อนจูบต่ำไปที่ไหปลาร้าคู่สวย แล้วสัมผัสร้อนก็ถูกส่งตรงไปที่ยอดอกสีหวาน รวีสะดุ้งเฮือกพลางแอ่นกายขึ้นจนคล้ายกับป้อนให้คนพี่ลิ้มรสยอดอกสีอ่อน

"ฮื่อ... มะ.. ไม่ไหว แฮ่ก อ้ะ.. ตรงนั้น อ๊าาา"

ยิ่งร้องดังแค่ไหน ปลายลิ้นร้อนก็ยิ่งเคลื่อนระรัวหนักหน่วงมากขึ้น บางจังหวะยังขบเม้มดูดดึงจนแข็งขืนเป็นตุ่มไต มือบางไขว่คว้าสะเปะสะปะอย่างอ่อนด้อยประสบการณ์

มกรธวัชผละขึ้นมาถอดเสื้อนอนของตัวเองแล้วโยนทิ้งไปอย่างไร้ทิศทาง สายตาคมกริบจับจ้องไปที่ใบหน้าเห่อแดง ดวงตาโตปรือปรอยฉ่ำน้ำที่ปรายตามาหาเขา ตัดเส้นความอดทนของเขาที่เฝ้าอดทนมาตั้งนานจนขาดสะบั้น ร่างสูงโน้มตัวทาบทับน้องน้อยของเขาไปอีกรอบหนึ่ง แล้วไล้ปลายนิ้ววนที่ยอดอก ในขณะที่ก้มลงประกบปากเด็กดื้อของเขาอีกครั้ง

"ฮื่ิิอออออออออ" รวีลากเสียงยาวในลำคอ บิดตัวไปมาด้วยความเสียวซ่านที่ได้รับ ขาเรียวหนีบเข้าหากันแต่ก็ติดหัวเข่าของคนพี่ที่แทรกมาบดเบียดกระตุ้นความรู้สึกที่หว่างขา ช่องท้องบีบแน่นจนยากจะห้ามได้กับความรู้สึกปั่นป่วนแปลกใหม่ที่แฟนตัวสูงปลุกเร้าขึ้นมา

"พะ.. พี่มิ้นท์" มือเล็กดันอกแกร่งเบาๆ

"หื้มมม ว่าไงคะ" คนพี่ครางตอบทั้งๆที่กำลังสาละวนกับซอกคอขาว

"......... " เมื่อเห็นท่าทีที่เงียบไปของคนใต้ร่าง มกรธวัชก็เงยหน้าขึ้นมองน้องน้อย สบสายตาเข้ากับความสับสนที่ฉายชัดเจน

"ถ้ายังไม่พร้อม ก็ไม่เป็นไร พี่รอได้ครับ" ปากร้อนจูบย้ำที่ขมับคนตัวเล็ก เขารอได้ ถึงแม้จะปวดหนึบไปหมดแล้วก็ตาม..

"มะ.. ไม่ใช่ ฮืออ ต..แต่วีกลัวครับ"

"..........."

"มันมันจะเจ็บมั้ยอะ" คนน้องเอ่ยปากถามทั้งยังหลบสายตาไปอีกทาง ทั้ง ๆ ที่เสื้อนอนลายน่ารักหลุดรุ่ยจนเห็นแผ่นอกขาวที่มีรอยแดงประปรายจากการกระทำเอาแต่ใจของเขา ประโยคสั้น ๆ ที่น้องเอ่ยถาม ยิ่งทวีความน่าเอ็นดูขึ้นไปอีกหลายระดับ

"ถ้าให้โกหกก็จะบอกว่าไม่เจ็บ" พูดจบก็ก้มลงหอมแก้มคนน้องอย่างแสนรักแล้วประคองตัวน้องขึ้นมากอดแนบอก

"แต่จริงๆคือเจ็บใช่มั้ย" คนตัวเล็กอ้อมแอ้ม

"รู้ได้ไง"

"ไปถามเค้ามา"

