ความรู้สึกที่บอกว่าเขาไปไหนไม่ได้ทั้งๆที่ไม่ทีใครรั้งมันเป็นแบบนี้นี่เอง

ไม่มีใครรั้งเขา มีแต่เขาที่ยังรั้งตัวเองอยู่ตรงนี้

‘ผมชอบพี่อ่ะ’ คำพูดที่เอ่อยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เหมือนเป็นมุกตลกมากกว่าจะเป็นเรื่องจริง ในตอนนั้นใจเขาเต้นรัวราวกับกลองที่ตีในงานเทศกาลอะไรซักอย่าง

ควอนฮยอนบินกำลังบอกว่าชอบเขา

ชอบแทฮยอน

มนุษย์ที่ไม่มีอะไรดีเลยแต่ฮยอนบินเนี่ยนะมาชอบ

‘อย่ามาพูดเล่น’

‘ผมพูดจริงๆอ่ะไม่เชื่อหรออออ’ มันน่าแปลกใจตั้งแต่เจ้าตัวเริ่มเข้ามาตีสนิทกับกลุ่มของเขา ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนจนตอนนี้แทบจะเห็นแทฮยอนที่ไหนต้องเห็นฮยอนบินด้วยอยู่แล้ว

ฮยอนบินแสดงออกตลอดว่าชอบ

แต่แทฮยอนยังไม่กล้าจะยอมรับ เขาแค่ไม่กล้าที่จะยืนข้างๆอีกคนในวันที่สถานะมันเปลี่ยนไป

เขามันขี้ขลาด

แค่อยากขอเวลาอีกซักนิด

แต่แล้วเขาก็รู้ว่าเขาพลาดไป

ในวันที่ฮยอนบินมาบอกว่าตัวเองกำลังเป็นแฟนกับเพื่อนอีกคนในกลุ่มของเขา

เมื่อเขาตอบสนองแบบที่อีกคนต้องการไม่ได้ อีกคนก็พร้อมที่จะขยำหัวใจเขาทิ้งแล้วไปหาหัวใจที่ตรงสเปกกว่า

‘ก็นึกว่าชอบแทฮยอนซะอีก’ ใช่ เขาก็คิดแบบนั้น คนอายุน้อยกว่าหัวเราะก็จะพูดเรื่องที่เขาไม่รู้ว่าจริงหรือเล่นมากแค่ไหน

‘เรียกว่าเคยชอบดิ แต่ตอนนี้ชอบพี่ยงกุกมากกว่า’

ขยำหัวใจเขาทิ้งยังไม่พอยังจะขยี้ให้มันไม่เหลือชิ้นดี


แต่วันนี้มันอะไรกัน

“พี่แทฮยอนคนนี้ใคร”

“แล้วมึงเป็นใคร” แทดงมองหน้าคนที่จับแขนอีกข้างของคนตัวเล็กไว้พลางพูดคำหยาบๆใส่เขาทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน

ใครวะ

“แทดงนี่ฮยอนบิน ฮยอนบินนี่แทดง” แทฮยอนแนะนำอย่างลวกๆเริ่มรู้สึกถึงความอึดอัดที่ได้รับเขาค่อยๆแกะแขนตัวเองออกจากคนตัวสูงสุดในสามคน

“ปะ แทดงกลับกัน”

ฮยอนบินกำลังรู้สึกว่าเขากำลังกลายเป็นเด็กขี้อิจฉา