วันนี้ลางานมาทำเรื่องเอกสารทั้งวัน หลังจากเสร็จภารกิจแรกตอน 9.00 

ช่วงนี้ยุ่งมาก ไม่มีเวลาเลย คิดถึงการเขียนอะไรแบบนี้มากๆ

หลังจากเสร็จงานที่บริษัทเก่า ซึ่งดีมาก ถึงเงินจะไม่ค่อยดี การบริหารจัดการพังพินาษ แต่เราก็ผ่านมาได้ด้วยการร่วมแรงร่วมใจจากทุกคนในทีม จนได้มิตรภาพดีๆที่ keep in touch มาถึงทุกวันนี้

ได้ทำกราฟิกน่ารักๆสีสันสดใส ทำให้มีความสุขได้เหมือนกัน แต่คอนโดที่อยู่นี่ไม่ไหว แมลงสาปเต็มไปหมด วิ่งมาชนเท้าบ้าง ไต่แขนบ้าง ดีตรงที่อยู่กับพี่ เลยทำให้รอดจากวิกฤษทางการเงินมาได้

หลังจากนั้นไม่นานก็นานงานใหม่แบบงงๆ เร็วมากจนไม่ทันได้ตั้งตัว เป็นบริษัทใหญ่ สวัสดิการปัง

แต่อยู่ห่างจาก bts ทุกสิ่งอย่าง มีห้างเดอะมอลที่แปลนพังๆอยู่ใกล้ที่เดียว

ตอนแรกเข้ามาก็ปรับตัวไม่ค่อยได้ จากอายุที่ห่างจากคนในบ.มาก อายุใกล้กันสุดก็ 30 ห่างจากเรา 6 ปี

ด้วยสภาพแวดล้อมอะไรหลายอย่าง หอที่”ไม่ดีเลย” สุขภาพจิตก็”พังไปหนึ่งกรุ่บ”

เลยตัดสินใจปรึกษานักจิตบำบัด คุยกันแค่แป้ปปปเดียว ก็ได้ข้อสรุป

“ เราไม่สามารถเร่งเวลาได้ แต่เวลาที่เรารอมันจะมาถึงแน่นอน “

ประโยคนี้เหมือนปลดล็อคอะไรบางอย่าง ทำให้ระบบจัดการความคิดของเรากลับมา flow อีกครั้ง

จากที่ก่อนหน้านี้ไม่ไหวเลย รู้สึกไม่ชอบตัวเอง พอจิตไม่ดี ความคิดลบๆจะเข้ามาโดนอัตโนมัติ

ซึ่งนักจิตเขาได้ให้บทความเกี่ยวกับ การรู้เท่าทันความคิดลบๆ โดยมันเป็นปกติของมนุษย์ที่จะมีความคิดแบบนี้ เพราะฉะนั้นเราควรตระหนักและปล่อยผ่านมันไปให้ได้ เป็นอีกแบบฝึกหัดของชีวิต

หลังจากนั้นสุขภาพจิตก็ดีขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกมีความสุขในทุกๆวัน

จนกระทั่งเพื่อนที่ดีที่สุดของเรามาหา (มาเป็นประจำอยู่แล้ว) ซึ่งชักชวนกันไปออสเตรเลียมาตลอด

เริ่มคุยกันว่า ทำไมเราถึงหาข้อมูลเกี่ยวกับออสไม่เจอสักทีวะ ทั้งที่หากันมานานแล้ว

สุดท้ายก็เจอโครงการออแพร์ ที่ทำให้ชีวิตหลังจากนี้จะไม่เหมือนเดิมอีก

เรารีบสมัครทันทีหลังจากศึกษาไม่นาน เพราะอายุใกล้จะเกินแล้ว

โดยตอนนี้เราทำงานทุกวัน งานประจำ mon - fri และ เก็บชั่วโมงเลี้ยงเด็ก sat - sun 

แถมมีปาตี้กับที่บ.ทุกอาทิตย์

ตอนนี้เรียกได้ว่าเป็นช่วงที่มีความสุข ช่วงเวลาดีๆหนึ่งในชีวิตเลย

ชอบที่ได้ทำทุกอย่างเต็มที่ เหมือนจะตายพรุ่งนี้ก็ไม่เป็นไร ยิ่งได้รู้จักตัวเองว่า ชอบทำงานมากจริงๆ

อาจจะมีหัวเสียบ้างบางครั้ง ที่หลายคนบอกว่าเสียดายที่เรียนมา

ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงแคร์กับ degree สถาปัตย์หนักหนา

เราพยายามถามตัวเองมานานตั้งแต่ตอนเรียนว่าเราชอบจริงๆเหรอ ซึ่งคำตอบมันคือ “ไม่” ทุกครั้ง

ในสังคมที่เชิดชูตำแหน่งหน้าที่ ระบบเส้นสายที่เน่าเฟะ สถาปนิกอาจะดูเป็นอาชีพที่น่ายกย่อง

เป็นคนเก่ง ทำงานหนัก มีความรู้ทั้งวิทย์และศิลป์ เป็นดีไซน์เนอร์ โปรไฟล์ดี

แต่ไม่มีใครมองถึงระบบการเรียน ความกดดัน ที่คนในสายงานนี้ต้องแบกรับ

ตอนนี้เรารู้สึกเบื่อกับความกดดัน การต้องมาด่ากัน หรือทำงานจนไม่ได้นอน

ซึ่งพอได้เข้าวงการเลี้ยงเด็กแล้ว เลยรู้สึกว่ามันดี สอนแล้วจบ ไม่ต้องแบกรับ หรือจิกงานกับคนอื่นต่อ

แต่เราก็ไม่รู้ว่ามันจะน่าเบื่อในระยะยาวรึเปล่า เพราะโดนเนเจอร์ของไฟท์เตอร์

เราชอบต่อสู้ และทำงานหนักมากกว่า

ตอนนี้ต้องวางแผนอนาคตกันต่อไป เราไม่รู้เลยว่าทางข้างหน้าจะเป็นยังไง

ขอแค่ดิ้นรนหาทางออกไปให้ได้ก่อน เท่ากับว่าเริ่มต้นทุกอย่างใหม่

เราจะไม่นึกเสียดายกับอะไรทั้งนั้น ถึงแม้ว่างานที่ทำอยู่ตอนนี้ค่อนข้างลงตัวแล้ว

แต่เราเชื่อว่าชีวิตยังมีอะไรให้ทำอะไรเยอะ

❣️