"ถามใคร" น้ำเสียงกดต่ำให้รู้ว่าไม่พอใจ

"กูเกิ้ลไง" คนน้องรีบตอบ

มกรธวัชลอบถอนหายใจผ่อนคลายความตึงเครียดชั่วขณะที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ก่อนเอ่ยปลอบประโลมคนขี้กลัวในอ้อมแขน

"เชื่อใจพี่นะคะว่ารวีจะไม่ผิดหวัง" คนพี่พูดประชิดริมฝีปากเล็ก "ไม่ใช่แค่เรื่องนี้ แต่วีจะไม่ผิดหวังที่เลือกพี่ แม้แต่วินาทีเดียว" คนอายุมากกว่ากระชับอ้อมกอดแน่น ตระกองกอดคนที่เสื้อผ้าไม่ค่อยจะสมบูรณ์ เช่นเดียวกับเขา

"หน้าผากเนียนๆก็ของพี่" มิ้นท์พูดพลางกดจูบที่หน้าผากมน

"จมูกรั้นๆก็ของพี่.."

จุ๊บ

"ตาเล็กๆนี้ก็ของพี่... "

จุ๊บ

"แก้มหอมๆก็ของพี่.. "

จุ๊บ

"รวีเองก็จะเป็นของพี่ใช่มั้ยคะ"

คนตัวเล็กจะป็นลม ทำไมพี่มิ้นท์ขยันทำให้เขาจะหัวใจวายทุกเวลาแบบนี้นะ

ตัวพี่มิ้นท์ร้อนเช่นเดียวกับเขา แต่ "อะไรๆ" ของพี่มิ้นท์ที่นาบตรงต้นขาของเขาน่ะร้อนกว่าอีก

ขนาดมีกางเกงกั้นแล้วนะ

"ว่าไง" คนพี่กระซิบถามอีกครั้งก่อนขบเม้มใบหูเล็ก

ร้าย..

ร้ายมากจริงๆ

รวีกัดปากแน่นก่อนพยักหน้าเบาๆ..

"เป็นแฟนกันนะ"

คิ้วเล็กขมวดเข้าหากันพลางสบสายตามองแฟนหนุ่ม

"ก็เป็นแฟนกันแล้วหนิ"

มกรธวัชยิ้มเอ็นดูให้กับคนตัวเล็ก

"อยากเป็นแฟนแบบได้รับการตีตราจอง เป็นแฟนแบบผ่านทดลองงาน"

คนตัวเล็กยู่ปากแบบที่ชอบทำใส่คนพี่เวลาถูกขัดใจ ทำไมพี่มิ้นท์ถึงเป็นคนขี้แกล้งได้ขนาดนี้นะ..

"แต่ว่าพี่มิ้นท์ต้องอ่อนโยนกับวีนะ"

"ก็อาจจะเจ็บบ้าง"

"ฮื่ออออออออ หมายถึงเรื่ิองอื่นด้วยสิ"

ร่างสูงหัวเราะเมื่อเห็นคนในอ้อมแขนงอแงแบบนั้น อดไม่ได้ที่จะกดจูบลงบนขมับชื้นอย่างรักใคร่

"ห้ามทิ้งวีนะ"

".........."

"ต่อให้วันนั้นวีจะเป็นคนที่ไม่น่ารักที่สุด ก็บอกวีนะ อย่าให้วีไม่น่ารักจนพี่มิ้นท์ทิ้งวีไปนะ"

"ครับ ไม่ทิ้ง สัญญาด้วยเกียรติของมกรธวัช"

"ถ้างั้น ก็เป็นแฟนกันได้แล้ว"

จบประโยค พี่มิ้นท์ของรวีก็ยิ้มกว้างจนตาปิดก่อนก้มลงเริ่มต้นการแสดงความรักกับแฟนตัวเล็ก ลิ้นร้อนชอนไชไปในโพรงปากเล็ก ในขณะเดียวกันนั้นมือใหญ่ก็ป่ายแปะผ่านพัดเฉียดฉิวยอดอกคนน้องจนความอ่อนไหว แข็งขืนขึ้นมาอีกครั้ง

