"น้อง วิ่งเลยครับวิ่ง!!" เสียงพี่พนักงานภาคพื้นดินที่กำลังวิ่งนำหันหน้ามาบอกพวกเราด้านหลัง คำพูดของพี่เขาทำให้เรานึกถึงโฆษณา "เอ๋วิ่งดิเอ๋วิ่ง!" เพราะเหตุนั้น ภาพในวันนั้นยังคงติดตาเราถึงแม้มันจะผ่านมาหลายเดือนแล้วก็เถอะ...


เรากับเพื่อนร่วมชะตากรรมอีกสองชีวิตใส่เสื้อยืดรุ่น (รุ่นที่ 55) สีเขียวตองอ่อนสะท้อนแสงอย่างกับแสงนีออนพร้อมกับสกรีนชื่อโครงการแลกเปล้ี่ยนอย่างใหญ่บนหน้าอกประหนึ่งว่ากลัวคนอื่นเค้าไม่รู้ว่าเรามาจากโครงการไหนกำลังวิ่งสุดชีวิตไปที่เกต ในหัวของเราตอนนั้นไม่มีอะไรนอกจากความคิดที่จะต้องไม่ตกเครื่อง


"พวกเราต้องรอดดิวะ!!" เราตะโกนในใจ "อย่างมากแค่โดนผู้โดยสารคนอื่นมองแรงเท่านั้นเองน่า!"
ก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองไปวันๆ.....


"รีบๆหน่อยครับน้อง!"เสียงพี่พนักงานภาคพื้นยังดังมาอย่างต่อเนื่องพี่ไม่เห็นพวกหนูที่หายใจแทบไม่ทันหรอคะ พวกหนูมีปอดแค่สองข้างนะ อีกอย่างหนูไม่ได้ออกกำลังกายมาสี่ห้าเดือนแล้วนะเห้ยย