เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ordinary wonders #Johnjaeno tomatoes
มหัศจรรย์ธรรมดา - ii
  • คุณเป็นคนง้อคนไม่เก่ง อาจเป็นเพราะนิสัยที่ถูกบ่มเพาะมาจากการเป็นลูกชายคนเดียวของบ้านทำให้คุณเคยชินกับการถูกเอาอกเอาใจมาตั้งแต่เด็ก
     
    ผมเองก็เช่นกัน
     
    ดังนั้นเราสองคนง้อคนไม่เก่งเอาเสียเลย
     
    ผมไม่เคยคิดว่าสิ่งนี้เป็นข้อเสียของเรา เพราะที่ผ่านมาน้อยครั้งมากที่เราจะมีปากเสียงถึงขั้นไม่พูดกันเลยขนาดนี้ แต่ตอนนี้ผมมาคิด ๆ ดูแล้วว่าผมเกลียดนิสัยลูกคนเดียวแบบนี้ของเรามากขนาดไหน
     
     
    คุณไม่พูดกับผม และผมก็ไม่พูดกับคุณ เราต่างคนต่างคิดว่าตนเองไม่ผิด ถึงแม้ว่าผมอยากคว้าคุณเข้ามากอดมาก ๆ ก็ตาม แต่ให้ตายเถอะ ผมคิดไม่ตกเสียทีว่าผมจะง้อคุณเช่นไรดี
     
    ในตอนที่เราออกมาสังสรรค์กับเพื่อน ๆ ของเรา คุณนั่งลงตรงข้ามกับผม หัวเราะเมื่อได้ฟังเรื่องตลกหยาบโลนจากเพื่อนในกลุ่ม ผมทำเพียงแค่นั่งมองคนจากฝั่งตรงข้าม มองรอยยิ้มและดวงตาเปล่งประกายของคุณยามคุณมีความสุข
     
    ดูสิ คุณยิ้มจนหนวดแมวขึ้น แถมลักยิ้มทั้งสองข้างของคุณก็ทำให้ผมใจสั่นเหมือนอย่างเคย
     
    แต่เมื่อเราสบตากัน กลับกลายเป็นผมเสียเองที่เสมองไปทางอื่นเพราะความกระอั่กกระอ่วนที่เกิดขึ้น
     
    คุณครับ สถานการณ์ระหว่างเราตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยสำหรับผมเลยนะครับ
     
     
    ผมกรอกของเหลวในแก้วเข้าปากและทำเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อยและไม่มีผลอะไรกับตัวผมเลยสักนิด จนเวลาผ่านไปและเพื่อน ๆ ของเราได้ขอตัวกลับไปทีละคน
     
    ทีนี้ก็เหลือแค่คุณกับผม
     
    ให้ตายสิ ผมน่าจะเชื่อฟังพ่อแม่ที่บอกว่าการดื่มสุราทำให้ขาดสติ 
     
    ผมต้องขอโทษด้วยที่ผมเผลอร้องไห้ระหว่างทางกลับบ้านของเรา มันน่าอึดอัดนะครับที่เราสองคนเดินข้างกันโดยไม่พูดอะไร ผ่านเส้นทางที่เราใช้เป็นปกติ ไม่มีการกุมมือหรือเสียงหัวเราะใด ๆ จากเราสองคน
     
    คุณหยุดอยู่ตรงหน้าผม พร่ำบอกกับผมว่าคุณเสียใจที่เผลอทำตัวงี่เง่า ผมรีบปฏิเสธ คนงี่เง่าคือตัวผมเองต่างหาก
     
    คุณหัวเราะ แล้วสารภาพออกมาว่าที่ผ่านมาคุณพยายามหาวิธีง้อผมอยู่เช่นเดียวกัน แต่ตัวคุณก็คิดไม่ตก มันวนเวียนอยู่ในสมองของคุณ ยุ่งยากราวกับมีคนสั่งให้คุณแก้ทฤษฎีสัมพันธภาพของไอน์สไตน์
     
    เพราะเราทั้งคู่ง้อคนไม่เก่งเอาเสียเลย
     
    สุดท้ายคุณแค่หยุดอยู่ตรงหน้าและเอื้อมมือมาจับที่แขนของผม เพียงแค่นี้ทุกอย่างก็สลายหายไปราวกับการดีดนิ้วของธานอส
     
    ผมคว้าตัวคุณเข้ามากอด ฝังหน้าเลอะน้ำตาของผมเข้าที่ไหล่ของคุณ ริมถนนมุ่งหน้าสู่บ้านของเรา คุณแทรกนิ้วลงบนเส้นผมของผม มันสบายเหมือนเจ้าแมวที่ได้รับการหวีขนในตอนเช้า
     
    ผมรู้สึกปลอดภัย
     
    และคุณครับ ผมได้พ่ายแพ้ให้กับคุณเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
sand7ang (@sand7ang)
นิสัยลูกคนเดียวทั้งสองคนเลย