"อื้ออออออ พี่มิ้นท์ อย่าแกล้งง" คนตัวเล็กเอ่ยปากทันทีที่คนพี่ละริมฝีปากให้เขาได้กอบโกยอากาศหายใจ

ร่างกายของรวีบิดไปมาอีกครั้งด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ของคนที่ช่ำชองกว่า อยากจะปัดป้องตัวเอง แต่ทำได้เพียงจิกเล็บลงไปที่ไหล่กว้างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อนั้น

ริมฝีปากร้อนเลื้อยต่ำประทับจูบรุนแรง รวีกัดปากแน่นเพื่อไม่ให้หลุดเสียงครางใด ๆ ออกมาทันทีที่ตุ่มไตตรงนั้นถูกครอบครองด้วยลิ้นร้อน ที่ทำหน้าที่ได้ดีเหลือเกิน ทั้งขบเม้มและหยอกเย้า ทั้งวาบหวามรุนแรงแต่ก็เร่ารอนจนแทบขาดใจ

จากข้างหนึ่งไปอีกข้างหนึ่งสลับไปมา ร่องรอยสีกุหลาบจางๆปรากฏขึ้นทั่วแผ่นอกของคนตัวเล็กมากกว่าเดิม

"พะ... พอแล้ว"

มกรธวัชยิ้มให้กับความน่ารักของคนใต้ร่าง ไม่รู้เลยจริงหรอว่าหากจะปฏิเสธ ก็ไม่ควรขยำกลุ่มผมเขาให้แนบชิดกับตัวเองแบบนั้น

คนพี่ก็ใจดีเหลือเกิน ค่อยๆเขยิบเปลี่ยนเป้าหมายลงไปสู่หน้าท้องนวลเนียนที่ตอนนี้ขยับขึ้นลงรวดเร็วด้วยเพราะคนน้องที่หอบหายใจตามแรงอารมณ์ ร่างสูงจึงกดจูบไปทั่วหน้าท้องอย่างรักใคร่ มือใหญ่ลูบไล้เอวบางอย่างแสนหวง

คงต้องพากินให้เยอะกว่านี้แล้ว

มกรธวัชบอกตัวเอง

มืออีกข้างขยับไปนวดคลึง "บางอย่าง" ของคนตัวเล็กจนเริ่มแข็งตัว เพราะสัมผัสอ่อนโยนหากแต่จาบจ้วงนั้นเอง ที่ทำให้คนน้องครางเสียงหวานออกมาอีกระลอก

"อ้ะ.. พี่มิ้นท์" รวีหัวใจแทบหล่นไปที่ตาตุ่มเมื่อพี่มิ้นท์รูดกางเกงนอนขาสั้นรวมถึงชั้นในออกไปในคราวเดียวกัน ตอนนี้ร่างกายของเขาเปลือยเปล่าอย่างสมบูรณ์แล้ว

ร่างสูงหัวใจเต้นโครมครามเมื่อได้เห็นร่างกายของคนใต้ร่างอย่างถนัดตา ผิวขาวที่มีรอยรักจางๆที่อกเนียน ไม่นับรวมที่เด็กดื้อกัดปากพลางบิดตัวไปมาด้วยความเขินอายนั่นอีก

ไม่ไหว..

มือหนากอบกุมแก่นกายน่ารักนั่นก่อนนวดคลึงและรูดรั้งอย่างเนิบนาบ

"พะ.. พี่มิ้นท์ อย่า.. "

ช่างเป็นคำปฏิเสธที่ไม่มีความเข้มแข็งเอาเสียเลย ร่างสูงยกยิ้มก่อนก้มลงละเลียดชิม "ของหวาน" ตรงหน้าทันที

"อ๊ะ.. พี่มิ้นท์ อ่าาา พะ.. พี่มิ้นท์ วี แฮ่ก ไม่ไหว" ร่างเล็กหอบหายใจ กับสัมผัสวาบหวาม ใบหน้าเล็กเชิดขึ้นอย่างทรมาน เล็บกรีดลึกไปที่ไหล่ของคนพี่จนมิ้นท์แอบคิด

