สำหรับโนแทฮยอนแล้วควอนฮยอนบินเหมือนเจ้าลูกหมา

ที่ทั้งซน ทั้งร่าเริง นิสัยดี รักเจ้าของ และดื้อเป็นบางคราว

พอดื้อก็ต้องลงโทษอย่างการกักบริเวณเป็นต้น

“หยุดเลยควอนฮยอนบิน” คนตัวเล็กปรามคนที่จะวิ่งตามเขาออกข้างนอกด้วยเมื่อรู้ว่าของในตู้เย็น

“แต่” สายตาอ้อนคราวนี้ใช่ไม่ได้ผล แทฮยอนคว้าเสื้อโค้ทมาใส่เช่นเดียวกับการกวักเรียกซังกยูนให้ออกไปด้วย

“พี่งอนไรกันอ่ะ” ซังกยูนถามคนที่เอาแต่ก้มเดินงุดๆไม่ยอมพูดจาแม้แต่กับเขา

“ดื้อ”

“ฮยอนบินอ่ะนะ”

“อื้ม” หน้าเผลอเห่อร้อนเมื่อคิดถึงอาการดื้อของใครบางคน ทั้งที่เขาบอกว่าเหนื่อยอยากนอนเฉยๆอีกคนก็เอาแต่เกาะแกะเขา จำไม่ได้ว่าเสียงโวยวายของตัวเองเปลี่ยนเป็นเสียงครางตอนไหน

ตอนเช้ามาถึงได้แทบลุกจากเตียงไม่ได้เลย

“พี่เลยกักบริเวณ?”

“ขังอยู่ในหอนั่นแหละ อย่าให้ทันออกมาเลยวันนี้”

ซังกยุนได้แต่ส่ายหัวให้กับความสัมพันธ์ที่หมาตัวโตกับเจ้าของตัวเล็ก ไม่รู้จักโตกันทั้งคู่เลยอ่ะ

“พี่แทฮยอน~~” ทันทีที่เสียงเปิดประตูดังขึ้นฮยอนบินแทบถลาไปคว้ากอด ซึ่งก็เกือบพลาดไป

เมื่อคนที่เดินเข้ามาคนแรกคือซังกยูน

“ผิดหวังอ่ะสิ ฮ่าๆๆ” เขาสะใจเล็กน้อยเหมือนได้แกล้งคนตัวสูงได้ก่อนจะตบบ่ามห้กำลังใจว่าให้แทฮยอนหายโกรธและเลิกกักบริเวณเขาเร็วๆนี้