ถามจริงๆเถอะวันหยุดมันควรเป็นวันที่นอนโง่ๆอยู่บนเตียงนอนยาวๆป่าววะแล้วตอนนี้เขามาทำอะไรอยู่

คนตัวเล็กกระชับกระเป๋าเป้ด้านหลังตัวเองแม้จะไม่ได้หนักมากอะไรแต่เพราะระยะทางที่เดินมามันไม่ใช่น้อยๆเลย ไม่รู้ว่าอีกคนมีจุดหมายอยู่ที่ไหนกันแน่

ถามไปก็ไร้ประโยชน์เพราะคงมีแค่เขาที่มาอย่างไม่เต็มใจส่วนไอคนที่ชวนเดินลิ่วไม่เกรงใจขากูเลย

“ควอนฮยอนบิน!” ทนไม่ได้สุดท้ายก็ต้องเรียกอยู่ดีคนตัวสูงหยุดชะงักก่อนจะหันกลับมามองที่เขา

‘เสาร์นี่ไปเดินป่ากันนะพี่แทฮยอน’ แทฮยอนนึกว่าป่าแถวบ้านชวนไปปิกนิค ปั่นจักรยานอะไรแบบนั้น เลยเผลอตกปากรับคำไปซะดิบดี ตั้งแต่เช้าตรู่ที่มันปลุกเขาพร้อมเป้ใบใหญ่ก่อนจะบอกว่าไปเดินป่าชานเมืองกัน

อ่ะโห

โคตรพลาดบอกเลย

เนี่ยโนแทฮยอนมันหลอกง่ายหน่อยเขาเลยโดนอยู่แบบนี้ เขาหยุดเดินก่อนจะจ้องมองคนที่เอาแต่ยิ้มอ่อนมาให้ ไม่แม้แต่จะเดินมาหา

“เมื่อยแล้ว”

กลับบ้านเหอะ ถูกกลืนเข้าไปเมื่ออีกคนเดินมาแล้วย่อตัวหันหลังให้เขา

“ขี่หลังผมนะ” เออ จะขี่ให้หลังหักเลย



“ทำไมอยู่ๆก็อยากเดินป่าวะ” แทฮยอนถามคนที่ให้เขาขี่หลังมาเกือบยี่สิบนาทีแล้วด้วยความสงสัย เจ้าตัวงานเยอะแค่ไหนเขาก็พอรู้ยังอยากจะมาเดินป่าให้เสียพลังงานอีก

“ไม่บอกครับ”

“กวนตีนกูหรอโย่ง” คนเดินหัวเราะกับความอารมณ์เสียของคนเป็นบนตัวเอง ฮยอนบินโรคจิตมั้ยถ้าชอบเวลาแทฮยอนโมโห

มันน่ารักดี

“บอกดีๆดิ”

“ป่าว ผมก็แค่”

“...”

“อยากลองมาเดินป่ากับคนที่ชอบซักครั้ง” หน้าเผลอเห่อร้อนขึ้นมาเมื่อเสียงทุ้มพูดจบ หัวกลมซบกับไหล่ของคนตัวโตกว่าก็จะพูดงึมงำอะไรที่เขาไม่ได้ยิน

“อะไรนะครับ”

“กูบอกกูเขิน”

“จริงดิ ไหนขอดูหน่อย” คนตัวโตหยุดเดินเป็นจริงเป็นจัง น้อยครั้งที่จะได้เห็นคนอายุมากกว่าเขินซักครั้ง

“โวยไม่เอา ปล่อยกูกูฟาดจริงนะ”

“ผมยอม”

“ควอนฮยอนบิน!”

สุดท้ายแล้วฮยอนบินก็ไม่ได้เห็นอีกคนเขินหน้าแดงซักนิดเพราะเขาจะหน้าเขียวก่อน อีกคนเล่นรัดคอเขาซะขนาดนั้น

เขินแรงไปไหน

กว่าจะเดินไปถึงจุดชมวิวก็เล่นเอาเกือบเที่ยง กินข้าวเสร็จออกมาก็เย็นพอดีเดินเล่นกันอีกซักพักจนมืด ช่วงเวลาที่กำลังนั่งรถกลับเขาเลยอดที่จะเคลิ้มหลับไม่ได้

ของมีน้ำหนักมากตกลงมาบนไหล่ของคนที่เอาแต่ฟังเพลงจนต้องเหลียวมามองพบคนบางคนนั่งคอพับ เป็นเขาที่กลัวมันจะหักเอาเลยต้องถอดหมอนรองคอตัวเองให้อีกคนแทน

ไอโย่งมันสูงเกินกว่าจะมีซบไหล่เขา

มือเล็กไล้ตามเส้นผมสีอ่อนก่อนจะยิ้มให้บางๆกับอีกคน

“ขอโทษที่กูงอแงนะ” เขาก็มารู้สึกผิดเอาตอนนี้ แต่ก็หวังว่าอีกคนจะเข้าใจเขา

“เฮ้ย” เพราะเป็นรอบค่อนข้างดึกเลยไม่ค่อยมีคนโดยสารแล้ว แขนยาวจับการรัดเอวอีกคนก่อนจะออกแรงให้อีกคนมาอยู่บนตัก ก่อนจะกอดให้เต็มแขนมากขึ้น

“ตามใจผมหน่อยสิครับ”