พรุ่งนี้ตอนอาบน้ำ ต้องแสบมากแน่ๆ

ไม่ช้าร่างเล็กก็กระตุกเกร็งแล้วปลดปล่อยบางอย่างออกมาพร้อมๆกับเสียงหวานที่หวีดร้องสุขสม

ชายหนุ่มยิ้มเอ็นดูให้กับคนน่ารักที่ตอนนี้ซุกตัวลงกับหมอนแล้วปรือตามองสบตาคมของเขา

"พี่มิ้นท์กลืนมันไปหรอ" คนตัวเล็กถามอย่างไม่ประสา ก่อนชันตัวเช็ดของเหลวที่มุมปากคนพี่ออกไป

แทนคำตอบ มือหนากลับรั้งสะโพกมนแล้วคว้าเอาหมอนมารองไว้จนสะโพกของวียกสูงขึ้น ชายหนุ่มจับขาแฟนเด็กให้แยกออก ก่อนถอดกางเกงนอนของตัวเองออกไปแล้วแทรกตัวเข้ามาตรงกลาง ให้วีได้เคยชินกับ "ตรงนั้น" ของเขา

ความรู้สึกสับสนทั้งหวาดกลัวระคนตื่นเต้นตีกลับมาอีกครั้ง เมื่อ "ของร้อน" ของคนเหนือร่างจ่อฉวัดเฉวียนแถวๆช่องทางคับแน่นของเขา ไอร้อนแผ่ลามไปทั้งตัว ตากลมเอ่อคลอด้วยน้ำใสๆอย่างน่าสงสาร

"เชื่อใจพี่นะ" มิ้นท์กระซิบเสียงแหบพร่าก่อนกดจูบย้ำที่ปากเล็ก ในขณะที่มือหนาขยับเอื้อมหยิบปิโตรเลียมเจลที่หัวเตียงน้องมาป้ายที่นิ้วมือของตัวเองอย่างรวดเร็ว รวีพยักหน้ารับในตอนนั้นก่อนจะหวีดร้องอย่างตกใจที่ก้านนิ้วอุ่นบดเบียดพยายามแทรกไปในพื้นที่ปิดสนิท เพื่ิอเปิดทางให้กับช่องทางนั้นที่จะต้องรับตัวตนของเขาในเวลาต่อมา

คนพี่สอดนิ้วเข้าไปลึกขึ้น ลึกขึ้น วีกำข้อมือของพี่มิ้นท์ข้างที่ประคองกรอบหน้าของเขาไว้แน่น ลมหายใจเป่ารดซอกคอจนความรู้สึกกระเจิง

"ฮะ.. อึก.. อ่าาา พี่มิ้นท์ แฮ่ก.. "

วีสะอื้นออกมาด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย เพราะคนพี่ที่ถอดนิ้วยาวออกมาจนใกล้หลุดแล้วสอดเพิ่มนิ้วที่สองเข้าไปใหม่

"เจ็บมั้ย"

แฟนหนุ่มถามอ่อนโยน

"มะ.. ไม่ อะ ตรงนั้น ตรงนั้นพี่มิ้นท์" วีร้องบอกเมื่อก้านนิ้วเรียวสัมผัสโดนบางจุดที่ชวนทรมานปนสุขสม ร่างสูงยกยิ้ม ประกบปากเล็กก่อนกดย้ำๆในจุดที่น้องร้องขอ

"เก่งมากค่ะ ตรงนี้ล่ะคะ ชอบไหม"

"อ้ะ.. อ้าาา พี่มิ้นท์ อย่าแกล้ง" น้องผละออกจากริมฝีปากร้อนแล้วหวีดเสียงระบายความเสียวซ่านออกมาแทน

