ผมสงสัยว่าทำไมจึงเป็นเช่นนั้น แต่ก็ไม่ได้ใคร่หาคำตอบสักเท่าไหร่นัก

       ริมฝีปากอิ่มที่คอยคาบบุหรี่ไว้นั้นคล้ำและแห้งผาก

       ดวงตากลมโตสีเข้มไร้แววแห่งความสดใส

       กลิ่นบุหรี่ติดกายเขาเหมือนเป็นน้ำหอม

       เขามักยืนไหล่ตกและหันหลังพิงระเบียงเหล็กของหอพักหน้าห้องตนเองเพื่ออัดนิโคตินเหล่านั้นเข้าปอด

       ผมเห็นเขาแทบทุกครั้งยามที่กลับมาถึงห้อง

       เดินผ่านเขาเกือบทุกวันเพื่อเข้าห้องของผมที่อยู่ติดกันกับห้องของเขา

       เดินผ่านเขา ผ่านควันสีจาง ผ่านกลิ่นขมของมวนบุหรี่

       แต่วันนี้กลับต่างออกไป

       “สักมวนไหมครับ?” เขาชักชวนผมด้วยเสียงทุ้ม

||