ควอนฮยอนบินโรคจิต

เขาคิดกับตัวเองแบบนี้

ก็ในเมื่อตอนนี้เขากำลังทำตัวว่างมากมานั่งมองอีกคนทำงานพิเศษในร้านกาแฟแห่งหนึ่งในวันเสาร์แบบนี้ ก็อ้างไปเรื่อยเปื่อยว่ามีรายงานที่ต้องทำแต่ไม่อยากอยู่ในห้องก็เลยออกมาทำในคาเฟ่

มะนาวโซดาละลายจนกลายเป็นน้ำเดียวกันแต่คนสั่งไม่ได้สนใจ ในเมื่อเขาสนใจคนที่เดินเสิร์ฟไปมานั่นมากกว่า

ทำเป็นไม่มาที่โต๊ะเขา

แขนยาวยกขึ้นเพื่อเรียกพนักงาน แทฮยอนไม่รู้ว่าอีกคนต้องการอะไรแต่ถ้าเลี่ยงได้เขาก็อยากจะเลี่ยง

แค่มันนั่งจ้องกันเขาก็เกร็งจะแย่

น่าเสียดายที่คนจ้องมันไม่รู้สึกรู้สาอะไร

“อะไร”

“พูดกับลูกค้าแบบนี้หรอครับ”

“เช็คบิลใช่มั้ยครับ”

“ไม่ใช่ครับ” ฮยอนบินยิ้มกวนมาให้ก่อนจะเปิดเมนูเพื่อสั่งอาหารอีกครั้ง

หายไปนานมาก

แทฮยอนหายไปในครัวตั้งแต่รับออเดอร์เขาจนตอนนั้นยังไม่ออกมา

อาหารก็เช่นกัน

“สปาเกตตี้ได้แล้วครับ”

“พี่แทฮยอนไปไหนครับ” คนที่เสิร์ฟทำหน้าตากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก่อนที่ตาคมจะมองเห็นการเคลื่อนไหวของคนบางคนจากหลังร้านที่กำลังวิ่งออกจากร้านไป

“เช็คบิลครับ” ใบม่วงถูกวางไว้ก่อนจะตัดสินใจวิ่งตามอีกคนทันที

แน่นอนว่าเขาวิ่งทันคนตัวเล็กกว่าแน่นอน

“หนีผมทำไมอ่ะ”

“ใครหนีนี่ออกกะแล้ว”

“หรอออ” มือที่ใหญ่กว่าคว้ากระเป๋าอีกคนมาสะพายแทนแล้วจับมือเล็กก่อนจะจูงมือไปตามถนนแต่คนอายุมากกว่าก็เอาแต่ก้มหน้างุดไม่มองทางจนต้องกระชับมือให้แน่นขึ้น

“หน้าแดง”

“เออดิ”

“เขินหรอ”

“เออ”