ทนไม่ไหว วีทนไม่ไหวแล้ว แต่ก็ไม่รู้จะจัดการมันยังไง

มือเล็กยกขึ้นมาปิดหน้าแล้วเริ่มร้องไห้

"วี ร้องไห้ทำไมคะ" พอเด็กดื้อเริ่มร้องไห้ มิ้นท์ก็ยอมถอนนิ้วออกทั้งหมดแล้วเอื้อมมาแกะมือคนใต้ร่างแล้วดึงมากอดอีกครั้ง

"ร้องไห้ทำไมครับ"

"ก็พี่มิ้นท์แกล้ง" คนตัวเล็กตอบทันควันจนมิ้นท์ถึงกลับหัวเราะออกมา

"หัวเราะอะไร" คนน้องถามกลับด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง

"ทำไมดื้อนัก"

"อะไรครับ วีไม่ได้ดื้อ"

"แล้วเมื่อกี้คืออะไร"

"ก็.. ก็ไม่ อื้ออออออออออ" ไม่ทันได้ให้คำตอบ คนพี่ก็ประกบปากช่วงชิงลมหายใจอีกครั้ง จะมาหาว่าเขาแกล้งได้อย่างไร

เขาน่ะ พยายามใจเย็นเพื่อให้คนน้องพร้อมและบอบช้ำน้อยที่สุดแล้วต่างหาก

ชายหนุ่มบดจูบจนพอใจก็ไล้ลิ้นชื้นขบเม้มไปที่กรอบหน้า ใบหู และซอกคอหอมก่อนดูดดึงเป็นรอยจางๆ แล้ววนกลับไปแลกลิ้นร้อนกับเด็กดื้ออีกครั้งแล้วถอนริมฝีปากออกมา พลางรั้งสะโพกขาวให้สูงขึ้นเล็กน้อย

เลิกแกล้งแล้วก็ได้..

มือหนารูดรั้งตัวตนของตัวเองสองสามครั้งด้วยปิโตรเลียมเจลแก้ขัด ก่อนกดจ่อไปในร่างกายคนตัวเล็กทีละน้อย

รวีเบิกตากว้างด้วยความตกใจระคนเจ็บปวด มือเล็กผวาคว้าไหล่แกร่งของเขาทันที

"เบบี๋.. ไม่เกร็งนะคะ" คนพี่ยั่วเย้าทำเอาคนน้องหน้าขึ้นสี

เปลือกตาเล็กปิดลง พลางพยักหน้าเบาๆ น้ำใสๆรินไหลออกจากหางตา รู้เต็มอกว่าคนน้องเจ็บไปแล้ว ชายหนุ่มขยับเข้าไปอีกนิด..

"อยากให้พี่หยุด.. "

"ไม่.. พี่มิ้นท์ อย่า.. อย่าหยุด"

ร่างสูงยิ้มเอ็นดูคนเอาแต่ใจก่อนโน้มหน้าไปจูบขมับชื้นเหงื่อ แล้วดันตัวเองเข้าไปทีละนิดอย่างเนิบนาบ สัมผัสได้ถึงความร้อนรุนแรงและการตอดรัดแสนสุขที่คนน้องมอบให้ กระซิบบอกรักน้องน้อยเมื่อเขาเข้าไปจนสุดแล้ว

ปากเล็กๆอ้าออกเพื่อกอบโกยอากาศและระบายความเจ็บจุกทั่วท้องน้อย

คนพี่รวบร่างเล็กมาไว้ในอ้อมกอดและยังไม่ขยับใดๆทั้งสิ้นเพื่อให้เด็กน้อยได้ปรับตัว

มันเจ็บ.. เจ็บจนเหมือนจะฉีกขาด วีตะโกนร้องในใจ แต่กลับทำเพียงซุกหน้าลงบนอกเปลือยแล้วใช้ร่างกายคนพี่เช็ดน้ำตาที่รินไหลออกมา

รวีอดทน พี่มิ้นท์ก็อดทน

ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าพี่มิ้นท์ก็ทรมานเหมือนกัน แต่คนพี่กลับทำเพียงรั้งรอและกดจูบที่ขมับเขาเท่านั้น

