ตั้งแต่เกิดมา ควอนฮยอนบินไม่เคยซื้ออะไรไม่ได้

ทุกครั้งที่อยากได้อะไรเขาเพียงแค่บอกคุณพ่อ

แล้วเขาก็ได้มันมา

ทั้งรถของเล่นสมัยเด็กที่เป็นของเล่นชิ้นโปรดของเขา หรือไม่ก็กีต้าร์ตัวโปรด หรือรถคันโปรดก็เพียงแค่เขาจ่ายเงินเขาก็ได้ทุกอย่างมา

จนวันหนึ่งที่เขารู้ว่าบางอย่างจ่ายด้วยเงินไม่ได้

ให้เขามากแค่ไหนเขาก็ไม่เคยให้เขากลับ

เผลอๆก็ได้ของที่เขาให้นั่นแหละกลับมา

“ฮยอนบิน” เสียงหน่ายที่เขามักได้ยินประจำดังขึ้นเมื่อเขาส่งดอกไม้ช่อใหญ่และแพงที่สุดในร้านไปให้คนตัวเล็กตรงหน้า

“ว่าไงครับพี่แทฮยอน”

“จะรักใครก็ใช้ใจหน่อยสิ”

ใจมันจ่ายแทนเงินได้ด้วยหรอ

จะว่าเขาโง่ก็ได้แต่เขาไม่รู้จริงๆว่าการใช้ใจให้ใครซักคนมันจะคุ้ม ทุกๆครั้งที่เขาชอบใครเขาเพียงซื้อของให้อีกคนก็พร้อมจะเป็นของเขาแล้ว เขาเล่าทุกอย่างให้คนตรงหน้าฟังเสมอและเขามักจะได้ใบหน้าเอือมระอาจากอีกคนเสมอเช่นกัน

เขาอาจจะรักที่สิ่งของไม่ใช่นาย

“แล้วผมควรทำยังไงละ” ฮยอนบินคนโง่ยังไงก็คือฮยอนบินคนโง่ที่เอาแต่ตามตื้อแทฮยอนให้รับรัก เพียงเพราะเขาเป็นคนใจดีมันก็ตลกดีที่อยู่ๆก็มีคนรวยมาซื้อของให้แบบนี้แต่ตามจริงเขาก็ไม่ได้ขัดสนอะไร เพราะงั้นเขาเลยไม่ชอบที่อีกคนทำแบบนี้

แต่เขาก็ชอบที่อีกคนกำลังพยายามเข้าใจเขา

รวมถึงพยายามที่จะรัก

มือเล็กยีผมบลอนด์สว่างของอีกคนแรงๆก่อนจะได้เสียงบ่นว่าผมเสียทรงไปหมดเลย

“ทำให้ฉันเห็นความดีในตัวนายสิ”


อีกครั้งกับการที่เขาต้องมานั่งคิดกับตัวเองดีๆว่าจริงๆแล้วตัวเขามีดีอะไร

สุดท้ายก็พบว่ามีแต่ความมั่นคงทางการเงินนี่แหละที่เป็นข้อดีของเขา

แต่ก็เป็นข้อดีที่พี่แทฮยอนไม่ชอบ

เขาเป็นคนไม่มีดีอะไรเลยรึไง


“เป็นอะไร” แทฮยอนถามคนที่เอาแต่เหม่อลอยไม่ยอมช่วยงานเขา เป็นอาทิตย์แล้วที่คนตัวสูงเอาแต่เหม่อกว่าปกติทำเอาเขาเป็นห่วงไม่น้อย หรือเขาอาจจะเป็นสาเหตุก็ได้

“พี่แทฮยอนน” อยู่ๆก็ทำหน้าเหมือนร้องไห้ก่อนจะโผกอดเขาโดยไม่ทันตั้งตัว

“อะไรเล่า” แทฮยอนกอดกลับคนที่เอาแต่พูดอะไรซักอย่างอยู่นั้น

“ผมไม่มีอะไรดีเลยสินะ” เสียงหงอยชองอีกคนทำเอาเขาอยากจะปล่อยก๊ากออกมาเมื่อรู้ว่าอีกคนเครียดอะไร แต่สุดท้ายแทฮยอนก็เลือกที่จะปลอบอีกคนให้เลิกงอแงเป็นเด็กได้แล้ว

แกล้งเด็กมันมานานแล้ว

“ถ้าไม่ดีจะให้มาอยู่ข้างกันแบบนี้ไรือไงเล่า”