ชินจังเป็นการ์ตูนญี่ปุ่นเรื่องแรกๆ เลยมั้งที่อ่าน

ตอนอ่านครั้งแรกนี่ตลกชิบหาย ขำจนปวดท้องอะ
เวลาอ่านบนรถ ผมขำจนพ่อต้องหันมามองคิ้วขมวดงงว่า 'นี่มึงเป็นอะไร?' 'ลูกกูบ้าไปแล้วหรือเปล่า?'  

จำได้ว่าเมื่อก่อนเคยมีกระแสโจมตีชินจังว่าเป็นการ์ตูนที่ไม่ค่อยดีกับเด็กๆ เท่าไร เอะอะก็โชว์ก้น โชว์เจี๊ยว ระบำช้างน้อย ทำท่าทางทะเล้นทะลึ่ง ซึ่งเด็กที่อ่านการ์ตูนจะงงนะว่า มันจะแปลกอะไรนักหนา? คือผู้ใหญ่เค้าจับแต่จุดอะไรพวกนี้ ก็จะคิดแต่ว่ามันไม่ดีๆ ถามจริงๆ เคยมีใครอ่านชินจัง แล้ววิ่งออกไปเปิดเจี๊ยวแกว่งโชว์เพื่อนที่โรงเรียนบ้าง? คือขนาดเราเป็นเด็กยังรู้เลยว่าอะไรคือสิ่งที่ควรทำตามไม่ทำตาม อ่านแล้วก็แค่สนุกไม่ได้หมายความว่าต้องเลียนแบบซะหน่อย

เอาจริงๆ ชินจังเป็นการ์ตูนที่สอดแทรกแง่คิดเกี่ยวกับมิตรภาพของความเป็นเพื่อน มิตรภาพของคนในครอบครัวดีมากๆ เลยนะ ไม่ใช่เฉพาะแค่จากตัวละครหลัก ตัวละครอื่นๆ ในเรื่องก็ให้บทเรียนหลายๆ อย่างกับเราเหมือนกัน

ยกตัวอย่างตอนนึงในเล่ม 32 ตัวประกอบในเรื่องที่ชื่อว่า "ซูซาน" สาวสองพันธ์ถึกอดีตหัวหน้าแกงค์ซิ่ง ไปแอบตกหลุมรักผู้ชายคนนึงเข้าโดยบังเอิญ ก็เลยมาปรึกษากับชินจังว่าจะทำยังไงดี อยากได้คนนี้มาเป็นแฟน ชินจังก็แนะนำสารพัดวิธีการจีบให้ (ซึ่งก็แป้กทุกวิธี) จีบไปจีบมาจนมารู้ทีหลังว่า ผู้ชายที่ซูซานตกหลุมรักคือคุณ อิชิซากะ สามีของครูมิโดริ (ครูของชินจัง) นั่นเอง

จังหวะนั้น ซูซาน เก็บกระเป๋าของคุณอิชิซากะได้ กำลังจะเอาไปคืนให้ พร้อมถือโอกาสสารภาพรัก ปรากฎว่าขณะที่กำลังจะยื่นกระเป๋าให้ บังเอิ๊ญเห็นภาพ อิชิซากะคุยเล่นกับภรรยาและลูกอย่างมีความสุขเข้า ชินจังก็เดินมาถามว่า

"ไม่บอกรักแล้วเหรอ?"

ซูซานก็ตอบไปว่า

"ชั้นไม่อยากทำลายความสุขของเด็กคนนั้นน่ะ"

พร้อมส่งคืนกระเป๋าให้คุณอิชิซากะทั้งรอยยิ้ม

การ์ตูนเรื่องนี้อาจไม่ได้สอนเราตรงๆ ว่า บางครั้งคนที่เรารักอาจจะเป็นคนที่เราไม่สามารถรักได้ แต่ถึงยังไงเราก็ยังสามารถที่จะยิ้มให้กับเค้าได้เพื่อรักษามิตรภาพดีๆ ต่อกัน ในฐานะของคนๆ นึงที่เคยรู้จักหรือใช้ชีวิตร่วมกัน ความสุขอาจไม่ได้เกิดเพียงเพราะเราได้อยู่ข้างกัน แต่อาจเกิดขึ้นจากการที่ได้เห็นว่า "เค้ามีความสุขดี"

ตอนจบของเรื่องนี้ ชินจัง กับ พ่อกำลังเดินไปที่ร้านเหล้าของซูซาน โดยพ่อลูกคุยกันว่า ป่านนี้ซูซานคงจะนั่งซึมแย่แล้วมั้ง ปรากฎว่าพอเปิดร้านเข้าไป ซูซานกลับเมาท์ด้วยสีหน้าหื่นกระหายถึงผู้ชายคนใหม่ที่ไปเจอมาแทน

การ์ตูนเรื่องนี้ก็ไม่ได้สอนเราตรงๆ อีกนั่นแหละว่า การสูญเสียความรักไป ไม่ได้หมายความว่าเราจะต้องเศร้าเสียใจไปกับมัน ขอแค่เรารู้จักเปิดรับความสุขใหม่ๆ ชีวิตเราก็ยังสดใสได้เสมอ

น่าเสียดายมาก ที่คุณ "โยชิโอะ อุสึอิ" เจ้าของผลงานการ์ตูนเรื่องนี้ได้จากลาพวกเราไปแล้ว ถ้าคุณค่าอย่างหนึ่งของชีวิตคนเรา คือการที่มีคนจำเราหรือผลงานของเราได้อยู่ ก็อยากจะบอกเขานะว่า

"ชีวิตของคุณคุ้มค่ามากแล้วจริงๆ"

ขอบคุณภาพประกอบจาก : Mindmel0dy