"รู้มั้ยว่าวันนี้พี่งอแงมาก" คนพี่เปิดประเด็น ทำเอาคนน้องย่นคิ้วด้วยความสงสัย

"พี่มิ้นท์เป็นอะไร"

"ก็วันนี้วีไปช่วยงานคณะ แล้วยังใส่กางเกงขาสั้นอีก ขาเราขาวมากนะ ไม่รู้ตัวหรอคะ"

"แต่วีก็ใส่เสื้อแขนยาวแล้วนะ"

"เสื้อบาง ๆ นี่เลิกใส่ได้มั้ย"

"ก็มันร้อนนี่นา"

"พี่หวงจนจะแย่แล้วนะ น่าหวงไปทั้งตัว"

"งั้นวีจะทำไงดี"

"พี่ห้ามไม่ได้ใช่มั้ยคะ"

"ห้ามได้ แต่ว่าวีจะระวังตัวไง ก็อากาศมันร้อนมากๆเลยนี่นา วีก็ร้อน.. อ้ะ"

ไม่ไหว ไม่ไหวจริงๆ ในนาทีนั้น มิ้นท์อยากจะแกล้งคนช่างเถียงในอ้อมกอด จึงเริ่มเคลื่อนไหวบางอย่างในร่างกายคนน้อง

"วีรู้ว่าพี่ไม่ได้อยู่กับวีตลอด เดี๋ยวพี่ก็ออกฝึกงาน" มิ้นท์พูดพลางขยับกายเข้าออกเนิบนาบ

"วีรู้... " เด็กน้อยตอบเสียงสั่น ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยแรงอารมณ์

"พี่เองก็ไม่อยากห้าม อืมม วี เพราะวี อ่า..โตแล้ว แต่วีต้องดูแลตัวเองกว่านี้ อืมม... วีรู้ใช่มั้ยว่าพี่ 'ขี้หวง' ขนาดไหน" เขาขยับตัวจนเกือบหลุดจากร่างกายวีก่อนกระทั้นกระแทกกลับไปอย่างสุดทน เรียกเสียงครางหวานออกจากปากแดงเล็กนั่น

"อย่าแกล้งวี"

คนน้องประท้วง เขานะเหรอแกล้งวี เขาลงโทษเด็กขี้ยั่วนี่ต่างหาก

คิดได้แบบนั้น ร่างสูงก็ก้มลงประกบปากเล็กแล้วเริ่มเพิ่มความเร็วขึ้นมาอีกนิด

เสียงหน้าขากระทบกับก้อนเนื้อหนานุ่มสองก้อนดังลั่นไปทั้งห้อง

"แฮ่ก.. อ่าา พี่... พี่มิ้นท์ อ้ะ" ร่างเล็กสะดุ้งขึ้นไปอีกเมื่อมือหนากอบกำ รูดรั้งแกนกายตัวเองที่ตั้งชันด้วยแรงอารมณ์

สัมผัสอ่อนนุ่มที่ตอดรัดตัวตนของมกรธวัชกำลังทำให้เขาเป็นบ้า

"ฮืมมมมม วี.. วีครับ อย่ารัดแน่น" คนพี่ครางต่ำเมื่อเขาเริ่มจะไม่ไหว

คนตัวเล็กกัดปากแน่นเมื่ออยู่ๆคนพี่ก็กลับมาสวนกายด้วยจังหวะเนิบนาบอีกครั้ง

"พะ.. พี่มิ้นท์ เร็ว.. เร็วหน่อย" ร่างบางร้องขอ

"ระ.. เรียก.. อ่า.. เรียกเฮียก่อน" คนพี่ต่อรอง

"มะ.. ไม่"

ชายหนุ่มรูดรั้งแก่นกายคนตัวเล็กเร็วขึ้นหากแต่ใช้นิ้วโป้งกดส่วนปลายไว้ จนเด็กน้อยครางอืออย่างทรมาน

รวีดื้อต่อไปไม่ไหวแล้ว

"เฮีย..อะ..เฮียขา..เฮียทำแรง..อ๊าาา กว่านี้.. แฮ่ก ทำเร็วกว่านี้นะ.. นะคะ..ได้มั้ย"

