เราไม่รู้ว่าเราโหยหาอะไร เธอ หรือ ความหวังว่าจะมีใครสักคนที่เข้ากัน

ตั้งแต่ผิดหวังจากเธอมา เราก็ไม่ตื่นเต้นเวลาเจอใครที่ชอบอะไรเหมือนกันอีกแล้ว เพราะขนาดเธอที่ชอบอะไรๆเหมือนกันมากมายขนาดนั้น เราก็ยังไม่ได้ลงเอยกันเลย

ไม่ชอบเลย ที่ยังคิดถึงเธอขนาดนี้

บางที นี่คงเป็นแบบที่ใครเขาพูดกัน ตอนที่อายุมากขึ้น คนเราก็รักใครสุดหัวใจน้อยลงเรื่อยๆ ไม่มีใครอยากเจ็บปวด และความรักมักมาคู่กับความเจ็บปวด

เมื่อโตขึ้น คนเราก็มักจะคิดมากขึ้นก่อนจะรักใคร ไม่ตกหลุมรักใครง่ายๆอีกแล้ว ไม่มีอีกแล้วกับรุ่นพี่ในโรงเรียนสุดหล่อที่จะทุ่มเทให้ทุกอย่าง ช่างแสนหน่ายเหนื่อยกับการแตกสลาย ที่กินเวลายาวนานกว่าจะกลับมาประกอบใหม่ได้ และมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ไม่มีใครเป็นคนเดิมในตอนที่ก้าวออกมาจากความรัก นั่นแหละความหนักหนาของความรักที่ผู้คนโหยหา

"ใช่ สำหรับแกมันจบแล้ว สำหรับเรา ไม่เคยมีความรักไหนจบลง" ประโยคที่ไม่ได้ตอบเธอออกไป 

แต่มันเป็นเรื่องจริง ฉันมักคิดเสมอว่า เมื่อไหร่ที่เรารักใครมากๆจนยกใจให้ไป เมื่อไม่ได้กลับคืนมา มันก็จะกลายเป็นช่องว่างในใจ เหมือนว่าเราได้หยิบยื่นส่วนหนึ่งของตัวเองออกไป ทุกครั้งที่รัก ก็จะกินพื้นที่ในหัวใจมากขึ้นเรื่อยๆ ท้ายที่สุดฉันอาจจะไม่สามารถรักใครได้อีก

แต่ไม่เป็นไรเลย ทุกพื้นที่มีเรื่องราวเสมอ และฉันรักที่จะเก็บมันไว้เพื่อระลึกถึงผู้คนที่ผ่านมาในชีวิต แต่กับเธอ ก็ขอให้วันที่นึกถึงแล้วไม่รู้สึกเจ็บปวดใกล้เข้ามาไวๆ

"จะบ้าเหรอ ใจร้ายจังวะ มันเพิ่งผ่านมาไม่นานเองนะ" เพื่อนผู้น่ารักให้ความเห็น

ใช่ๆ คนที่มีใจมากกว่าก็แบบนี้ เธอช่วยใจดีให้มากหน่อยจะได้ไหม

ตอนที่ฉันเป็นคนที่รู้สึกน้อยกว่าในความสัมพันธ์อื่น ฉันก็เพิ่งได้เข้าใจการกระทำของเธอหลายๆอย่าง แต่ไม่ได้หมายความว่าจะมองว่ามันดีงามหรอกนะ เธอก็เป็นแค่ความใจร้ายที่เข้าใจได้

ฉันมักเข้าใจความใจร้ายของเธออยู่เสมอเลย แย่จัง

แต่ฉันไม่เคยเข้าใจตัวเองที่คิดถึงเธอ ฉันไม่เคยรับได้ที่ทุกครั้งเพลงบางเพลง นักร้องบางคนจะทำให้ฉันนึกถึงเธอเสมอ ฉันไม่เคยให้อภัยตัวเองเลย ราวกับว่าการคิดถึงเธอคือเรื่องเลวร้ายและความพ่ายแพ้

คือบทกวีที่ชวนหัวเราะและร้องไห้