"Fuck"

เหมือนน้ำมันที่ราดรดกองไฟ ชายหนุ่มโน้มตัวดูดดึงตุ่มไตที่ยอดอกเด็กดื้อแล้วสวนกายแรงขึ้น เร็วขึ้นจนเกิดเสียงหยาบโลนไปทั่วห้อง

"อ่า.. แน่นไปแล้วค่ะหนู"

"ฮะ.. แฮ่ก พะ.. พี่มิ้นท์"

"ระ... เรียก อ่า ใหม่"

"ฮ..เฮีย เฮียขา.. แรง.. แฮ่กๆๆ แรง อ้ะๆๆ อ้ะะะ แรงไปแล้ว อ้ะ"

เสียงครางหวานปลุกอารมณ์ให้เขาเสือกกายใส่เข้าไปเต็มที่

"อ้ะๆๆ เฮีย..เฮียขา ไม่ แฮ่กก สะ.. เสียวไปแล้ว"

คนใต้ร่างทนไม่ไหวปลดปล่อยของเหลวสีขาวขุ่นออกมารดหน้าท้องแกร่งเป็นครั้งที่สอง

ยิ่งคนน้องเสร็จก่อน ช่องทางรักก็ยิ่งตอดรัดคนพี่มากขึ้น ไม่ทันจะได้หายใจได้ดี เด็กดื้อก็รับรู้ถึงแรงกระตุกรุนแรง ความรู้สึกอุ่นวาบรดรินเข้ามาในตัวเอง

ชายหนุ่มทรุดตัวทาบทับคนตัวเล็กแล้วกดริมฝีปากย้ำๆที่อวัยวะเดียวกันที่ตอนนี้บวมเจ่อมากด้วยการกระทำของเขาเอง

แรงตอดรัดรุนแรงราวกับจะรีดน้ำออกจากตัวเขาทั้งหมด ทำเอาชายหนุ่มหายใจติดขัด ลอบมองน้องน้อยที่ที่หันหลังอยู่ในอ้อมกอดของเขา

"พี่มิ้นท์เอาออกไปได้แล้ว" เสียงหวานประท้วงขึ้นชายหนุ่มยกยิ้มแล้วถอนกายออกจากคนน้องจนมีของเหลวบางส่วนไหลออกมาพร้อมกัน

"ฮื่ออออ"ร่างเล็กครางฮือออกมาเมื่อคนพี่ถอนบางอย่างออกไปแฟนหนุ่มพลิกตัวน้องน้อยให้หันเข้ามาซุกอกแกร่งพลางกดจูบย้ำที่กลุ่มผมนุ่มอย่างแสนรัก

"อีกรอบได้มั้ย"คนพี่กระซิบถาม

"ฮื่ออออ ไม่เอาแล้ว เหมือนจะตาย"เด็กดื้อตอบอู้อี้กับอกกว้าง

"ลองอ้อนดูก่อนสิเผื่อจะเปลี่ยนใจ"

"ไม่เอา วีง่วง.. อ้ะ" แค่เพียงเด็กดื้อขัดใจมือหนาก็ล้วงไปสัมผัสช่องทางที่พึ่งถอนกายออกมา รวีกัดปากข่มอารมณ์ ก่อนดันตัวเองออกมาจูบเล็กๆที่ปากสวย

"พอก่อนได้ไหมคะครูเหนื่อยแล้วนะ" วีปรือตาพูดกับแฟนหนุ่มเขารู้ว่าพี่มิ้นท์ชอบเรียกเขาว่าคุณครู เพราะเขาเรียนครูแล้วคนตรงหน้าก็ชอบบอกว่าน่ารักดี แต่ก็มารู้ว่าผิดถนัดเมื่อได้สบกับแววตาวาวโรจน์ของแฟนหนุ่ม..

"อยากให้ครูสอนบทใหม่ให้หน่อยครับเหมือนผมจะสอบตก"

.

.

.

.

.

.